Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(65)

‘Waarom denk je zo zeker te weten dat ik er een geheime agenda op nahoud?’

Onderzoekend namen zijn doordringende blauwe ogen haar op. ‘Laat ik alleen maar zeggen dat het wel klikt tussen ons. Volgens mij is dat de reden van je terugkomst.’

Wat betreft het intense fysieke verlangen dat we naar elkaar hebben, heeft hij gelijk, dacht ze.

‘Wat zou je zeggen als ik je vertelde dat ik een probleem heb waardoor ik van koers moet veranderen en in mijn eentje verder moet vliegen?’

‘Ik luister.’ Hij wist dat ze doelde op de analogie van de ganzen.

Haar hart miste een slag bij de gedachte aan wat ze wilde gaan zeggen. ‘Was dat serieus bedoeld toen je zei dat je vond dat we moesten gaan trouwen?’

‘Bloedserieus.’

Ze kreunde. ‘Het was niet eerlijk om je die vraag te stellen, want de situatie is anders dan twee maanden geleden. Ik wist niet dat je een zoon had en dat je gescheiden was.’ Ze aarzelde. ‘En ik moet jou ook nog iets vertellen…’

‘Wat, Irena? Wat is er veranderd sinds onze vorige ontmoeting?’ Er viel een korte stilte. ‘Ben je soms in verwachting… van mijn kind?’

Hij is snel van begrip, dacht ze. Geschrokken boog ze haar hoofd. ‘Ja, ik ben in verwachting, maar ik weet niet of het kind van jou is. Ik ben naar twee gynaecologen geweest. Die kwamen allebei tot de conclusie dat we kunnen rekenen tot we een ons wegen, maar dat niet vast te stellen is wie de vader is.’

‘Weet Simonides ervan?’

‘Nee, ik ben direct na mijn bezoek aan de tweede specialist op het vliegtuig gestapt.’

‘En hij is nu op huwelijksreis…’ Met toegeknepen ogen nam hij haar op. ‘Wanneer ga je het hem vertellen?’

‘Ik ga het hem niet vertellen.’

‘Nooit?’

‘Klopt. En als je me nu een slechte vrouw vindt, dan begrijp ik dat.’

‘Waarom zou je hem niet op de hoogte brengen? Hij heeft er recht op om het te weten.’

‘Dat is een lang en ingewikkeld verhaal.’

‘Het kan nooit zo lang en ingewikkeld zijn als het mijne.’ Daar heb je het weer, dacht hij. Hij hulde zich in raadselen over zijn leven, een leven waarvan ze bijna niets afwist. ‘Ga door.’

‘Luister, Vincenzo. Ik heb genoeg tijd verspild. Breng me alsjeblieft naar het vliegveld.’

‘Dat doe ik pas als je het me hebt uitgelegd.’

Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. ‘Oké dan. Het is allemaal een jaar geleden begonnen toen Leon, Andreas’ broer en Deline, Leons vrouw, knetterende ruzie hadden. Leon maakte, als Andreas’ assistent, lange dagen. Hij was bijna nooit huis, wat Deline verschrikkelijk vond. Ze beschuldigde hem ervan dat hij haar verwaarloosde. Ze wilde een kind, maar dat lukte maar niet. Het ging heel slecht tussen hen.

‘Ze besloten een paar maanden uit elkaar te gaan. Toen ze hem vertelde dat ze serieus nadacht over een echte scheiding, was hij zo gekwetst dat hij een wilde avond doorbracht met vrienden op het jacht van de familie Simonides. Er waren ook een paar vrouwen aan boord. Iedereen werd dronken. Toen is er iets vreselijks gebeurd. Ik weet nog steeds niet hoe Deline ermee omgaat. Ze is in verwachting van Leons kind, maar heeft daarnaast nog de zorg voor de tweeling die Leon aan boord van het jacht heeft verwekt bij Thea Turner, een Amerikaanse die tijdens de bevalling is overleden.’

‘Ze houdt vast heel veel van hem.’

‘Ja. Ik geloof dat hun huwelijk nu een goede kans van slagen heeft. Maar als ik Andreas vertel over onze baby, maak ik behalve hem, misschien ook zijn huwelijk kapot. Gabi is onschuldig. Ze is al door een hel gegaan toen haar halfzusje bij de geboorte van de tweeling stierf. De eerste vier maanden heeft zij voor de tweeling gezorgd. Hoe zal ze het kunnen verwerken als mijn kind inderdaad het kind van Andreas is?’

Vincenzo haalde zijn hand door zijn haar. ‘Hoe ingewikkelder het verhaal wordt, hoe meer het begint te lijken op mijn eigen familiegeschiedenis.’

‘Mijn ouders rekenden erop dat ik met Andreas ging trouwen. Ze vinden het nog steeds heel verdrietig dat hij met Gabi is getrouwd. En ze denken dat hij mijn hart gebroken heeft. Als ze wisten dat ik zijn kind droeg, zouden ze hem onder druk zetten om zijn verantwoordelijkheid te nemen. En Andreas zou het doen ook, want zo is hij wel.’ Tranen rolden over haar wangen. ‘Mijn kind zou het leven van zoveel mensen kapotmaken. Daarom moet ik dit geheim houden voor Andreas.’

‘Is er nog iemand anders die weet dat je zwanger bent?’

‘Maakt dat iets uit?’

‘Ja.’

‘Waarom?’

‘Als we gaan trouwen, wil ik graag dat iedereen denkt dat het kind van mij is.’

Ze hield haar adem in. ‘Vincenzo… ik kan me niet voorstellen dat je nog met me wilt trouwen. Niet na wat ik je zojuist heb verteld.’