Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(62)

Ja, dat moest ze maar doen, besloot ze. Na een uitgebreide douche trok ze een witte katoenen broek aan en een zijdeachtige lichtblauwe blouse, kleding die lekker zou zitten in het vliegtuig. Ze schreef een briefje aan Vincenzo waarin ze hem uitlegde dat het leuk was geweest dat ze hem weer had gezien, maar dat haar plannen onverwachts waren veranderd en dat ze echt had moeten vertrekken.

Toen ze haar haar had geborsteld en haar sandalen had aangetrokken, was ze klaar om uit te checken. Het was maar een kort ritje naar het vliegveld, waar ze haar huurauto zou inleveren. Als Vincenzo dan nog niet naar het hotel gekomen was, wat ze vermoedde, want ze was met opzet aan de vroege kant, zou ze het briefje voor hem achterlaten bij de receptioniste.

Kwart voor negen. Ze liep de hal van het hotel in en keek om zich heen. Hij was nergens te bekennen. Ze rekende af, gaf het briefje aan de vrouw achter de balie en liep met haar koffer naar het parkeerterrein.

Tot haar ontzetting zag ze in de verte een bekende gestalte opdoemen. Vincenzo leunde op zijn gemak tegen de zijkant van haar auto. Hoe weet hij welke huurauto van mij is, dacht ze verward. Ze slikte moeilijk.

In zijn beige cargobroek en zijn wijnrode polo met korte mouwen, waarin zijn gespierde armen goed uitkwamen, zag hij eruit als een fotomodel op de omslag van een modetijdschrift. Een tijdschrift dat binnen de kortste keren uitverkocht zou zijn, want elke vrouw zou het willen hebben. Hij schonk haar een oogverblindende glimlach. ‘Goedemorgen, Irena.’

‘G-goedemorgen,’ stotterde ze. ‘Waar is Dino?’

‘Buongiorno!’ riep zijn zoon. Toen ze zich omdraaide, zag ze hem uit het raampje hangen van de Fiat, die in de volgende rij geparkeerd stond. Hij had een wit T-shirt aan met de afbeelding van een grote groene draak op de voorkant. ‘Hoe gaat het vanochtend met jou, signorina?’

‘Met mij is het prima, Dino. En met jou?’

‘Fantastisch.’

Blijkbaar had Vincenzo hem vanochtend dat woord geleerd, want hij sprak het met een aandoenlijk accent uit. Haar blik dwaalde naar een paar blauwe ogen die haar aandachtig opnamen.

Het leek wel alsof het met de seconde warmer werd buiten, want de vlammen begonnen haar uit te slaan. Zeker toen Vincenzo loom naar haar toe kwam lopen.

‘Als je achter ons aan rijdt naar Genua kun je je auto inleveren voordat we naar Milaan gaan.’

Ze haalde diep adem. ‘Vincenzo… er is iets tussengekomen. Ik kan niet met jullie mee. Ik heb een briefje voor je achtergelaten bij de receptie toen ik afrekende… ik moet weg.’

Zijn kaak werd vierkant. ‘Ik ben niet van plan om dat briefje te lezen. Je kunt niet weggaan… Nu nog niet. Je hebt Dino beloofd dat je met ons mee zou gaan. Hij wil je Rapallo’s zeekasteel laten zien, dat gebouwd is om piraten te weren. Hij heeft het voortdurend over je. Je mag hem niet teleurstellen.’

Eén blik op Dino’s verwachtingsvolle gezicht en ze begreep wat hij bedoelde. Ze zuchtte. Er zit niets anders op dan met hen mee te rijden naar Milaan, dacht ze. Nadat hij Dino had afgezet, zou ze hem vragen haar naar het vliegveld te brengen. Ook vanuit Milaan kon ze naar Canada vliegen. ‘Goed dan. Een paar uur eerder of later komt er niet op aan.’ Met de afstandsbediening maakte ze het portier van de huurauto open, waarna ze zich achter het stuur installeerde. Ze startte de auto en wachtte totdat ze hen kon volgen.

Tijdens het korte ritje naar Rapallo aan de Italiaanse Rivièra keerde Dino, die op de achterbank zat, zich telkens om om naar haar te zwaaien. Glimlachend zwaaide ze terug. In Rapallo parkeerden ze in het historische centrum en liepen met een ijsje in hun hand rond in de haven.

Ze vroeg Vincenzo aan Dino te vertellen dat het kleine kasteel in het water net een speelgoedkasteel leek.

Lachend trok zijn zoon haar mee terwijl ze de korte pier afliepen om het van dichtbij te bekijken. Toen de bezichtiging achter de rug was, bedelde Dino om een ritje met de kabelbaan naar Montallegro. En wie zou hem dat hebben kunnen weigeren bij het zien van zijn smekende ogen?

Samen met de andere passagiers genoten ze van een spectaculair uitzicht over de Golfo del Tigullio. Na een heerlijke lunch in het restaurant op de top van de berg namen ze het kabelbaantje terug naar beneden, waarna ze terugliepen naar hun auto’s.

Vincenzo hevelde haar bagage over naar de kofferruimte van de Fiat waarin hij Dino’s koffer had gestopt.

Het was duidelijk dat hij dol op zijn zoon was. Net zo dol als Dino op hem. Ze vonden het vast niet leuk om weer van elkaar gescheiden te worden. Maar het jongetje had blijkbaar een moeder die hem vreselijk miste.

Plotseling besefte ze dat ze over een paar maanden met een soortgelijke situatie geconfronteerd zou kunnen worden. Als Andreas de vader was van haar baby en achter de waarheid kwam, zou ze gedwongen zijn een omgangsregeling voor het kind met hem te treffen. Alleen… hoe zou de toekomst eruitzien als Vincenzo de vader was, vroeg ze zich af. Hij wist wat het betekende steeds afscheid van je kind te moeten nemen. Zou hij dat met zijn tweede kind ook willen doormaken?