Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(63)

Onderweg naar Milaan leerde Dino haar een paar Italiaanse kinderliedjes, die Vincenzo voor haar vertaalde. Ze wist dat haar accent vreselijk was, maar ze deed haar best ze uit haar hoofd te leren. Uiteindelijk lukte het haar ze zonder hulp te zingen.

‘Bravo, signorina.’

Ze draaide zich om naar Dino te glimlachen. ‘Grazie. Je bent een goede leraar.’

Het jongetje zei in het Italiaanse iets tegen zijn vader, die antwoord gaf.

‘Wat zei je zoon?’ Ze kon het niet laten het te vragen.

‘Dat hij zou willen dat jij hem Engels leerde. Meneer Fallow, zijn Engelse leraar, is in Engeland geboren en later naar Italië verhuisd, maar hij is streng en vaak uit zijn humeur omdat hij last heeft van zijn heup. Dino vindt jou veel aardiger en een veel betere lerares. Hij wil graag weten of je Italiaans van hem zou willen leren.’

Ze schoot in de lach. ‘Ik zou niets liever willen. Hoeveel rekent hij per uur?’

Glimlachend vertaalde Vincenzo de vraag voor zijn zoon, die begon te giechelen en iets terug fluisterde.

‘Waar ging dat allemaal over?’ Nieuwsgierig keek ze Vincenzo aan.

‘Hij zegt geen nee tegen een reep.’

‘Aha, een chocoladeliefhebber. Ik zal het onthouden, alleen… wat zou zijn tandarts ervan zeggen?’

Grinnikend vertaalde Vincenzo haar antwoord voor Dino, waarna ze alle drie in de lach schoten. Maar de lach verdween van hun gezicht toen ze langzaam het toegangshek naderden van een grote villa die bijna aan het zicht onttrokken werd door het dichte bladerdak van de oude bomen eromheen.

‘Ik ben zo terug.’ Vincenzo stapte uit om de koffer van zijn zoon te pakken.

Irena bleef in de auto zitten terwijl Dino eruit glipte en om de Fiat heen liep om het portier aan haar kant open te maken. Maar ze was hem net voor, draaide het raampje open en gaf hem een hand. ‘Dank je wel voor de heerlijke dag.’

‘Jij ook bedankt. Vind je papa aardig?’ Bezorgd keek hij haar aan.

Hij vroeg zich natuurlijk af wat er gaande was tussen haar en zijn vader. Zou hij willen dat ze Vincenzo aardig vond of zou hij juist willen dat ze wegging en nooit meer terugkwam? En hoe zou hij staan tegenover een nieuw babybroertje of -zusje? Een onbehaaglijk gevoel maakte zich van haar meester. Haar baby zou het leven van zoveel mensen overhoop gooien. Ze schudde haar hoofd om de gedachte van zich af te zetten en draaide zich weer om naar Dino. ‘Ja, en ik vind jou ook aardig.’ Speels porde ze met haar wijsvinger even in zijn maagstreek.

Hij grijnsde. ‘Ciao, signorina.’

‘Ciao, Dino.’

Ze keek vader en zoon na, die met de bagage naar de voordeur liepen. Een dienstmeisje deed open en liet hen binnen. Omdat Irena aannam dat Vincenzo wel even zou wegblijven, liet ze haar hoofd tegen de hoofdsteun van haar stoel rusten en sloot haar ogen.

Hoewel ze precies wist wat ze tegen hem zou zeggen, wachtte ze met angst en beven op zijn terugkeer. Zonder Dino als buffer wist ze niet wat ze van hem moest verwachten. Ze had geen idee hoe hij op haar nieuws zou reageren.



Vincenzo bukte zich om zijn zoon aan te kijken. ‘We hebben het leuk gehad, hè?’

‘Ja, hartstikke leuk! Is Irena er de volgende keer ook bij als je me komt ophalen?’

‘Ik hoop van wel.’

‘Ik ook. Ze maakt je blij, hè?’

Vincenzo glimlachte en hij voelde zich trots. De opmerking van zijn zoon gaf blijk van een grote opmerkingsgave. ‘Ja.’

‘Wist je dat zij ook bang is voor water? Dat heeft ze me verteld toen we naar het kasteel keken.’

Zozo, Dino heeft dus een lotgenote, dacht zijn vader. ‘Maar ze heeft geen hoogtevrees, want het ritje met de kabelbaan vond ze geweldig.’

‘Weet ik. Ik vond het ook geweldig. Ze is leuk!’

‘Helemaal mee eens.’

Dino dempte zijn stem tot fluisterniveau. ‘Ze is ook heel mooi, maar zeg niet tegen je-weet-wel dat ik je dat heb verteld.’

‘Ik zeg niets. En geef me nu maar een zoen, voordat je-weet-wel de trap af komt.’

Zijn zoon sloeg zijn armen om zijn hals en omhelsde hem stevig.

‘Ik zie je eind van de maand weer.’

‘Ik wou dat we vaker leuke dingen konden doen samen.’

‘Ik ook.’

Terwijl Dino stiekem even over zijn ogen veegde, verscheen Mila in de deuropening, zoals altijd onberispelijk gekleed, dit keer in een korte broek en een topje.

Dino maakte zich los uit de omhelzing van zijn vader, en rende naar haar toe om haar een zoen te geven.

Ze drukte een kus op zijn voorhoofd en richtte daarna haar blik op Vincenzo. ‘Jullie zijn later dan ik had verwacht.’

Opgewonden vertelde Dino haar over wat ze onderweg allemaal beleefd hadden, over het bekijken van het kasteel in Rapallo, samen met Signorina Spiros.

Het gezicht van zijn moeder verstrakte. ‘Ga je koffer maar naar boven brengen, Dino. Ik wil even met je vader praten.’