Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(61)

‘Dat is zo, maar met je opmerkingen over het kasteel en zijn ridders heb je zijn hart veroverd. Die foto in zijn kamer die je mooi vindt, is ook zijn favoriete foto. Als je meegaat, wordt dit tochtje een spannend avontuur voor hem.’

Hij gaf haar vingers een kneepje voordat hij ze losliet. ‘Moet ik er nog bij vertellen hoe ik ernaar heb verlangd om weer met je samen te zijn? Die twee maanden hebben een eeuwigheid geduurd. Ik ga er natuurlijk niet vanuit dat het voor jou hetzelfde is geweest. Anders was je niet teruggegaan naar Griekenland en had je me niet zonder een sprankje hoop achtergelaten.’

Hij had geen idee hoe diep haar gevoelens voor hem gingen. Maar toen ze met Deline over haar plan had gepraat, had ze niet geweten dat hij een zoon had. Daardoor veranderde alles. Aan de andere kant, als ze niet inging op zijn uitnodiging, zou ze haar enige kans verknallen om haar leven en dat van haar baby een kans van slagen te geven.

De tweede arts die ze had bezocht, was er helemaal niet zeker van geweest dat het kind van Andreas was. Hij had haar uitgelegd dat de regels voor zwangerschap en bevruchting niet zo vastlagen als ze had gedacht. Volgens hem was de kans dat het van Andreas was even groot als dat het van Vincenzo was. En hij had eraan toegevoegd dat niemand haar daarover zekerheid zou kunnen geven, vooral niet omdat ze tot nu toe maar twee keer met Andreas naar bed was geweest.

Ze zat erg met het probleem in haar maag en ze wist dat ze Vincenzo openheid van zaken moest geven. Als ze maar zeker wist dat de baby van hem was! ‘Hoe laat vertrek je morgen naar Milaan?’

‘We komen je om negen uur ophalen.’

Ze knikte. ‘Hoe zeg je “morgen” in het Italiaans?’

Toen hij haar dat had verteld, wierp ze een blik over haar schouder. ‘Domani, Dino.’ Ze stapte uit en liep haastig het hotel binnen.





Hoofdstuk 2





Ze lag een groot deel van de nacht wakker. Haar demonen vertikten het om haar met rust te laten.

Ze was sinds haar afstuderen aan de universiteit een carrièrevrouw geweest, maar ergens in haar achterhoofd had ze altijd gedacht dat ze op een goede dag zou trouwen en kinderen zou krijgen. En op een bepaald moment was Andreas deel gaan uitmaken van die fantasie.

In de loop der jaren waren hun families met elkaar bevriend geraakt. Hun ouders hadden vaak opgemerkt dat ze allebei de eigenschappen bezaten om samen een succesvol stel te vormen. Andreas had lang gewacht voordat hij met haar naar bed was gegaan. En toen het moment daar was geweest, was hun intimiteit bevredigend, maar was er geen sprake geweest van vuurwerk. Daardoor was er twijfel in haar hart geslopen.

Al snel was haar opgevallen dat hij een voorzichtig man was. Omdat hij zelden een fout maakte, vond men hem geschikter als zijn vaders opvolger van de Simonides Corporation dan Leon.

Al had hij haar ervan verzekerd dat ze de enige vrouw in zijn leven was, zijn weigering om zich met haar te verloven had haar diep gekwetst. Hij had verteld dat hij niet geloofde in verlovingen. En hij had eraan toegevoegd dat ze het zouden weten als de tijd rijp zou zijn om te trouwen. Aanvankelijk had ze gedacht dat het door zijn drukke werkzaamheden kwam dat hij weinig tijd voor haar had. En ze was zelf ook vaak op reis geweest. Als ze eerlijk was, moest ze bekennen dat hun relatie eronder geleden had dat ze zo weinig samen hadden kunnen zijn. Toen Vincenzo haar zo vurig het hof had gemaakt, was ze gevleid geweest, blij met zijn aandacht.

Die tien dagen en die ene nacht die ze samen hadden doorgebracht, bleken achteraf meer te betekenen dan een vakantieavontuurtje. Ze wist dat ze intense gevoelens voor hem koesterde. Nu ze hem terugzag, met zijn zoontje, werd ze daar alleen maar in bevestigd.

Wat de baby betreft, ze twijfelde er niet aan dat ze hem wilde hebben. Met heel haar hart verlangde ze naar zijn komst. Bij het zien van de manier waarop Vincenzo met zijn zoon omging, hoopte ze nog vuriger dat het kind van hem zou zijn. Maar tot nu toe nog had ze zich nog niet afgevraagd wat hij er zelf van zou vinden om nog een kind te krijgen. Misschien zat hij er helemaal niet op te wachten. Per slot van rekening had hij al een zoon.

Peinzend bestudeerde ze haar spiegelbeeld in de badkamer van haar hotelkamer. Misschien zou het goed zijn als ze naar Toronto ging, naar haar ouders, bedacht ze opeens. Die zouden begrijpen dat ze tijd nodig had om haar liefdesverdriet te verwerken. Ze zouden haar niet onder druk zetten, waardoor ze een nieuw leven voor zichzelf zou kunnen opbouwen.

Toronto had een hechte Griekse gemeenschap. Ze kon haar moeders achternaam gebruiken en daar haar baby krijgen. Als het kind een jaar oud was, zou ze weer teruggaan naar Athene. Daar zou ze doen alsof ze een gescheiden vrouw was. Haar geheim zou veilig zijn en niemand zou zijn wenkbrauwen optrekken over het feit dat ze in haar eentje haar kind opvoedde.