Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(59)

Omdat Vincenzo wist dat ze Dino’s Italiaans niet zou verstaan, nam hij het over van zijn zoon. ‘Dit is Irena Spiros uit Griekenland, Dino,’ legde hij zijn zoon uit. ‘Ze spreekt onze taal niet. Daarom moeten we dus in het Engels tegen haar praten.’

‘Maar ik ken niet veel Engelse woorden.’

‘Dat maakt niet uit. Doe je best maar met de woorden die je wél kent. Dan kunnen we meteen zien hoe goed je les hebt gehad.’

‘Oké.’ Dino draaide zich om en gaf haar een hand. ‘Hallo, mevrouw Spiros. Ik ben Dino en dit is mijn papa.’

Irena was geschrokken bij het horen van de achternaam van haar moeder.

Maar volgens Vincenzo schrok ze ook van de ontdekking dat hij een zoon had.

Ze herstelde zich echter snel en glimlachte naar hen. ‘Hallo, Dino. Leuk je te ontmoeten. Hoe oud ben je?’

‘Ik ben zes. Hoe oud ben jij?’

Irena lachte zachtjes. ‘Ik ben zevenentwintig.’

‘Dino,’ fluisterde Vincenzo in het Italiaans. ‘Het is niet netjes om een dame naar haar leeftijd te vragen.’

Het jongetje beet op zijn lip.

‘Het is niet erg, hoor,’ zei Irena die Vincenzo’s opmerking begrepen had, vriendelijk tegen hem. ‘Je bent een slimme, beleefde jongen.’ Haar blik gleed naar Vincenzo. Er lag een vraag in.

Hij las er ook iets anders in, iets ondefinieerbaars, wat misschien met angst te maken had. Meteen besloot hij haar gerust te stellen. ‘Toen je twee maanden geleden naar Riomaggiore kwam, was mijn zoon bij zijn moeder en stiefvader in Milaan. Vijf jaar geleden ben ik gescheiden.’

‘Ik begrijp het.’ Intens nam ze hem op. ‘Ik vind hem een schatje. Op een dag zal hij misschien nog knapper zijn dan zijn geheimzinnige vader.’

Ze had iets… er is iets aan haar dat anders is, dacht hij verward. Hij moest er alleen nog achter komen wat het was. ‘Net zo geheimzinnig als de vrouw die bijna mevrouw Simonides geworden was?’ Volgens de krant was ze onvindbaar geweest sinds Andreas met zijn blonde Amerikaanse bruid was weggevaren.

Hij had verwacht dat ze zou blozen of van hem zou wegkijken, maar in plaats daarvan zei ze: ‘Een-nul voor jou.’

Vreemd, dacht hij verbaasd. Ze leek helemaal niet boos.

Dino draaide zich naar hem om. ‘Papa? Mag ze binnenkomen?’

‘Zou je dat fijn vinden?’

‘Ja. Ze is aardig.’

Helemaal mee eens, beaamde hij in stilte. ‘Oké, ik zal het haar vragen.’ Hij wierp haar een vragende blik toe. ‘Mijn zoon wil weten of je zin hebt om binnen te komen.’

Ze moest even over de uitnodiging nadenken. ‘Alleen als ik jullie plannen niet in de war schop.’

‘Signorina Spiros wil graag binnenkomen.’ fluisterde hij tegen Dino. Resoluut stak hij de sleutel in het slot.



Haar hart klopte zo luid toen ze over de drempel stapte dat ze even bang was dat Vincenzo het zou horen. Ze kende deze flat na die ene avond en nacht die ze er had doorgebracht tijdens haar zakenreis van twee maanden geleden. Vooral het uitzicht op de zee was prachtig. En verder was het een knus flatje. Glimlachend keek ze de vertrouwde keuken rond. Maar ze ontdekte toch nog iets nieuws.

Op het aanrecht lag jongensspeelgoed. En de keukentafel was bezaaid met allerlei bordspelen. In de ene hoek van de woonkamer lag een voetbal en in de andere hoek een kleine golfclub met een paar plastic ballen. Tegen de balustrade van het balkon stond een fiets. Het waren allemaal signalen die erop wezen dat hier een jongen woonde.

Vincenzo had een zoon, maar hij had haar nooit iets over hem verteld. Op dit moment stond de persoon in kwestie achter haar. Ze voelde de warmte van zijn lichaam. ‘Dino wil je zijn kamer laten zien.’

Gehoorzaam liep ze de gang door naar de deur die hij voor haar openhield. De eerste keer dat ze hier was geweest, had hij haar verteld dat dit de logeerkamer was. Omdat ze toen wel andere dingen aan haar hoofd had gehad, had ze niet gevraagd of ze hem mocht zien.

In de kamer lag nog meer speelgoed, maar ze had meer aandacht voor de ingelijste foto’s op het nachtkastje en de twee foto’s aan de muur. Dino en zijn vader stonden erop afgebeeld. De kiekjes waren in verschillende jaargetijden genomen.

Ze liep naar een van de foto’s waarop vader en zoon in de winter bij de toren van een kasteel stonden. Ze zagen er allebei zo aantrekkelijk uit in hun ski-outfit dat ze onwillekeurig moest glimlachen. ‘Dit vind ik een mooie foto.’

‘Dat was in la Svizzera. In Zwitserland,’ verduidelijkte ze. Toen Dino knikte, vroeg ze: ‘Hou je van kastelen?’

Vincenzo was in de deuropening blijven staan. Hij vertaalde voor zijn zoon wat ze had gezegd. ‘Ze wil weten of je van kastelen houdt.’

Ernstig keek Dino naar haar op.