Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(57)

Vincenzo was katholiek, maar niet streng in de leer, had hij met een schelmse grijns opgebiecht. Zelf was ze niet gelovig. Als ze al ergens in geloofde, dan was het in de emancipatie van de vrouw. In de zakenwereld konden vrouwen een factor van betekenis zijn. ‘Hij heeft over alles een mening en hij is niet bang om daarvoor uit te komen.’ Geld vond hij niet superbelangrijk, had hij haar verteld. Zolang hij genoeg verdiende, was hij tevreden. In de wereld waarin ze zelf was opgegroeid, had geld daarentegen wel de hoofdrol gespeeld. Haar ouders waren schatrijk. ‘Hij heeft me zijn dorp laten zien. Onze wandelingen in de heuvels duurden dagenlang, omdat hij steeds maar bleef staan om me te kussen. Tijdens mijn laatste avond waren we in zijn flat in Riomaggiore, een piepklein appartementje, eenvoudig ingericht. Hij heeft een Italiaanse maaltijd voor me klaargemaakt. Het was goddelijk. Om je vingers bij af te likken. We hebben wijn gedronken en gedanst op zijn terras tot het donker was. Toen hij me optilde en me naar zijn slaapkamer droeg, leek dat de gewoonste zaak van de wereld. Ik kon niet meer helder denken. Voordat ik terugvloog naar Griekenland zei hij nog iets vreemds tegen me.’

‘Wat was dat?’ vroeg Deline die geboeid zat te luisteren.

‘Hij zei: “We zijn in alles elkaars tegenpolen, Signorina Liapis. Ik vind dat we maar moeten trouwen”.’

‘Irena!’

‘Ja, ik wist ook niet wat ik hoorde.’

‘Wat heb je gezegd?’

‘Dat hij van het begin af aan geweten had hoe de zaken ervoor stonden. Dat ik al heel lang van Andreas Simonides hield en dat ik binnenkort met hem in het huwelijksbootje zou stappen.’

‘En hoe reageerde hij daarop?’

‘Hij barstte in lachen uit. “Hou je van hem? Als jullie echt van elkaar hielden, waren jullie allang getrouwd en was je nu niet hier bij mij”.’ Irena boog haar hoofd. ‘Ik moet je bekennen dat zijn opmerking me diep trof omdat ik besefte dat hij gelijk had. Het was eigenlijk nogal onduidelijk wat Andreas en ik met elkaar hadden. Als ik voor hem had gevoeld wat ik voor Vincenzo voelde, zou ik mijn werk en carrière niet op de eerste plaats hebben gezet. Dan zou ik het belangrijker gevonden hebben om zo vaak mogelijk bij hem te zijn. Vincenzo bleef me maar bestoken met lastige vragen en opmerkingen. “Wat is dat eigenlijk, liefde? Het is maar een woord. Je kunt het precies zo invullen als je wilt. Of het betekent gewoon niets”. Ik heb hem gezegd dat hij volgens mij niet geloofde in de liefde, maar hij haalde zijn schouders op en maakte een hulpeloos gebaar. “Ik geloof in bepaalde vormen van liefde”, zei hij. “Wie houdt er bijvoorbeeld niet van een kind”?”Toen ik hem vertelde dat hij onmogelijk was, zei hij: “Waarom? Omdat ik wat ik zeg niet past in je plaatje van het paradijs? Of omdat je niet gewend bent om dat soort dingen te horen? Heb je wel eens goed over jezelf nagedacht”?’

Deline loosde een zucht. ‘Die durft.’

‘Hij durfde nog veel meer. “Irena”, zei hij. “Je bent net een gans die met haar soortgenoten in formatie over de wereld vliegt. Je blijft keurig in het gelid meevliegen en je zorgt ervoor dat je niet wordt afgeleid door andere vogels of door natuurrampen. Het zou fascinerend zijn als je eens een andere koers koos en keek wat er dan gebeurde”.’

‘Dat kan hij niet gezegd hebben!’

‘O ja, dat zei hij wél. En het deed pijn. Toen hij de liefde met me begon te bedrijven, wilde ik niet dat hij ophield. Hij was een vreemde, maar tegelijk was niets aan hem me vreemd. Alles wat we deden, voelde goed. Het was alsof ik mijn zielsverwant had ontmoet.’ Ze stond op. ‘Na mijn afspraak van vanmiddag bij die specialist ga ik terug naar Italië om Vincenzo te vertellen dat hij gelijk heeft gehad. Dat ik naar hem terugga, is al een bewijs dat ik een andere koers heb gekozen en bij hem wil zijn. We voelen ons intens tot elkaar aangetrokken. Als hij zijn aanzoek heeft gemeend, wil ik met hem trouwen.’

‘Wat ga je hem vertellen over de baby?’

‘De waarheid. Precies wat de artsen mij verteld hebben. Hij heeft er recht op om alles te weten, ook dat Andreas iemand anders is tegengekomen. Als hij me niet kan vergeven dat ik ben teruggegaan om het uit te maken met Andreas, dan is hij niet de ware voor me. En mocht zijn huwelijksaanzoek niet serieus zijn bedoeld, dan vertrek ik uit Europa.’

‘Waarnaartoe?’

‘Geen flauw idee.’

‘O, Irena, ik maak me zo ongerust over je.’

‘Ja, ik hou zelf ook mijn hart vast.’



‘Kom, Dino, je kunt het best.’

‘Maar papa, ik ben bang.’

Vincenzo zag de angst in de ogen van zijn zoon. Het zesjarige jongetje was op de rand van het zwembad gaan staan, maar liet zich niet overhalen om in het water te springen. Zelfs niet als zijn vader hem zou opvangen. ‘Wat zou je nog willen doen voordat je weggaat?’