Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(5)

Een bemanningslid van middelbare leeftijd pakte haar tas aan en hielp haar aan boord. ‘Ik ben Stavros. Ik zal u naar Kyrie Simonides brengen. Hij wacht op u in de stuurhut. Deze kant op, Ms. Turner.’

Weer liep ze achter een vreemde aan naar een met leer beklede lounge met open dak. Haar donkerharige gastheer stond voor een groot raam dat uitkeek over het water dat verlicht werd door de talrijke bootjes en veerboten in de haven. Zijn jacht was het mooiste.

Hij had zich ontdaan van zijn colbertje en das en zijn mouwen waren opgerold tot aan de ellebogen. Thea had gelijk gehad. Hij zag er fantastisch uit.

Ze begreep dat de man zei dat de Amerikaanse vrouw aan boord was. Hij keerde zich om. Door de reflectie van de lichtjes op het water kreeg zijn gezicht nog meer diepte.

‘Kom binnen en ga zitten, Ms. Turner. Als u wilt, kan Stavros u wat te eten en drinken brengen.’

‘Nee, dank u. Ik heb al gegeten.’

Toen het bemanningslid was vertrokken, haalde ze de envelop uit haar tas en legde hem op de stoel naast haar in de veronderstelling dat hij er nog eens naar zou willen kijken. Hij kwam naar haar toe maar maakte geen aanstalten hem op te pakken. In plaats daarvan dwaalde zijn raadselachtige blik over haar opgeheven gezicht.

Ze had een ovaal gezicht maar haar mond was te breed en haar haar krulde te sterk naar haar smaak. Haar huid was niet olijfkleurig maar van een onbestemde crèmekleur. Haar vader had eens gezegd dat haar ogen de kleur van bosviooltjes hadden. Hij had het met zoveel liefde gezegd dat ze ervan overtuigd was dat dat het mooiste aan haar was.

‘Ik heet Andreas,’ zei hij tot haar verbazing. ‘Hoe heet jij?’

‘Gabi.’

‘Volgens mijn bronnen ben je gedoopt als Gabriella. Leuke afkorting.’ Onverwachts straalde hij een viriel soort charme uit waarvoor elke vrouw gevoelig was. Thea had geen schijn van kans gehad.

Gabi kende dat soort mannen en het bijbehorende geld. Eens had ze van Rand gehouden. Vervang dit vertoon van een Griekse tycoon met zevenhonderdduizend acres Texaans weideland met vee en oliebronnen en voilà, de twee mannen waren verwisselbaar. Gelukkig voor Gabi had ze haar lesje geleerd. Thea had het hare ook geleerd, ten koste van haar leven.

Een zwarte wenkbrauw ging omhoog. ‘Waar is de tweeling? Bij jou thuis in Virginia of in het consulaat van je vader in Heraklion?’

Met een simpel telefoontje kreeg hij binnen het uur van mensen op de hoogste posities al dat soort informatie. Ze wilde zeggen dat het niet nodig was zijn vraag te beantwoorden daar hij toch alle feiten al wist maar ze deed het niet. Per slot van rekening was zij degene die hem had benaderd.

‘Ze zijn op Kreta.’

‘Ik wil ze zien,’ verklaarde hij zonder omwegen. Ze was geschokt dat hij benieuwd was naar de kinderen die van hem konden zijn en ongewild respecteerde ze hem dat hij de mogelijkheid onder ogen zag dat ze het gevolg waren van zijn relatie met Thea, hoe kort ook. ‘Wanneer moet je terug naar Heraklion?’

‘Ik heb tegen mijn ouders gezegd dat ik in Athene een afspraak had met een ex-collega uit Amerika en dat ik morgen terug zou vliegen.’

‘Sturen ze een auto om je op te halen?’

‘Nee. Ik heb gezegd dat ik een taxi zou nemen omdat ik niet precies wist hoe laat ik aan zou komen.’

‘Als ik je naar Heraklion heb gebracht, staat er een taxi om je naar huis te brengen. Stavros heeft een hut voor je klaargemaakt. Heb je last van zeeziekte?’

‘Gaan we dan terug over zee?’

‘Nee.’

‘Mooi zo. Ik neem aan dat je ouders nog steeds niet weten wie de vader van de tweeling is, anders had je niet tegen hen hoeven te liegen.’

‘Thea wilde niet dat ze het wisten.’ Niemand mocht het weten, vooral Thea’s ex-man, Dimitri, niet. Hun huwelijk was vreselijk geweest en ze wilde niet dat hij te weten kwam wat ze de dag van de scheiding had gedaan. Dimitri zou de indiscretie van zijn ex-vrouw hebben bestempeld als pure wraak.

‘Jou vertrouwde ze wel.’

‘Pas toen ze wist dat ze ging sterven.’ Thea had niemand tot last willen zijn. ‘Ze gaf toe dat ze een fout had gemaakt. Dat betreurde ze maar ze wilde niet dat de verantwoordelijkheid voor de opvoeding van de baby’s op onze ouders neerkwam. Ik heb je op deze manier benaderd om te voorkomen dat het bekend werd.’

‘Nee, om mijn financiën,’ zei hij gevaarlijk zacht.

‘Je hebt alle recht om dat te denken, Mr. Simonides.’

‘Andreas,’ corrigeerde hij haar.

Ze haalde diep adem. ‘Geld is niet de reden van mijn komst en je hoeft ook niet bang te zijn dat je naam op het geboortebewijs staat. Thea weigerde de vader te noemen. Ik heb haar beloofd een goed thuis voor de tweeling te zoeken maar die belofte kan ik niet nakomen.’