Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(10)

Hij wist dat het niet eerlijk was geheimen te hebben voor de vrouw met wie hij wilde trouwen maar, zoals hij net had ontdekt, het leven was niet eerlijk… niet voor de tweeling die hun moeder had verloren en niet voor Gabi die de verantwoordelijkheid op zich had genomen de kinderen van haar halfzusje groot te brengen.

Samen met zijn broer liep hij over het strand naar het zwembad. ‘Je afwezigheid was een shock. Normaal gesproken staat pa altijd achter je.’

‘Dat komt omdat hij een zwak heeft voor Melina.’ Dat was de jongste van de familie.

‘Als het je gelukt is de fusie met die Canadese goudmijn rond te krijgen, wordt het je wel vergeven.’

Andreas fronste. ‘Dat gaat niet gebeuren. Ik ben er nog niet uit of het wel goed is voor ons.’

‘Je maakt een grapje, met de winst die het je kan opleveren!’

‘Helemaal niet. Volgens mij zitten ze dieper in de problemen dan ze toegeven.’ Hij wierp zijn broer een blik toe. ‘Over problemen gesproken, ik moet iets met je bespreken.’

‘Als je doelt op het verkrijgen van de mijnrechten in –’

‘Nee,’ onderbrak hij hem. ‘Dat heb je fantastisch gedaan.’ Leon was de tweede man in het bedrijf. ‘Het gaat om iets wat niets te maken heeft met het bedrijf. Kom na het eten zo onopvallend mogelijk naar mijn villa, alleen. Ik wil je iets laten zien.’

Leon begon te lachen. ‘Dat klinkt nogal cryptisch. Wat bezielt je?’

‘Dat zul je gauw genoeg ontdekken.’



Het volgende uur bracht Andreas door met zijn familie. Hij gaf Melina het cadeautje dat hij op een van zijn zakenreizen naar de Balkan voor haar had gekocht. Ze verzamelde poppen. De pop die hij had meegebracht bleek een succes. Na het dessert liep hij terug naar zijn villa en niet veel later verscheen Leon.

‘Doe de deur op slot. Ik wil niet dat we gestoord worden.’

Met een vragende blik deed Leon wat hem gevraagd was. ‘Wat is er? De laatste keer dat ik je zo ernstig heb gezien was na de hartaanval van pa vorig jaar.’

Hartaanval, dat was het sleutelwoord.

Andreas was nog steeds aan het bijkomen van de hartaanval die Ms. Turner hem had bezorgd. Zonder omwegen gaf hij de krantenfoto aan zijn broer. Nadat die hem had bekeken, hief hij zijn hoofd op. ‘Waarom laat je me een foto van jou zien? Ik begrijp het niet.’ Hij gaf de foto terug.

‘Volgens de datum is die kop een jaar oud. Toen die foto werd genomen, was ik met onze oudste broer voor zaken in de Verenigde Staten. Zoals zo vaak hebben de paparazzi jou en mij verwisseld. Destijds waren jij en Deline even uit elkaar. Die lange, warhoofdige schoonheid die naar je kijkt was de vrouw in kwestie, is het niet?’

Nu pas drong het tot Andreas door dat Thea een vage gelijkenis vertoonde met zowel Deline als Irena. Het verbaasde hem nog steeds dat Leon en hij dezelfde smaak hadden, niet alleen wat betreft eten en sport, maar ook wat betreft vrouwen. Het waren allemaal opvallende brunettes.

‘Ja,’ fluisterde Leon. ‘Als ik Deline niet de waarheid over die avond had verteld, had het me waarschijnlijk mijn huwelijk gekost. Het verwondert me nog dat ze me heeft vergeven en me een tweede kans heeft gegeven.’

Plotseling trok Leon de krant uit zijn hand en verfrommelde hem tot een prop. ‘Waarom kom je erop terug? Kijk, Andreas –’ Hij werd rood van woede.

‘Ik heb gekeken,’ zei hij rustig. ‘Omdat ik van jou en van Deline houd, heb ik de afgelopen vierentwintig uur gedaan wat ik kon om jou te beschermen en dit nieuws vertrouwelijk te houden.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik dacht dat je de naam van de vrouw met wie je op het jacht was wel zou willen weten. Het was Thea Paulos, de gescheiden dochter van Richard Turner, van het Grieks-Amerikaanse Consulaat op Kreta. Haar ex-man, Dimitri Paulos, is de zoon van Ari Paulos, de eigenaar van Paulos Metal Exports, een bedrijf dat we een paar jaar geleden hebben gekocht.’

Terwijl Leon moeizaam slikte, haalde Andreas de foto van de tweeling en het DNA-resultaat uit de bruine enveloppe en gaf alles aan zijn broer.

Met stomheid geslagen liet Leon zich op de bank zakken en staarde naar de kinderen die hij zonder het te weten had verwekt. In zijn hart had Andreas medelijden met de precaire situatie waarin zijn broer zich bevond maar tegelijkertijd beschouwde hij hem als de gelukkigste man op aarde omdat hij vader was van twee zulke mooie zoontjes.

‘Ik heb ons DNA met dat van hen laten vergelijken. Het komt overeen.’

Leon werd bleek.

‘Ik heb ze gezien,’ vertrouwde Andreas hem toe. Dankzij Gabi had hij hen in zijn amen gehouden en hun een flesje gegeven, een onvergetelijke ervaring.

Het donkere hoofd van zijn broer schoot omhoog. ‘Je hebt ze gezien –’ Het klonk ongelovig.