Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(8)

Gabi liep met de kinderwagen naar hem toe. Met haar hand op een van de donkere krullenkopjes zei ze moeizaam: ‘Dit is Kris, een afkorting voor Kristopher. En dit…’ ze woelde door het andere krullenkopje. ‘…is Nikos.’

Andreas hurkte neer. Zijn zilvergrijze ogen inspecteerden elke centimeter van hen, alsof ze een kostbare schat waren, van hun knappe gezichtjes tot aan hun blote teentjes.

Hij nam hun kinnetjes in zijn hand, alsof hij hun trekken in zijn geheugen wilde griffen. Hun vingertjes klemden zich rond de zijne. Het duurde niet lang voor zijn wijsvinger in hun mondjes belandde.

Gabi moest lachen, ze kon er niets aan doen. ‘Hij smaakt lekker, hè. Jullie moeten wel honger hebben.’ Ze maakte de gordel los en gaf hem Nikos. ‘Ga maar op de bank in de schaduw zitten, dan kun je hem eten geven.’ Ze legde een doekje over zijn schouder en gaf hem een flesje met babyvoeding.

‘Wees maar niet bang, ook al heb je het nog nooit gedaan. Je laat hem wat drinken en dan klop je zachtjes op zijn ruggetje voor een boertje. Ik zorg voor Kris.’

Onder het drinken maakten de kleintjes allerlei geluidjes. Naderhand verwisselden ze van baby zodat hij ook Kris kon leren kennen.

Elke keer dat er een luid boertje klonk, moest Andreas lachen. De dag ervoor in zijn kantoor had ze nooit gedacht dat hij daartoe in staat was.

Haar aanvankelijke twijfels verdwenen toen ze zag hoe hij met de jongetjes omging. Het beeld stond voor eeuwig in haar hart gegrift. Waar Thea ook was, ze moest gelukkig zijn dat haar zoontjes niet langer vreemden waren voor hun vader.

Hoe het ook zou aflopen, deze ontmoeting zou ze altijd blijven koesteren.

‘We moeten opschieten, het is te warm voor ze hier buiten.’ Ze wierp hem een blik toe. ‘De volgende keer – als je dat wilt – kun je zelf een eindje met ze gaan wandelen.’

Hij gaf geen antwoord. Wat had dat te betekenen? Na een minuut of vijf zei hij: ‘Kijk eens, het lijken wel twee kleine Boeddha’s.’ En weer hoorde ze hem lachen.

Toen ze hen weer in het wandelwagentje zetten, raakte haar arm de zijne en dat bezorgde haar een rilling. Ze borg de lege flesjes en de doekjes op en kwam weer overeind. Hun blikken ontmoetten elkaar. ‘Ik moet gaan,’ zei ze. Vergiste ze zich of zag ze werkelijk een schaduw voor zijn ogen trekken? ‘Als je hen nog eens wilt zien, bel je me maar op mijn mobieltje.’

Hij haalde zijn mobiel tevoorschijn en zei: ‘Geef me je nummer maar, dan zet ik hem er gelijk in.’

Was dat een goed teken of niet? Ze huiverde bij de gedachte dat hij haar de volgende keer dat hij belde zou vertellen dat, hoe schattig de jongens ook waren, hij zijn rechten opgaf en dat ze met zijn zegen helemaal van haar waren.

Nadat ze haar nummer had gegeven, duwde hij de wandelwagen naar de straat. Een bejaarde vrouw die de tweeling zag, riep ze dat ze prachtige kinderen hadden.

‘Efharisto,’ riep Andreas terug. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, bedankte hij de vrouw.

Eigenlijk wilde Gabi nog helemaal niet weg maar haar moeder zou zich zorgen maken als ze te laat thuiskwam en ze zou willen weten waarom ze zo laat was. ‘Ik moet nu echt weg.’

‘Dat weet ik,’ zei hij schor, en hij drukte een kus op de hoofdjes van de jongens. ‘Ik bel je.’

Met lange, lenige stappen liep hij de ene kant op terwijl zij de wandelwagen de andere kant op duwde. Naarmate de afstand tussen hen groter werd, groeide haar angst.

De tweeling liet hem niet onverschillig, dat was zeker. Dat voelde ze. Maar één ontmoeting met zijn kinderen betekende nog niet dat hij de verantwoordelijkheid van hun opvoeding op zich wilde nemen. Naast zijn werk en zijn vriendinnetjes bleef hem weinig tijd voor de tweeling.

Ze had verteld dat ze volgende week terugging naar Virginia. Als hij niet wilde dat de kinderen met haar mee teruggingen, moest hij snel een beslissing nemen.

Misschien wilde hij een compromis. Zij zou hen opvoeden en hij een vader die af en toe langskwam. Die gedachte was onverdraaglijk maar af en toe een vader hebben, zelfs al vloog hij maar één keer per jaar met een cadeautje van Griekenland naar DC, was beter dan helemaal geen vader, of niet soms? Gabi was gek op haar eigen vader en ze kon zich een leven zonder hem niet voorstellen.

Het enige wat ze kon doen was zich voorbereiden op zijn volgende belletje.



Omringd door bodyguards haastte Andreas zich naar de luchthaven van Heraklion waar zijn helikopter stond te wachten. Nadat hij was ingestapt, gaf hij de piloot opdracht naar de Simonides-villa op Milos te vliegen waar de hele familie voor het weekend verzameld was.

De vorige avond was er een feestje geweest ter ere van de dertigste verjaardag van zijn zusje Melina maar dat had hij gemist vanwege een zaak van leven en dood. Op dat punt had Gabi Turner gelijk gehad.