Zonovergoten Romance & Italiaans Geluk(2)

Onder een setje DNA-resultaten lag de voorpagina van een Griekse krant van een jaar geleden met een foto van hem aan boord van het Simonides-jacht, omringd door een stel feestende mensen. Gabi’s oudere halfzusje, Thea, wier donkere, Griekse schoonheid afstak tegen die van de andere vrouwen aan boord, stond tussen de mensen op de foto. De kop luidde: ‘Nieuwe manager bij Simonides is reden voor een feest.’

Verder was er nog een recente foto van twee baby’s, jongetjes in luier. Gabi had hem laten vergroten.

Ze hield hem omhoog zodat hij de eeneiige tweeling met het dikke, krullende, zwarte haar en dezelfde prachtige, olijfkleurige huid als die van hem en Thea wel moest zien. Sinds de foto had hij zijn haar laten knippen.

Van dichtbij zag ze nog meer gelijkenis met hem, zoals hun kruintjes en de welving van hun donkere wenkbrauwen. Daar hield de sterke gelijkenis nog niet op. Ze herkende ook zijn ferme kin en brede mond, hun stevige lijfjes en dezelfde vierkante vingertopjes.

Aan zijn gezicht was niet te zien dat de foto indruk had gemaakt. ‘U staat niet op de foto, Ms. Turner. Het spijt me dat u zich in zo’n wanhopige situatie bevindt maar hier aankloppen in de hoop op een gift is niet de manier om de hulp te krijgen die u nodig heeft.’

Gabi verstrakte. ‘En u bent niet de eerste man die de kinderen die hij op de wereld heeft gezet negeert.’

Zijn zwarte ogen vernauwden zich. ‘Welke moeder stuurt een ander op een missie als deze?’

Ondanks de brok in haar keel lukte het haar toch te zeggen: ‘Ik wou dat mijn zusje zelf had kunnen komen, maar ze is dood.’

Ze zag dat hij schrok. ‘Dat is tragisch. Als u me nu wilt excuseren.’

Andreas Simonides was een koelbloedig man. Het was onmogelijk hem te bereiken. Toen zijn hand naar het liftknopje ging, een teken dat het gesprek was afgelopen, zei ze: ‘Bedoelt u dat u deze vrouw nog nooit hebt gezien?’

Ze wees naar Thea’s gezicht op de krantenfoto. ‘Misschien helpt dit.’ Ze haalde Thea’s paspoort tevoorschijn. ‘Hier.’

Verrassend genoeg nam hij hem aan en bekeek de foto. ‘Thea Paulos, vierentwintig, Atheens. Uitgegeven vijf jaar geleden.’ Met gefronste wenkbrauwen wierp hij haar een doordringende blik toe. ‘Uw zusje, zegt u?’

‘Mijn halfzusje,’ verbeterde ze. ‘Papa’s eerste vrouw was een Griekse. Na haar dood trouwde hij met mijn Amerikaanse moeder. Een tijdje later werd ik geboren. Dit was Thea’s laatste paspoort voor haar scheiding.’ Ze beet op haar lip. ‘Ze… vierde het met vrienden aan boord van uw jacht.’

Hij gaf haar het paspoort terug. ‘Het spijt me van uw verlies maar ik kan u niet helpen.’

Ze voelde een steek van pijn. ‘Dat is dan heel jammer voor de tweeling,’ mompelde ze. ‘Hun moeder verliezen is al erg maar als ze oud genoeg zijn om naar hun vader te vragen en ik moet ze vertellen dat hij ergens anders woont – maar dat dat er niet toe doet omdat dat hij zich nooit iets van hen heeft aangetrokken – dan is dat pas de ultieme tragedie.’

De dichte liftdeur maakte een eind aan het gesprek. Moedeloos draaide ze zich om. Ze was boos. Ze zou het belastende bewijs bij zijn secretaresse achterlaten, dan kon die haar eigen conclusie trekken.

Maar het laatste wat ze wilde was een schandaal veroorzaken binnen het Simonides-bedrijf. Dat kon haar eigen familie schade berokkenen, vooral haar vader wiens positie als diplomaat op het consulaat op Kreta gecompromitteerd kon worden. Door zijn werk had hij regelmatig te maken met Griekse VIP’s uit het zakenleven en de regering. Ze zou het niet kunnen verdragen dat haar aanwezigheid hier ongewilde gevolgen zou hebben.

Niemand had haar gevraagd hier te komen. Afgezien van Mr. Simonides kende niemand de aard van haar bezoek. Na de dood van Thea, die tijdens de geboorte aan een hartaanval was overleden, was Gabi opgetreden als advocaat van de baby’s. Elk kind had recht op een vader en een moeder maar helaas had niet elk kind dat geluk.

‘Missie volbracht,’ fluisterde ze tegen de lege kamer. Ze had het gevoel dat haar hart in de duistere diepten van de Middellandse Zee was geplonsd.

Nadat ze de envelop weer in haar tas had gestopt, liep ze zijn privékantoor uit. De bejaarde secretaresse knikte tegen haar. Ze haastte zich naar buiten om een taxi naar haar hotel te nemen.

Verbaasd zag ze dat de chauffeur van een limo die voor het gebouw stond naar haar toe kwam. ‘Ms. Turner?’

Ze knipperde. ‘Ja?’

‘Kyrie Simonides zei dat u lang heeft moeten wachten voor u hem kon spreken. Ik ben gevraagd u te brengen waarheen u wilt.’

De adrenaline stroomde door haar bloed en haar hart bonsde. Betekende dat dat de vader van de tweeling toch niet zo’n ijsklomp was? Wie zou er niet wegsmelten bij het zien van een foto van zijn eigen vlees en bloed? Als de foto van de jongens hem nog niet helemaal had overtuigd, dan leverde de uitslag van het DNA-onderzoek wel het onomstotelijke bewijs.