Zoete overgave(57)

‘Wanneer wil je vertrekken?’ vroeg hij. ‘Noem een tijdstip en mijn chauffeur pikt je op.’

Ze keek op haar horloge. ‘Ik heb eigenlijk nog geen zin om naar huis te gaan, dus je mag me nog een tijdje vermaken. En als je chauffeur niet te moe is, kan hij me straks naar huis brengen en even op me wachten terwijl ik mijn tas inpak. Ik kan altijd daar nog slapen.’

Damon glimlachte. ‘Mooi, dat is dan geregeld. Kan ik nog een limonade voor je bestellen?’





26


Gray lag de hele nacht te woelen. Ergens vroeg in de ochtend gaf hij het op en hij ging in de keuken zitten met een kop koffie.

Had hij het verkloot bij Faith? En sinds wanneer overwoog hij eigenlijk serieus een relatie met haar? Een relatie? Hij moest wel helemaal niet goed bij zijn hoofd zijn.

Hij loog tegen haar en gebruikte haar. Ze was een middel om zijn doel te bereiken. Dan was er nog het feit dat zijn leven, hoe weinig dat ook voorstelde, in Dallas was. Gek genoeg had hij nauwelijks aan zijn carrière gedacht sinds hij in Houston was, al was hij een verdomd goede politieagent.

Er is geen enkele reden waarom je het haar niet allemaal kunt vertellen. Vertel haar de waarheid. Ze is een intelligente vrouw. Ze wil trouwens toch niets met haar moeder te maken hebben. Kap met die smoesjes. Ze wil hetzelfde als jij.

Op die manier gesteld leek het ontzettend eenvoudig. Hij zou haar gewoon de waarheid vertellen over waarom hij hier was. Hopelijk zou ze daarna meewerken. Hij kon Samuels’ aandeel in Alex’ dood verder onderzoeken en misschien zouden Faith en hij dan kunnen ontdekken of de aantrekkingskracht tussen hen echt was.

Aantrekkingskracht. Fuck. Dat woord dekte de lading niet van wat er tussen hen speelde.

Mick zou woest worden, maar hij zou er maar mee moeten leren leven. Hij was niet degene die hier alles riskeerde. Dat was Gray. Zolang het recht zegevierde zou het voor Mick niets mogen uitmaken hoe dat gebeurde.

Nu hij er voor zichzelf uit was, kon hij niet wachten om aan de slag te gaan. Hij moest alleen een juiste manier bedenken om dit allemaal aan Faith te vertellen. Hij had geen idee hoe ze zou reageren, maar hij kon niet meer leven met het bedrog. Niet nu hij een eerlijke relatie met haar wilde aangaan.

Daar was dat verrekte woord weer. Maar als hij eerlijk was, wist hij dat hij niet zomaar een beurt wilde. En het soort relatie dat ze zei te willen, was precies datgene waar hij altijd naar op zoek was geweest, iets waarvan hij nooit had verwacht het te zullen vinden.

Hij pakte zijn sleutels en liep naar zijn truck, hij voelde zich beter dan hij zich in tijden had gevoeld. Hij keek opzij en zag Faiths auto staan, wat vreemd was aangezien ze meestal als eerste op kantoor was. Maar na een blik op zijn horloge zag hij dat hij zelf vroeger dan normaal was.

Hij overwoog kort naar haar appartement te gaan om met haar te praten, maar ze was zich vast aan het aankleden en hij wilde haar hier niet mee overvallen. Dit kon wachten tot hij haar alleen op kantoor kon spreken.

Eenmaal daar aangekomen zag hij dat Pop en Connor er al waren. Pop keek op toen Gray langs zijn kamer liep en riep hem.

Gray liep een stukje terug en stak zijn hoofd om de hoek. ‘Nieuws?’

‘Faith komt vandaag niet,’ zei Pop. ‘Connor en ik gaan ons best doen om een opdracht binnen te slepen, en de andere jongens komen pas later. Kun jij zolang hier blijven en de post sorteren? Ik verwacht namelijk een telefoontje. Ik ben dan rond tien uur terug voor een telefonische vergadering met een belangrijke klant.’

‘Faith komt niet?’ vroeg Gray verrast.

‘Ja, ik weet het. Zij is de enige die hier weet waar alles is,’ mopperde Pop. ‘Ze heeft ons verwend. Het wordt vandaag een klerezooi zonder haar.’

‘Is ze in orde?’ vroeg Gray, al wist hij niet zeker of hij het antwoord op die vraag wel wilde weten. Was ze van streek vanwege hem? Wat een stomme vraag. Natuurlijk had hij haar gekwetst, maar was hij ook de reden dat ze er niet was, of had het er totaal niets mee te maken?

Pop haalde zijn schouders op. ‘Ze zei dat ze niet kwam. Zo vaak neemt ze niet vrij, dus ik doe niet moeilijk als ze er dan een keertje om vraagt.’

Gray fronste zijn wenkbrauwen. ‘Tuurlijk, ik doe de post wel. Geen probleem.’

‘Bedankt. Ik verwacht een telefoontje van Sherman Winston. Verbind hem maar door naar mijn mobiel als hij belt. Ik had eigenlijk zelf hier willen wachten, maar deze potentiële klus kwam voorbij en dit moet ik zelf afhandelen.’

Gray zwaaide even en liep verder naar zijn eigen kamer. Kennelijk had Faith genoeg van hem en zijn moeilijke gedrag, dat kon hij haar ook niet kwalijk nemen. Hij had veel goed te maken en het was nog maar de vraag of ze met hem wilde praten als hij haar eenmaal de echte reden had verteld waarom hij hier was.

Om negen uur kwam de postbode binnen met een grote witte bak vol post die hij op Faiths bureau omkiepte. Gray bedankte de man en greep een stapel enveloppen om die te sorteren, cheques aan de ene kant en overige post aan de andere.