Zoete overgave(56)

‘Wat wil je dan?’ vroeg ze zachtjes.

Hij schudde meewarig zijn hoofd. ‘Het zou je choqueren.’

Ze trok een wenkbrauw op. ‘Als ik niet geschokt was door het feit dat jij toekeek terwijl ik een andere man afzoog, dan zal dat ook niet gebeuren door iets wat je te zeggen hebt.’

Hij verslikte zich in zijn wijn en duwde zijn servet tegen zijn mond. Het duurde even voor ze doorhad dat hij aan het lachen was.

‘Je bent zo verfrissend, Faith. Ik krijg maar geen hoogte van je. Je bloost zo heerlijk vrouwelijk, maar je bent extreem recht voor zijn raap.’

‘Nou? Ga je me nog vertellen naar wat voor een vrouw je op zoek bent?’

Hij nam haar nadenkend in zich op en legde zijn servet terug op tafel. ‘Volgens mij hebben jij en mijn droomvrouw veel met elkaar gemeen. Maar ik zou nog een stapje verder gaan.’

Ze leunde naar voren. ‘O, nu heb je mijn aandacht.’

Hij glimlachte. ‘Ik wil een vrouw die zich volledig aan me onderwerpt. Sommigen zouden haar misschien als slavin beschouwen.’

Faith zette grote ogen op. ‘Een slavin?’

‘Dat zouden sommige mensen denken,’ zei hij droogjes. ‘Weet je, mensen hechten te veel waarde aan labels. Ik wil een vrouw die zich helemaal aan mij en mijn behoeften wijdt. In ruil daarvoor zorg ik voor haar en vervul ik al haar behoeften. Maar ik zou de touwtjes in handen hebben.’

‘Maar dat is wat ik wil,’ zei ze zachtjes.

Hij knikte. ‘Ik weet het. Triest, hè? Hier zitten we dan, een man en een vrouw die allebei hetzelfde willen, maar je valt niet op me.’

Ze wilde protesteren, maar hij grijnsde. ‘Kom nou. Je weet dat het waar is. Ja, je reageerde op mijn strelingen, maar dat was niets vergeleken bij wat er gebeurde toen Gray het overnam.’

Daar had ze niets op terug.

‘Denk je na wat ik je heb verteld dat ik nog enige kans maak bij Gray? Volgens mij lijken jullie op elkaar. Hij wil een onderdanige vrouw zonder de spelletjes, enzovoorts. Hoe maak ik hem duidelijk dat ik ook op zoek ben naar het echte werk?’

Damon schudde zijn hoofd. ‘Ik weet het niet, Faith. Het klinkt alsof hij tegen de aantrekkingskracht tussen jullie vecht. Waarom, dat weet ik niet. Als je ook maar enige interesse voor mij toonde, dan had ik je binnen twee tellen aan een halsband aan mijn bed geketend.’

Ze kreeg het helemaal warm van zijn woorden en haar wangen gloeiden.

‘Dat lijkt je wel wat, of niet?’ zei hij plagend.

‘Eikel,’ mopperde ze. ‘Shit, waarom moet ik uitgerekend op hem vallen? Waarom doet alleen hij het voor me? Weet je dat ik sinds ik aan mijn zoektocht ben begonnen meer aanbiedingen heb gehad dan in de rest van mijn leven?’

‘Mannen zijn dol op een onderdanige vrouw,’ zei Damon simpelweg. ‘Zelfs als ze zeggen van niet. Het heeft gewoon iets als een mooie, zachte vrouw door jou beschermd en verzorgd wil worden. Daardoor wil een man grootse dingen verrichten.’

‘Maar het lijkt me dat er ook veel ruimte is om die macht te misbruiken,’ zei ze.

Damon knikte. ‘Dat is waar. Als meer mannen zich verantwoordelijk zouden gedragen, dan zouden meer vrouwen hen het ­voortouw laten nemen.’

‘O mijn god! Niet te geloven dat je dat nu net zegt. Dat is precies wat ik vorige week tegen Gray zei! Dat als mannen hun verantwoordelijkheid niet zo zouden verzaken, vrouwen hen gewilliger zouden accepteren als het hoofd van het gezin.’

Damon glimlachte nog eens.

Ze vervloekte het feit dat Gray door haar hoofd spookte en het doel van haar verlangens was. Hier was nog een man die haar de dingen wilde tonen waar ze naar op zoek was. En ze zou weer bij hem weglopen nadat ze zoveel moeite had gedaan om überhaupt zo’n man te vinden.

Ze kon wel janken.

‘Ik heb vakantie nodig,’ zei ze. ‘Ik moet verdorie uit zien te vogelen wat ik met mijn leven wil.’

Hij pakte haar hand vast en streek met zijn duim over haar handpalm. ‘Ik heb een strandhuis. Ik zou je de sleutel kunnen geven, zodat je daar een paar dagen rustig kunt nadenken, alleen. Niemand zou je lastigvallen.’

Ze kwam zwaar in de verleiding om zijn aanbod aan te nemen. Een paar dagen aan zee klonken hemels. En dan zou ze Gray niet onder ogen hoeven te komen tot ze wat sterker in haar schoenen stond.

‘Mijn chauffeur brengt je in de Bentley,’ zei hij ondeugend met een verleidelijke grijns.

‘Oké, afgesproken. Damon, ik weet niet hoe ik je moet bedanken.’

‘Bedank me maar niet. Ik heb er zo mijn redenen voor.’

‘O?’

Hij grijnsde. ‘Ja, als het tussen jou en Gray niets wordt, hoop ik dat je naar mij komt.’

Ze huiverde terwijl hij nog steeds met zijn duim over haar handpalm streek. ‘Dat zal ik onthouden.’ En dat meende ze. Als ze Damon een kans gaf, zou ze misschien tot de ontdekking komen dat ze goed bij elkaar pasten.