Zoete overgave(30)

Hier moest een eind aan komen. Het moest afgelopen zijn met deze constante stress bij de gedachte aan een telefoontje van haar moeder. Zou de boodschap nu eindelijk tot Celia zijn doorgedrongen? Zou ze ophouden met bellen? Ze betwijfelde het, maar aan de andere kant, in het verleden had ze haar nooit getrotseerd. Dit moest voor Celia net zo’n schok zijn als voor haar.

Je hebt je eigen leven. Je bent haar niets schuldig. Je kruipt eindelijk uit je schulp en accepteert jouw behoeften en verlangens. Verneuk het nu niet.

Dit was niet de beste peptalk ooit, maar hij sloot als een bus. Ze had inderdaad haar eigen leven, en ze was er tevreden mee. Ze sloeg eindelijk haar vleugels uit en liet haar donkere verleden achter zich, reikte eindelijk naar wat zij zelf wilde hebben en was eindelijk niet meer bang om een deel van zichzelf onder ogen te zien wat ze veel te lang had ontkend.

Misschien was Gray niet wat ze nodig had. Misschien was dat daarbuiten, dichtbij, maar net buiten bereik. Misschien zou ze het vanavond vinden. Ze zou het pas weten als ze de sprong waagde.

Ze rechtte haar schouders, ze was eindelijk afgekoeld na haar eerdere woedeaanval. Ze zou haar leven niet langer door haar moeder laten verpesten.





13


Gray parkeerde zijn truck voor het kantoor en zette de motor af. Het was laat: tien uur op vrijdagavond. Iedereen had waarschijnlijk plannen die niets te maken hadden met werk. Daarom was hij teruggekomen.

Hij stapte uit de truck en keek behoedzaam om zich heen. Hij had niet de moeite genomen achter het gebouw te parkeren, want als iemand hem zag, wilde hij niet dat het leek alsof hij iets te verbergen had. Als Pop of een van de anderen toevallig langskwamen, kon hij altijd zeggen dat hij iets was vergeten.

Hij liep het donkere gebouw in en de aangenaam koele lucht kwam hem tegemoet. Hij zette meteen het alarm af en liep, zonder het licht aan te doen, naar zijn kamer.

Het wachten was ontzettend frustrerend geweest, maar hij kon pas naar Faiths gesprek luisteren als hij zeker wist dat er verder niemand was en niemand zou ontdekken waar hij mee bezig was. Hij liep naar zijn bureau en stak de sleutel in het slot dat hij zo had aangepast dat alleen hij het open kon krijgen.

Hij ging zitten en haalde het kleine digitale opnameapparaatje tevoorschijn. Hij spoelde enkele routinetelefoontjes door tot hij bij het juiste gesprek kwam. Hij leunde naar voren terwijl de stem van Faiths moeder klonk. Hij wilde elk woord, elk geluid horen.

Toen hij bij het gedeelte kwam waar Faith aan haar moeder vroeg wie dat op de achtergrond was, spoelde hij de opname terug om nog eens te luisteren. De derde keer verstond hij de mannenstem en het dreigement. Samuels. Dat móést wel.

Hij luisterde verder en kromp ineen toen hij de rauwe emotie in Faiths stem hoorde; haar zachte gesnik vulde de donkere stilte om hem heen. Hij wist nu zonder enige twijfel dat Faith op geen enkele manier betrokken was bij de snode plannetjes van Celia Martin en Samuels. De mate van zijn opluchting was veelzeggend, maar hij baalde er nu nog meer van dat hij een onschuldige vrouw bedroog. Ze werd door haar moeder en door hem gebruikt.

Fuck.

Hij duwde de recorder in zijn lade en deed die weer op slot. Hij leunde naar voren en steunde met zijn ellebogen op het glimmende houten blad. Hij ging met beide handen door zijn haar en kneep gefrustreerd zijn ogen dicht.

Kwam haar moeder deze kant op? Zou ze het feit dat Pop haar al eerder had omgekocht gebruiken? En zou ze Faith er wel bij betrekken, of zou ze Pops behoefte Faith te beschermen tegen hem gebruiken?

Wat een klerezooi. Er waren zo veel levens bij betrokken… En dan te bedenken dat rechtvaardigheid ten grondslag lag aan het hele gedoe. Alex was dood. De dader zou daarvoor boeten.

Het doel heiligde de middelen. Als Alex’ moordenaar achter slot en grendel zat zou dit het allemaal waard zijn. Zelfs de woede van Faith.

Maar waarom voelde hij zich dan zo schuldig? Waarom zag hij Faiths lieve glimlach dan voor zich, voelde hij haar huid tegen die van hem, haar lippen op de zijne? En waarom verlangde hij naar meer?

Het was stom en roekeloos om op wat voor romantische manier dan ook iets met haar te beginnen. Hij snoof even. Romantisch? Wie had hier iets over romantiek gezegd? Voor zover hij wist viel de wens een vrouw helemaal suf te neuken niet onder romantiek.

Hij moest hier goed over nadenken. Hij moest Mick bellen zodat ze konden overleggen hoe ze dit het best konden oplossen. Gray was er nog steeds niet van overtuigd dat ze dit op deze manier goed aanpakten, maar aangezien Billings hen had afgepoeierd, en de juiste middelen om de moordenaar te pakken te krijgen niet werden ingezet, zag Gray geen andere oplossing.

Hij stond op en liep naar de deur. Toen hij Faiths kantoor passeerde, bleef hij stilstaan en ging hij terug. Hij kon beter meteen even controleren of de afluisterapparatuur nog goed op zijn plek zat voor het geval Celia nog eens belde.