Zoete overgave(29)

Ze veegde vastberaden langs haar ogen en wendde haar blik af. Hij mocht haar tranen niet zien. De rugleuning van haar stoel bewoog, en ze zag hem vanuit haar ooghoeken naast haar knielen.

Hij pakte zachtjes haar kin vast en dwong haar hem aan te kijken. ‘Gaat het?’ vroeg hij rustig.

Er ontsnapte haar weer een zachte snik, en ze perste haar lippen op elkaar.

‘Nee, het gaat niet, dat is me wel duidelijk.’ Hij streek met zijn knokkels over haar wang en duwde een lok haar achter haar oor. ‘Wat is er?’ vroeg hij nog eens.

‘Het is niets,’ zei ze beverig. ‘Echt. Ik voel me zo stom. Ik was gewoon van streek, het was een overdreven reactie.’

‘Het is duidelijk niet níéts. Je bent niet het type om overdreven te reageren. Waarom ben je zo van streek, Faith?’

Nee, hij was niet stom, en het was haar wel duidelijk dat ze hem niet om de tuin kon leiden.

‘Oké, er is wel iets, maar ik wil het er niet over hebben. Begrijp je dat?’ Ze smeekte hem in stilte het hierbij te laten.

Hij staarde haar even aan. ‘Ja.’ Hij veegde een traan weg bij haar ooghoek.

Ze staarden elkaar lange tijd aan.

‘Ik zou het niet moeten doen,’ fluisterde hij. Zijn stem klonk schor, gespannen.

‘Wat?’ fluisterde ze terug.

‘Je kussen.’

‘Ga je dat dan doen?’

In plaats van iets te zeggen leunde hij naar haar toe, waardoor zijn lippen gevaarlijk dicht bij die van haar kwamen.

Haar scherpe inademing was alles waar ze tijd voor had voor die minieme afstand tussen hen werd overbrugd.

Hij legde zijn handen om haar gezicht terwijl hij zich hard tegen haar aan duwde. Hun tongen gingen het duel aan. Ze snakte naar adem, maar maakte zich niet van hem los. Het vuur verteerde haar. Hij verslond haar.

Hij nam haar bovenlip tussen zijn tanden en zoog die verder zijn mond in. Hij likte haar met zijn tong, liet haar lip los en richtte zijn aandacht op haar mondhoek.

Vergeten waren haar tranen, haar verdriet. Het enige wat op dat moment bestond was deze man, zijn kus, zijn strelingen. Hij had haar helemaal in zijn macht. Ze liet haar handen via zijn brede schouders naar zijn nek glijden en trok hem dichter naar zich toe. Ze knabbelde aan zijn lippen. Kus voor kus, hap voor hap, lik voor lik.

Er welde een kreun in haar op, een geluid van puur genot. De spanning tussen hen, die de afgelopen tijd het kookpunt had bereikt, kwam nu tot een verhitte ontlading.

Ze liet haar handen naar zijn borst glijden en trok ongeduldig aan zijn shirt. Ze wilde zijn blote huid voelen. Opeens schoot het shirt uit zijn spijkerbroek, en ze duwde haar handen onder de stof en drukte ze tegen zijn buik.

Hij kromp ineen, hield zich stil. Ze bracht haar handen omhoog, naar zijn gespierde borst, en zijn shirt kwam mee. Hij duwde zijn vingers tegen haar hoofd en zijn duimen streken over haar wangen. Hij was sterk, en ze had die kracht nu wanhopig nodig, zo erg zelfs dat het fysiek pijn deed. Hij verstijfde onder haar handen, ze voelde zijn borstspieren onder haar vingers aanspannen. Ze jammerde tegen zijn mond toen hij de kus definitief verbrak.

‘Gray,’ fluisterde ze.

Hij zette een stap naar achteren en deed zijn ogen dicht. Hij vloekte, en dat harde woord verpestte het moment. Hij liet zijn handen zakken en kwam overeind. Hij wreef geïrriteerd met zijn hand langs zijn nek. ‘Jezus, Faith, Het spijt me. Dit had nooit mogen gebeuren.’

Ze keek hem verward aan. ‘Spijt? Ik wilde dit. Jij wilde het ook. Dan hoef je toch nergens spijt van te hebben?’

Hij liep snel naar de andere kant van het bureau en bleef daar staan. Zijn bewegingen waren houterig, abrupt. Hij draaide zich naar haar om. Een licht ontvlambare combinatie van emoties brandde in zijn blik. Zijn begeerte was duidelijk te zien, dus ze wist dat hij het ook had gewild. Maar ze zag ook de spijt en… Walgde hij nu van zichzelf?

‘Dit had niet mogen gebeuren,’ zei hij, en hij schudde zijn hoofd. ‘Je had het even moeilijk en daar heb ik misbruik van gemaakt. Wat ben ik toch een eikel.’

Ze stond op, haar knieën trilden, en ze plaatste haar handen op het bureau om in evenwicht te blijven. ‘Dit moment is de afgelopen dagen steeds dichterbij gekomen. Dat weten we allebei. Het was onvermijdelijk. Zeg nou niet dat het niet had mogen gebeuren terwijl ik verdomd goed weet dat je het net zo graag wilde als ik.’

‘Het graag wilde?’ Hij lachte bars. ‘Verdomme, Faith. Ik wil je zo erg dat het pijn doet. Maar het had niet mogen gebeuren. Ik had het niet mogen laten gebeuren.’ Hij draaide zich abrupt om en liep haar kantoor uit.

Ze bleef alleen achter. Ze liet zich weer in haar stoel zakken en piekerde over zijn vreemde opmerking. Wat voelde ze eigenlijk?

Ze keek naar het koord van de telefoon en zuchtte eens diep. Ze hees zich overeind. Wie weet hoeveel telefoontjes ze had gemist tijdens die zoensessie met Gray. Ze klungelde even met het koord, stopte de stekker in het stopcontact en keek ongerust naar de telefoon. God, als die maar niet ging rinkelen! Toen de stilte voortduurde, liet ze opgelucht haar schouders zakken.