Winterberg(4)

2

Lieve Eva,

Ik heb je zoveel te vertellen, maar de woorden zweven in mijn hoofd als ballonnen aan touwtjes en ik grijp steeds mis. Steeds als ik denk er een te vangen, neemt de wind ze mee en verlies ik grip. Ik ren en ik ren tot ik buiten adem ben, maar keer op keer moet ik het laten gaan en ben ik te laat. Vroeger gebeurde me dat nooit.

D zegt dat het de ouderdom is. Dat mensen op mijn leeftijd weleens een steekje laten vallen. Ik vraag me af of hij gelijk heeft. Als je altijd zo bij de pinken bent geweest, dan is dat toch niet van de ene op de andere dag voorbij? Het menselijk lichaam zit vol raadselen die wij als schepsel Gods niet begrijpen, maar ik ben ervan overtuigd dat er wel logica in zit. Mijn mentale aftakeling valt daar niet onder. Het leven is een spel waarin lichaam en geest strijden om de overwinning. Op dit moment gaan ze bij mij gelijk op.

Soms vraag ik me af of er iets in mijn hoofd groeit. Iets lelijks wat al het mooie kapotmaakt zonder dat ik daar ook maar iets aan kan doen. Het gaat met me op de loop en neemt de controle over. Alsof er iemand anders aan het roer staat en me de verkeerde kant op laat varen. Het maakt me bang en overvalt me elke keer weer. Ik houd niet van verrassingen.

Een droge mond, ook zo’n kwaaltje waar ik ineens last van heb. Officieel wordt dat niet gezien als aandoening, maar voor mij is het een kwelling van die orde. Ik moet mijn pen even neerleggen om mijn dorst te lessen met een kopje thee. Het is me net gebracht.





3

Sophie werd versuft wakker. Waar was ze en hoe laat was het? Naast haar lag een opengeslagen boek. Shit, ze was in slaap gevallen op de bank! Het was proefwerkweek op school in aanloop naar de kerstvakantie en ze hoefde niet te surveilleren vandaag. Ze had besloten haar vrije dag op een ontspannen manier door te brengen. Met een boek op de bank en even nergens aan denken. Maar de vermoeidheid van de laatste tijd had na een paar pagina’s al zijn tol geëist. Ze keek op haar horloge. Ze had maar liefst drie uur geslapen. Haar oog viel op de witte envelop op de salontafel die naast een vrolijke Blond Amsterdam-mok lag. Dat was waar ook, de brief van de notaris die ze vanochtend per aangetekende post had ontvangen! Ze ging rechtop zitten, geeuwde en rekte zich uit. Haar mond was droog van de slaap. Ze nam een grote slok van haar inmiddels ijskoud geworden thee en trok een vies gezicht. Desondanks dronk ze door tot haar ergste dorst was gelest. Koude thee was altijd nog aanlokkelijker dan nieuwe zetten.

Ze pakte de envelop, scheurde hem ongeduldig open en begon de formeel uitziende brief te lezen. Hoe meer zinnen ze las, des te groter werd haar opwinding. Ze was vernoemd in het testament van tante Eva en werd geacht over een week aanwezig te zijn bij het openen ervan! Zou de oplossing voor de geldproblemen van haar en Daan op een presenteerblaadje worden aangereikt? Wat zou tante Eva haar hebben nagelaten en belangrijker nog, hoeveel? Ze hoopte dat het om een geldbedrag ging. Sterker nog, het móést om keiharde pegels gaan, anders schoot ze er nog geen moer mee op. Ze las de brief nogmaals en concentreerde zich nu op de details. Het openen van het testament zou zaterdag over een week plaatsvinden in het hotel in Winterberg. Hm, ze moesten dus naar Duitsland toe. Het was praktischer geweest als de bijeenkomst in Nederland zou plaatsvinden op het kantoor van de Amsterdamse notaris die tante Eva’s erfenis beheerde. Misschien had het te maken met oom Dieter. Als echtgenoot moest hij natuurlijk ook aanwezig zijn en ze moest eerlijk bekennen dat hij er op de begrafenis niet al te gezond had uitgezien. Wie weet was zijn gezondheidstoestand wel dramatisch verslechterd nu hij het zonder tante Eva moest zien te stellen. Soms realiseerde je je pas wat je miste als het er niet meer was. De paar keer dat ze hen samen had gezien, straalden ze geen passie of warmte naar elkaar uit, eerder een geforceerde beleefdheid, maar sommige mensen hadden moeite met het tonen van hun gevoelens in het openbaar.

Sophie legde de brief op tafel en staarde dromerig voor zich uit. Haar blijdschap werd steeds groter en ze moest oppassen dat haar fantasie niet op hol sloeg. Jezelf rijk rekenen zonder op de hoogte te zijn van de exacte details kon bijna alleen maar op een teleurstelling uitlopen. Hoe vaak had Daan zich niet verheugd op een hoofdprijs in de Staatsloterij? Hij kocht elk jaar een eindejaarslot, maar had de jackpot nog nooit gewonnen. Zelf had ze niets met loterijen. Een beetje simpel kansberekenen liet duidelijk zien dat de winkansen minimaal waren. Maar een erfenis was een ander verhaal. In de brief van de notaris stond duidelijk dat ze erfgenaam was, dus de kans dat ze met lege handen zou blijven staan was gering. Daar hoefde ze geen berekening op los te laten. Wat haar wel verbaasde, was dat ze überhaupt als erfgenaam werd aangemerkt. Zoveel contact had ze niet met haar tante gehad. Oom Dieter en haar vader leken haar eerder in aanmerking te komen dan zij. Maar goed, tante Eva had beslist en ze was niet te beroerd om haar laatste wens te respecteren. Dieter en Eva hadden geen kinderen dus misschien had het daarmee te maken. Dat zou ook kunnen betekenen dat Isa en Lieke dezelfde brief hadden gekregen als zij. Ze hoopte stiekem van niet. Het werd tijd dat zij en Daan de wind ook eens in de rug hadden. Ze verdienden het, verdorie.