Winterberg(3)

Daan knikte instemmend. Toen ze hun positie hadden ingenomen keek ze nog eens om zich heen. Er waren toch nog behoorlijk wat mensen komen opdraven. Gek eigenlijk dat ze niet in Duitsland werd begraven, maar in Amsterdam. Blijkbaar wilde een mens aan het einde van zijn leven toch terug naar zijn roots en die lagen voor tante Eva en haar familie in Amsterdam. Ze had er een groot deel van haar jeugd doorgebracht voordat haar vader het hotel in Winterberg ging runnen. Op Zorgvlied bevond zich ook het familiegraf waar tante Eva zojuist was bijgezet.

Ze nam de mensen in de zaal nog eens in zich op. Slechts een paar gezichten kwamen haar bekend voor. Die van haar nicht Lieke bijvoorbeeld, die een geanimeerd gesprek voerde met Isa. Ze was haar nichten de laatste jaren eigenlijk volledig uit het oog verloren. Moest ze zich schuldig voelen dat ze zo weinig energie had gestoken in het onderhouden van het contact? Maar eerlijk gezegd hadden haar nichten net zo min hun best gedaan contact te zoeken en waren dus ook schuldig aan de ontstane situatie.

Hoewel hun karakters ook vroeger al behoorlijk uiteenliepen (Isa was kordaat en een beetje bazig, Lieke was joviaal en zijzelf was bedachtzaam), waren ze in hun jeugd veel met elkaar opgetrokken. Dat ze alle drie in hetzelfde dorp woonden, maakte het contact alleen nog maar intensiever. Sophie dacht met veel genoegen terug aan hun avonturen in de zandbak van opa. Isa bepaalde altijd wat ze gingen maken, zij vulde de vormpjes en Lieke gaf een creatieve draai aan het eindresultaat. In die tijd kwam tante Eva ook regelmatig een weekendje over uit Winterberg om haar broers en nichtjes te zien. Ze nam hen dan vaak mee naar de film of McDonald’s. Oom Dieter bedankte meestal voor de eer en het genoegen en verliet Winterberg zelden.

Ontelbare keren was Sophie met Isa en Lieke gaan schaatsen in de toen nog strenge winters, hun verkleumde handen warmend aan een dampende chocomel in een plastic bekertje bij de koek-en-zopiekraam. Het extra zakcentje dat ze meekregen werd dankbaar besteed aan een grote gevulde koek. Discozwemmen in het overdekte zwembad in hun woonplaats op donderdagavond. Ze sloegen geen enkele keer over. Pas toen ze naar de middelbare school gingen, begonnen er wat scheurtjes in het contact te ontstaan. Er kwamen nieuwe vrienden die ook aandacht opeisten, huiswerk moest worden ingepland en de wereld bleek ineens groter dan een dorp. Hun belevingswereld en interesses begonnen duidelijk uiteen te lopen en de vanzelfsprekendheid van hun contact werd minder. Toen er ook nog vriendjes in beeld kwamen, verwaterde het contact helemaal en zagen ze elkaar eigenlijk alleen nog op verjaardagen.

Zijzelf had even een moeilijke periode gehad in haar puberteit. Haar klasgenoten hadden wat pogingen gedaan haar te pesten omdat ze zo goed kon leren. Alsof haar intelligentie en leergierigheid geen kwaliteiten waren, maar een last waar ze continu op werd afgerekend. Slim was saai en grijs. Maar daar had ze snel korte metten mee gemaakt. Ze was een stuk langer dan de meeste van haar klasgenoten en na het uitdelen van een paar goed geplaatste klappen hadden ze haar verder met rust gelaten. Een outcast was ze altijd gebleven, maar wel een die respect afdwong.

Als ze nu keek naar wat er van hun drieën was geworden, dan was zij de enige met een vaste relatie en een aardig stabiel leven. Lieke was nog steeds vrijgezel en Isa zag eruit en gedroeg zich als een oude vrijster. Stijfjes op alle fronten. Leven onder de vleugels van tante Eva had zichtbaar iets met haar gedaan en Sophie kon het niet direct positief noemen.



Lieke zwaaide uitbundig naar haar en Isa produceerde iets wat voor een lachje door moest gaan. Sophie glimlachte flauwtjes terug naar Isa en schuifelde verder in de rij. Ze was nog twee plekjes van oom Dieter verwijderd. Haar ouders maakten een kort praatje met hem en liepen toen door om haar en Daan de ruimte te geven. Daan schudde hem met een plechtig gezicht de hand en condoleerde hem. Oom Dieter knikte werktuigelijk en elke blijk van herkenning ontbrak op zijn gezicht. Hij liet alle steunbetuigingen gelaten over zich heen komen. Sophie stak haar hand uit en kuste haar oom op zijn wang. Zijn zachte grijze baardharen kriebelden tegen haar lippen. ‘Gefeliciteerd met het verlies van tante Eva.’ Ze verstijfde op het moment dat ze de woorden uitsprak. ‘Ik, eh, bedoel natuurlijk gecondoleerd. Het zijn de zenuwen. Ik eh...’

‘Het is goed meisje.’ Oom Dieter klopte bemoedigend op de rug van haar hand die hij nog steeds vasthield. Hij zocht oogcontact en even leek ze een klein pretlichtje te zien in zijn waterige ogen. Gegeneerd keek ze weg terwijl ze het schaamrood naar haar kaken voelde stijgen. Het zweet brak haar uit. Ze loerde om zich heen. Had iemand haar blunder gehoord? De mensen achter haar in de rij waren met elkaar in gesprek en gunden haar geen blik waardig.

‘Kom je?’ fluisterde Daan in haar oor terwijl hij haar hand pakte en haar zachtjes meetrok. Van oom Dieter kreeg ze nog een bemoedigend kneepje. ‘Dag Sophie, bedankt voor je komst. Je bent nog niks veranderd,’ riep hij haar na.