Winterberg(8)

Ook Lieke keek haar ogen uit. ‘Bloody hell, wat is dit?’ Ze keek alsof ze net iets heel smerigs te eten had gekregen. ‘Deze ontvangstruimte zou een Oscar winnen tijdens de nacht van de wansmaak. Ik vloek gewoon bij het interieur!’ Ze liet haar koffer midden in de ruimte staan en liep kordaat richting de bel op de balie. Ze slingerde hem een paar keer flink heen en weer. Het geluid was doordringend.

‘Ik krijg steeds meer respect voor tante Eva,’ kwebbelde Lieke verder. ‘Zoveel lelijkheid bij elkaar kunnen brengen in één ruimte is toch een gave. Dat kan niet iedereen. Ik heb er in elk geval het talent niet voor. Ik denk dat ik mijn zonnebril maar weer opzet. Door mijn happyglasses ziet het er misschien allemaal wat beter uit.’ Ze voegde de daad bij het woord, maar deed haar bril met geelgekleurde glazen al snel weer af. ‘Kansloos.’

Een vrouw van rond de dertig met een rood hoofd en een slordig opgebonden kapsel kwam uit de gang links van de balie rennen. Ze droeg een donkerblauw strak mantelpakje met daaronder een witte blouse. Op haar flinke boezem was een naamplaatje gespeld dat driftig heen en weer ging door haar hijgende ademhaling. mara stond erop. Ze droeg oorbellen met iets wat zo te zien neppareltjes waren. Het waren van die dingen die je aan je oorlel klemde. Sophie had ze vroeger zelf ook gehad omdat ze geen gaatjes in haar oren durfde te laten schieten, maar wel oorbellen wilde dragen net als alle andere meisjes van haar leeftijd.

Met een soepele heupbeweging baande Mara zich een weg door een deurtje aan de zijkant van de ogenschijnlijk massieve balie.

‘Guten Tag, womit kann ich ihnen weiterhelfen?’ Haar Duits klonk niet authentiek. Sophie bekeek de vrouw eens goed. Kon het zijn dat ze Pools was?

‘Guten Tag Frau... Mara,’ nam Lieke het woord. ‘Wir sind die Cousins von Tante Eva und Onkel Dieter. Isa und Onkel Dieter erwarten uns.’

‘Ah, dan zijn jullie Lieke en Sophie.’ Mara schakelde tot hun verrassing moeiteloos over op het Nederlands. Ook dat sprak ze niet volledig accentloos, maar wel zeer verstaanbaar.

‘Wat fijn, je spreekt Nederlands!’ riep Lieke verheugd uit. ‘Mijn Duits is niet al te best, maar daar hoef ik me dus geen zorgen over te maken. Misschien kun je Isa even laten weten dat we er zijn?’

Mara knikte instemmend. ‘Isa gaat over de kamerverdeling. Jullie oom doet op dit moment zijn dagelijkse middagslaapje en kan niet gestoord worden.’ Mara’s gezicht nam een ernstige uitdrukking aan. ‘Het gaat niet zo goed met hem en ik maak me grote zorgen. Sinds de dood van zijn vrouw is zijn gezondheid flink achteruitgegaan. Het zijn zijn longen hè, die doen het niet al te best meer en hij klaagt ook veel over zijn hart.’ De bezorgde uitdrukking op haar gezicht veranderde van het ene op het andere moment en kordaat pakte ze een mobiele telefoon uit de zak van haar colbertje.

Sophie sloeg het allemaal eens gade. Beetje rare vrouw die Mara. Ze was bloedmooi en goed geproportioneerd. Nogal wiedes dat oom Dieter wat last van zijn hart had en wat meer moest hijgen als er de hele dag zo’n lekker groen blaadje om hem heen huppelde.

‘Isa, je nichten staan bij de receptie op je te wachten,’ hoorde ze Mara zeggen. Haar stem klonk vriendelijk en gedienstig. Sophie keek over haar schouder naar Daan die nog steeds op dezelfde plek stond als toen hij was binnengekomen. Ze kon zijn gezichtsuitdrukking niet zo goed peilen. Toen hij haar blik ving, glimlachte hij flauwtjes. Hij voelde zich hier blijkbaar net zo ontheemd als zij. Wat hadden ze hier eigenlijk te zoeken? Het hotel was een oude bende waar ze het liefst gillend van weg zou rennen en ze kon zich nu ze dit had gezien niet voorstellen dat tante Eva ergens nog een royaal gevulde bankrekening had. De tijd die ze hier verbleven kon ze wellicht beter steken in het zoeken naar een bijbaantje. Als morgen dat testament was voorgelezen, zouden ze meteen weer naar huis vertrekken. Het liefst zou ze nu al gaan. Er hing een of andere bad vibe in het gebouw waar zelfs zij de kriebels van kreeg. Wat dat vreemde gevoel precies veroorzaakte wist ze nog niet, maar dat het er was kon ze ondanks haar nuchterheid niet ontkennen.

Tijd om er verder over na te denken was er niet, want Isa kwam het vertrek binnenlopen. ‘Nichtjes!’ riep ze uit. Met open armen liep ze naar Sophie toe en drukte haar tegen zich aan. ‘Fijn dat je er bent.’ De koele houding die Isa tijdens hun laatste telefoongesprek had gehad, leek volledig verdwenen. Haar nicht gaf haar een kus op haar wang en liep meteen door naar Lieke voordat Sophie kon reageren. De begroeting tussen Isa en Lieke was ook warm. Daan moest het slechts doen met een halfbakken zwaai in de lucht.

‘Mara, heb je voor mij de sleutels van kamer 14 en 17?’ Isa stak haar hand uit.