Winterberg(10)

‘Misschien vallen de kamers wel heel erg mee,’ vergoelijkte Sophie. ‘Het lijkt me ook niet makkelijk voor Isa om zonder tante Eva de boel hier draaiende te houden. Ik geloof dat ik daar ook gestrest van zou worden.’ Ze had alweer spijt van haar eerdere onaardige opmerking over Isa. Ze hield de sleutelkaart voor de kaartlezer en na het horen van een klik duwde ze de deurklink naar beneden. De deur ging soepel open. Daan ging haar voor naar binnen. Ze volgde hem op de tast want er was geen licht aan. Ineens werd de kamer verlicht. Daan had de lichtknop gevonden. ‘Nou, deze kamer maakt inderdaad veel goed, Sophie... not.’ Na een vluchtige blik in hun slaapvertrek voor de komende dagen kon ze niet anders dan Daan gelijk geven. Het elektronische slot was het enige moderne in het geheel. Ze liep een stukje verder naar binnen en waande zich op slag in de jaren vijftig. De vloerbedekking had ongeveer dezelfde kleur als die op de gang. De muren waren gestoffeerd met een oudroze bloemenmotief in plaats van behang en voor de ramen hingen dikke turquoise velours gordijnen. Ze zaten dicht en omdat ze tot aan de grond reikten, lieten ze geen sprankje licht van buiten door. En ook geen frisse lucht, te oordelen naar de muffe geur. Het bed had een houten ombouw en de achterwand was versierd met houtsnijwerk. De sprei en de kussens hadden een okerkleur en waren van glimmend satijn. Aan de andere kant van de kamer stond een houten kabinet met porseleinen kopjes en een waterkoker met een koffiezetapparaat. Ook stond er een klein zaklampje op. Sophie liep naar het kabinet toe, pakte de bus waar koffie op stond, trok hem open en stak haar neus erin. ‘Nou, dit lijkt in elk geval wel uit deze eeuw te zijn.’ Ze sloot de bus weer en liep door naar de gordijnen. ‘Eerst maar eens een raampje openzetten.’ Ze gaf een ruk aan het zware velours. Achter de gordijnen bleek ze eerst nog een beigekleurige vitrage aan de kant te moeten schuiven voordat ze eindelijk de ramen bereikte. Ze maakte het linkerraam open en snoof gretig de frisse buitenlucht op die de kamer binnenkwam. Daan kwam naast haar staan en sloeg zijn arm om haar heen. Samen genoten ze van het prachtige uitzicht.

‘Niet de kamer, maar de omgeving maakt veel goed,’ concludeerde Daan. Sophie kon het alleen maar beamen. Ze draaide zich naar hem toe en kuste hem gretig. ‘Volgens mij hebben we nog genoeg tijd om het bed te testen,’ fluisterde ze in zijn oor. Daan sloot onmiddellijk de ramen en de vitrage maar raakte de gordijnen niet aan. ‘Hm, spannend...’ Sophie trok haar dikke trui uit en gooide deze achter zich neer op de grond. Haar beha volgde snel daarna. Verleidelijk draaide ze een rondje. Daan liep op haar af en tilde haar in één beweging op. Ze sloeg haar benen om hem heen terwijl hij haar al zoenend naar het bed droeg. Voorzichtig legde hij haar neer tussen de glanzende sierkussens. Sophie trok hem ongeduldig boven op zich en frummelde tegelijkertijd aan de sluiting van zijn spijkerbroek. Het bed kraakte vervaarlijk onder hun kronkelende lichamen.

‘Het is te hopen dat oom Dieter met oordoppen in slaapt,’ giechelde Sophie.

‘Je oom is wel het laatste waar ik aan denk als ik hier met jou in bed lig.’ Daan sabbelde uitgebreid aan haar oorlelletje. Ze kreunde zachtjes en kreeg kippenvel over haar hele lichaam. Daan wist haar gevoelige plekjes nog altijd feilloos te vinden. Ze sloot haar ogen om nog intenser te genieten van hun vrijpartij. Ze kon het op de tast ook wel af. Haar ademhaling werd zwaarder en deed niet meer onder voor die van Daan. Het idee dat er slechts een vitrage voor de ramen hing, wond haar extra op. Ze ging zo op in het liefdesspel en het bed kraakte zo hard dat ze in eerste instantie het geklop op de deur niet hoorde. Pas toen Daan verstoord opkeek, kreeg zij het ook in de gaten.

‘Sst, niet reageren, dan gaan ze vanzelf weer weg,’ fluisterde Daan. Hijgend en doodstil bleven ze liggen, in de hoop dat wie er ook aan de deur stond weer zou vertrekken. Je kon een speld horen vallen. Sophie keek angstvallig naar de deur.

‘Ik heb de deur op slot gedaan, dus er kan niemand binnenkomen,’ fluisterde Daan. Als reactie op zijn geruststellende woorden bewoog Sophie zachtjes met haar heupen. Het bed verbrak de stilte met een oorverdovend gekraak.

‘Sophie... blijf stilliggen,’ wees Daan haar terecht. De persoon aan de andere kant van de deur had het blijkbaar ook gehoord en vatte het gekraak op als een signaal van aanwezigheid. Weer werd er op de deur geklopt en deze keer hield het langer aan. Zuchtend gleed Daan van haar af en pakte zijn badjas uit zijn koffer. Sophie dook razendsnel onder de lakens en trok ze tot haar neus op zodat er geen spoortje bloot meer te zien was. Daan liep naar de deur en stak zijn hoofd om de hoek.

‘Hé Daan, hebben jullie ook zo’n spuuglelijke kamer?’ Lieke probeerde langs hem heen het vertrek in te kijken. Daan probeerde haar het zicht te ontnemen door zichzelf nog meer in haar blikveld te manoeuvreren.