Winterberg(2)

Aan de ene kant nam ze het oom Dieter wel kwalijk dat hij geen actie had ondernomen, maar aan de andere kant begreep ze het ook wel. Ingaan tegen de uitdrukkelijke wensen van zijn vrouw had hem al menige uitbrander opgeleverd tijdens hun huwelijk.

Het was alsof tante Eva haar gedachten kon lezen en zich nog een keer wilde laten gelden met een donderpreek uit de hemel. Sophie kromp in elkaar van de klap. Het kon niet anders dan dat de bliksem ergens dicht in de buurt was ingeslagen. Ongerust keek ze naar de grote bomen die de begraafplaats sierden. Normaliter was ze er dol op, maar met dit noodweer zwiepten hun takken dreigend heen en weer. Stel dat er één afbrak of dat de bliksem insloeg in een boom?

De wolken barstten open en een enorme regenbui stortte zich over de aarde uit. Ze huiverde toen de dikke druppels via haar hoofd in haar nek liepen. Gehaast klapte ze de paraplu open om te voorkomen dat ze binnen een paar minuten volledig doorweekt was. Daan sloeg beschermend een arm om haar heen en nam de paraplu van haar over. Het ding hield amper stand tijdens een harde windvlaag. Daan voorkwam op het nippertje dat de wind eronder sloeg en hun enige beschutting tegen het noodweer vernielde. Voetje voor voetje schuifelden ze verder naar het graf.

Sophie legde een rode roos op de kist en maakte een buiging voor haar tante. De wind blies de roos weer van de kist en in een reflex sprong ze erachteraan. Daan kon nog net voorkomen dat ze in het gedolven gat viel. Achter haar hoorde ze iemand proesten. Ze keek om en zag dat het haar nicht Isa was. Ze wierp haar een geërgerde blik toe. Isa woonde sinds een paar jaar in Winterberg en werkte in het hotel van tante Eva en oom Dieter. Ze had de Hogere Hotelschool gedaan en was meteen na het behalen van haar papieren in dienst genomen door tante Eva.

Sophie deed een nieuwe poging om de inmiddels verfrommelde roos op de kist te leggen. Voorzichtig schoof ze hem onder de enorme krans die oom Dieter voor zijn vrouw had laten maken.

Achter haar kuchte Isa afkeurend. Hm, dat was dus blijkbaar not done. Isa was altijd al beter op de hoogte geweest van hoe het hoorde. Vandaar dat het Sophie ook niet verbaasde dat haar nicht de horeca in was gegaan.

‘Kom, we moeten doorlopen. De mensen achter ons worden zeiknat. Wij ook trouwens.’ Daan duwde haar met gepaste dwang vooruit. Tijd om haar blunder met de roos te herstellen was er niet meer. Nou ja, het kwam uit een goed hart.

Met gebogen hoofd tegen de snijdende wind en de onophoudelijke regen liep ze in hoog tempo met Daan richting de ruimte waar de condoleance werd gehouden. Hoewel haar tante geen kou en nattigheid meer kon voelen en het geroffel van de regen op haar kist niet meer kon horen, gaf het een ongemakkelijk gevoel om haar in dat noodweer achter te laten in het open familiegraf op Zorgvlied.

Sophie probeerde zich voor te stellen hoe tante Eva erbij lag in haar smalle kist. Strak ingesloten door met wit satijn beklede wanden. Overal duisternis en geen mogelijkheid om te ontsnappen. Ze voelde druk op haar borstkas en een gevoel van paniek welde op. Ze kon niet tegen kleine ruimtes en al helemaal niet tegen opgesloten zijn. Ze begon duidelijk hoorbaar te ademen en probeerde zichzelf weer onder controle te krijgen. Niet nu! Ze zat niet in een kist maar stond gewoon buiten op een begraafplaats. Ze kon weg wanneer en waarheen ze wilde. Kappen met dat claustrofobische gedoe, nergens voor nodig.

Daan schudde de druipende paraplu uit voor de ingang van de condoleanceruimte voordat hij hem inklapte. Hij pakte haar natte jas aan en hing die samen met die van hem in de garderobe. Ze liet haar ogen door de ruimte gaan. Oom Dieter was ergens met zijn rolstoel in het midden geparkeerd en staarde in gedachten voor zich uit. Hoewel het algemeen bekend was dat zijn huwelijk met tante Eva niet het stempel warm en gezellig verdiende, zat hij er verloren bij zonder zijn vrouw. Een man alleen die vanaf nu zijn eigen boontjes moest doppen met zijn toch al niet al te beste gezondheid. Ze hoopte maar dat Isa een oogje in het zeil zou houden. Ze voelde een hand op haar schouder en keek om. ‘Dag pap.’ Ze gaf hem een zoen op zijn wang en Daan schudde hem de hand. Haar moeder depte met een zakdoek haar natte gezicht en poetste vervolgens de druppels van haar beslagen bril.

‘Wacht nog maar even met dat ding weer opzetten tot ik je heb begroet, anders kun je er meteen weer een natte neus vanaf poetsen.’ Glimlachend gaf ze haar moeder een knuffel en een kus.

‘Je hebt helemaal gelijk meid. Wat een weer, zeg. Je zus heeft wel een dag uitgekozen,’ zei ze terwijl ze haar man aanstootte.

‘Ja, Eva heeft altijd al gevoel voor timing gehad,’ bromde hij terug. ‘Kom, we gaan Dieter even de hand schudden en dan neem ik er een borrel op.’

Haar moeder haakte haar arm in die van haar man en nam plaats in de gestaag groeiende rij.

‘Zullen wij ook maar?’