Wei Zhi(69)
Bij de première zal iedereen er zijn, op Tjarda na. ‘Ik zou dolgraag willen, maar het gaat echt niet,’ legt ze uit. ‘Ik vind Stella nog te klein om aan een oppas over te laten. Ze is nog maar elf dagen oud! Als jullie in onze schouwburg optreden, kom ik! En Freek vindt het vast niet erg nog een keer naar jou te komen kijken. Hij is zó trots op je! Weet je wel dat hij het aan iedereen vertelt: “Mijn dochter speelt in een musical van de Bob Entertainment Bizz!”’
De cast waarin Merel speelt, is uitgekozen voor de première en op die dag repeteren ze voor het eerst met de volwassenen. Daar is Merel wél zenuwachtig voor: ze treedt op met Carlo Brandenburg, Lea de Jongh en al die anderen! Ze mocht vrij van school om op tijd te zijn en Merel begon al te juichen toen ze dat hoorde, maar iedereen is vrij die vrijdagmiddag, want de kerstvakantie begint. Maar na de kerstvakantie zal ze wel echt vrij krijgen: na een voorstelling door de week mogen ze uitslapen en later naar school. Haar klasgenoten waren stikjaloers toen ze dat hoorden, maar dat is pas voor later, want de eerste voorstellingen zijn allemaal in de kerstvakantie. In januari en februari spelen ze in het weekend én op schooldagen.
De kindergroep wordt voorgesteld aan de volwassen acteurs. Niet alleen Merel is giechelig, meer meiden hebben er last van. Maar vooral Carlo lijkt hen amper op te merken. Lea wel, die is aardig. En zo veel tijd is er niet om wat te praten of iets aan hen te vragen: er moet gewerkt worden.
Ze spelen de volledige musical in kostuums. De kinderen weten precies wie wanneer opkomt en wie waar staat, dus eigenlijk maakt het niet uit of Kostas Lisa’s vader speelt, of Carlo, en of Froukje de juf speelt, of Lea. Maar op de een of andere manier is het wél echter.
Niet alles gaat goed. Kostas heeft na afloop een hoop op te merken, Merel weet niet of ze dat allemaal kan onthouden…
Dan mogen ze naar de kleedkamers, waar broodjes, fruit en drinken klaarstaan. Merel zet er een grote zak drop naast, al heeft ze wel een geheime voorraad voor zichzelf achtergehouden. Ook liggen er allemaal toi-toi-toi’tjes: kleine cadeautjes van Kostas, Froukje en Barbara om iedereen een goede voorstelling te wensen. Barbara heeft voor iedereen een kaart met een afbeelding van het boek Donna Lisa voorop en de woorden ‘toi toi toi’ achterop, Kostas geeft iedereen een glow-in-the-dark letter. De L van Leuk. Achterop had hij geschreven: ‘Leuk dat je meedoet!’ Die van Froukje is het mooist: van haar krijgen ze allemaal een klein gouden opschrijfboekje, net zo één als waarin Donna en Lisa hun opdrachten schrijven, heel grappig!
Ondertussen wordt hun haar gedaan en worden ze geschminkt. Lea komt om het hoekje kijken om even met hen te kletsen, dat vinden ze leuk van haar. Ze vragen om een handtekening en krijgen die ook nog! De grote meisjes die meedoen vinden dat kinderachtig, maar Merel laat zich die kans niet ontnemen. De andere volwassenen laten zich niet zien en als Merel en Robijn naar Carlo op zoek gaan, worden ze teruggestuurd: ze mogen hem niet ‘lastigvallen’.
‘Nou zeg,’ moppert Merel, ‘die mensen voelen zich zeker te goed voor ons.’
‘Wat flauw,’ zegt Robijn. ‘Alleen maar een handtekening, wat vragen wij nou helemaal?’
‘Maar understudies zijn veel leuker,’ zegt de andere Donna, die al vaker in musicals mee heeft gedaan en het dus kan weten. Dat heeft Merel eerder gehoord: een deel van de voorstellingen wordt gespeeld door invallers, en die zijn veel aardiger.
Merel kijkt naar Fimme die op een appel zit te kauwen. Nu vind ik nog maar één persoon leuk, denkt ze. Dat is wel zo overzichtelijk.
Het lijkt of hij weet wat Merel denkt, hij grijnst breed.
Ze worden geroepen. Achter de schermen staan stoelen klaar met hun namen erop. Ze moeten zich allemaal wel een keer omkleden of een voorwerp mee het toneel opnemen, dus die leggen ze klaar op de stoelen. Iedereen krijgt een flesje water. Dan worden de microfoons bevestigd en moeten ze het podium op: inzingen, soundcheck en de laatste aanwijzingen van Kostas worden besproken.