Wei Zhi(67)
‘Is dat normaal, zo veel kreukels?’ vraagt Bram naast haar.
In het bed wordt gelachen. ‘Ja, hoor! Dat komt helemaal goed.’
‘Ze is niet erg mooi,’ gaat Bram verder.
‘Ook dat komt goed.’ Dat zegt haar vader, die naast hen is komen te staan. Hij legt zijn handen bij allebei op hun schouders.
‘En jij Mereltje, wat vind jij van je zusje?’
‘Lief…’ Meer kan Merel niet zeggen. Zo’n kleintje kan er ook niets aan doen. Ze voelt dat er opnieuw een druppel over haar wang glijdt, die daarna loslaat en in de wieg op het lakentje valt, en een kleine natte plek wordt. Ze haalt haar neus op, maar het helpt niet: nóg een traan volgt.
‘Wat krijgen we nou?’ Haar vader is verbaasd. ‘Tranen?’
En dan houdt ze het niet meer. Ze stort zich in haar vaders armen en huilt met gierende uithalen.
Haar vader duwt haar de slaapkamer uit, de gang op, en wacht met zijn armen om haar heen tot ze kalmeert. ‘Wordt het je allemaal een beetje te veel, meisje?’
Merel knikt. ‘Maar het is ook… het is ook…’ En dan gooit ze er in één keer uit: ‘Jij wilde mij niet meer, hè? Jij had genoeg van mij! Ik was niet goed genoeg, en Bram wel, maar ja, broers en zussen blijven bij elkaar. Daarom wilde jij een nieuw kind! En nou heb jij een nieuwe dochter en die gaat strakjes alles veel beter doen dan ik! En ik… Ik hoor er niet echt bij…’
De verbazing op het gezicht van haar vader groeit. ‘Wat zeg je nou allemaal…’ Hij drukt haar héél dicht tegen zich aan. En boven haar hoofd hoort Merel haar vader zeggen: ‘Gekkie, ik wilde toch niet een nieuw kind in plaats van jou… Tuurlijk hoor jij erbij, je bent net zo goed een kind van mij als Stella.’ Hij streelt haar haren en gaat dan verder: ‘Ik heb ook verdriet dat ik jou niet elke dag meer bij me kan hebben.’
Merel maakt zich los. ‘Echt?’
‘Echt waar!’
‘Maar ik ben druk en ik vergeet alles en ik maak rommel…’
‘Ja ja ja, maar je doet ook allemaal leuke dingen en je maakt mooie tekeningen en je bent ook de liefste Merel van de hele wereld.’
Daar moet Merel diep van zuchten.
Dan duwt hij met zijn vingers Merels kin omhoog, zodat ze hem wel aan moet kijken. ‘Zulke onzin wil ik niet meer horen, oké?’
Merel knikt.
‘En dan gaan we nu beschuit met muisjes eten!’
‘Eerst naar Tjarda.’
Merel loopt de slaapkamer weer in. Het bed is zó gek hoog, Merel wil haar de kus geven die ze gisteren niet kon geven, maar kan er niet goed bij en valt een beetje onhandig Tjarda in de armen. ‘Je hebt een lief baby’tje geboord, Tjarda,’ zegt ze.
Tjarda lacht, knuffelt Merel en zegt: ‘Daar ben ik blij om. Nu heb ik een grote dochter én een kleine dochter!’
‘Kom,’ zegt Merels vader dan, ‘we gaan naar beneden, Marieke heeft beschuit met muisjes klaargezet.’
‘Wie is Marieke?’