Verlossing(106)
‘Daar, mijn beste Kenneth, komen we bij de hamvraag.’ Halvor had de indruk dat ze glimlachte. ‘Het is heel simpel: geld is macht, en hoe meer geld, hoe meer macht. Door heroïne te verkopen kun je heel snel heel veel geld verdienen.’
‘En wat wil je met die macht?’
De stilte duurde nu langer. Halvor begon zich af te vragen of er grenzen waren aan de lengte van berichten die je op een voicemail kon opnemen. Vooral toen hij het antwoord van Vivian Thune hoorde.
‘Yngve Enger kapotmaken.’
Bij afwezigheid van hun chef hadden Hans Petter, Bastian en Merete zich op diens kantoor geïnstalleerd. De gebruikelijke goede stemming was er echter niet.
‘Oké, laten we de zaak samenvatten,’ zei Bastian. ‘We hebben nog niet met zekerheid vastgesteld wie Lone Slevatn met een mes heeft gestoken, maar dat gaat ons wel lukken. We krijgen sowieso minstens vier weken om dat in alle rust uit te zoeken, want Cecilie Kraby is ervan overtuigd dat ze genoeg aanwijzingen tegen Krefting en Johansen heeft voor de rechter-commissaris. En met de baas van MediaGevinst gaat het waarschijnlijk dezelfde kant op; hij heeft zoveel geld dat geen rechter in zijn uitleg trapt, wat hij ook verzint. Het grootste probleem is dat hij voorlopig weigert te zeggen hoe hij aan het geld is gekomen, maar hij is geen keiharde crimineel, dus ik ga ervan uit dat we hem over niet al te lange tijd breken.’ Bastian pauzeerde even.
‘En dan onze grote vis… Jammer genoeg hebben we niks anders tegen hem dan een serie telefoontjes aan Vivian Thune, de directeur van De Spreekbuis van de Straat. Ook al is er in de hele wereldgeschiedenis waarschijnlijk nooit zo’n nauw contact geweest tussen een sponsor en een sponsorobject, op zichzelf is dat geen aanwijzing. Het enige wat we hebben, is dat Irene Wiltze na elk bezoek aan hem heroïne kreeg van zijn koerier. Maar een direct verband tussen de heroïne en Enger hebben we voorlopig niet. Cecilie zegt dan ook heel duidelijk dat ze Enger niet voor de rechter-commissaris zal slepen met wat we tot nu toe hebben.’
Bastian keek de anderen aan. De seconden verstreken. Toen doorbrak Merete de stilte: ‘Ik begrijp dit niet goed. Hoe kunnen jullie er in vredesnaam zo rotsvast van overtuigd zijn dat Enger er überhaupt bij betrokken is?’
Ze zag dat Bastian en Hans Petter elkaar even aankeken en was geïrriteerd dat ‘de ouwe-jongens-krentenbroodclub’ blijkbaar iets wist wat zij niet wist. Maar voordat ze er iets van kon zeggen, deed Bastian, met een snelle blik op Hans Petter, zijn mond open.
‘Laat mij dat maar vertellen,’ zei hij, en hij leunde over de tafel naar Merete toe.
Halvor tijgerde iets verder naar voren, bang om ook maar één woord te missen. Maar hij was ook bang dat Garvang nu zou verklappen hoeveel hij eigenlijk wist, dingen die hij alleen maar van de politie kon hebben gehoord. Hij – en zijn mobiel – moesten het verhaal zo veel mogelijk van Thune zelf horen.
De reus was echter niet alleen slim, maar kon ook goed toneelspelen. ‘Yngve Enger? Onze sponsor?’
‘Ik zal hem pletten als een luis.’ Haar stem klonk nu verbitterd, vol haat.
‘Waarom dat?’
‘Omdat hij me het liefste wat ik ooit heb gehad heeft afgepakt.’
Het werd weer stil. Kenneth Garvang leek precies het recept te volgen dat Halvor zelf ook zou hebben gekozen. Want ten slotte ging Thune uit zichzelf door.
‘Hij was maar acht maanden. Vier uur was ik weg! Vier uur naar de bioscoop met twee vriendinnen… Ik had twee dagen gekolfd om er zeker van te zijn dat het genoeg was. Toen ik thuiskwam, stond de ziekenwagen voor de deur. En Yngve? Die werd getroost door het ambulancepersoneel. De arme man die nog geen vier uur op een kind kon passen – en het was niet eens zijn eigen kind!’
Het werd stil in de kamer. Toen zei Garvang, met een stem die een paar tonen gezakt was: ‘Niet zijn kind?’
‘Nee, het was mijn zoon. Ik kende Yngve niet eens toen ik in verwachting raakte. Hij kwam pas geruime tijd na zijn geboorte bij me wonen.’
‘En zijn eigenlijke vader?’
‘Overdosis. Toen ik drie maanden zwanger was. Toen was hij twee jaar clean geweest, maar hij kon de verantwoordelijkheid niet aan.’
‘Was hij…’
‘Ja, hij was mijn enige succesverhaal bij Verslavingszorg, ja!’ Ze praatte weer harder; haar stem klonk schril toen ze vervolgde: ‘Weet je hoe mijn kind stierf?’
Halvor begreep dat Garvang zijn hoofd schudde, want ze ging door: ‘Hij viel van de commode. Recht naar beneden, met zijn hoofd eerst… Yngve stond met zijn rug naar hem toe met een of andere investeerder te praten toen het gebeurde. Dat was natuurlijk zo belangrijk dat het niet kon wachten!’