Verlossing(119)
Hij had het voor deze gelegenheid bewaard vanaf het moment dat hij de boeken in handen had gekregen. Het wat vergeelde losse velletje papier was er keurig in vastgelijmd, maar alleen met de linkerkant, zodat je de voor- en achterkant kon lezen. Alleen de kleur verried dat het ouder was dan de andere pagina’s.
Toen begon hij te lezen. Na een paar minuten legde hij het ene dagboek weg en pakte het andere. Hij opende het precies op de plaats waar hij wist dat er een vel uitgescheurd was, en ging door met lezen:
dubbel en dwars verdienden. Ze stormde tussen de kwallen door op minstens een halve meter afstand en was in een paar tellen in het water. Ik keek vertwijfeld om me heen naar een mogelijke vluchtroute, maar die was er niet meer. Ik kon het niet op een zwemmen zetten met Jakob om mijn nek; onze enige kans was om om Marianne heen te gaan en eerder aan land te komen dan zij.
Dat was natuurlijk onmogelijk. Ze sneed ons simpelweg de pas af en stortte zich met ware doodsverachting op Jakob en mij, zodat we onder water werden geduwd.
Toen we hoestend en proestend weer boven kwamen, stond ze met haar handen in haar zij en lachte haar klaterendste lach. Jakob worstelde zich uit mijn omklemming en kon verbazend genoeg staan. Hij zette zich schrap, duwde zo hard hij kon tegen zijn moeder en zag jubelend dat hij haar aan het wankelen kreeg. Even keken we elkaar aan en we begrepen elkaar, we begrepen elkaar zo goed. Precies op het goede moment gaf ik haar een duwtje tegen haar schouder, en ze viel met een plons in het water.
Toen ze weer opstond, lachten we alle drie. Ze pakte ons allebei bij de hand en trok Jakob en mij mee naar het door de zon droog geworden zand.
‘Hoe moet ik nou langs de kwallen komen, nu ik niet meer boos op jullie ben?’ vroeg ze licht vertwijfeld.
‘Maak je maar geen zorgen, mama, daar zorgen papa en ik wel voor,’ verklaarde de kleine wildebras zelfverzekerd, en hij ging al helemaal op in zijn rol als heldhaftige Hercules. ‘Als jij haar armen vasthoudt, papa, dan pak ik haar bij haar benen.’
En zo droegen we haar samen naar de andere kant.