Tachtig dagen rood(210)

‘Of meer,’ merkte Dominik op.

‘Veel, veel meer,’ zei Lauralynn instemmend. ‘Ze verblijft in het chique huis van Viggo Franck in Belsize Park. Ze zegt dat er een heleboel kamers over zijn en dat hij er geen bezwaar tegen zal hebben.’

‘Bedoel je die Russische vrouw?’ zei Dominik. Hij werd overvallen door een eigenaardig gevoel, alsof allerlei puzzelstukjes eindelijk in elkaar bleken te passen.

‘Ja, Luba. De vrouw aan wie jij mij zou voorstellen, weet je nog?’

‘Precies, de weergaloze Luba.’

‘Is ze niet prachtig?’

‘Zeker wel,’ zei hij. ‘Absoluut.’

Die morgen had Summer een afspraak in de stad met Susan, die haar had gevraagd te komen om een en ander nader te bespreken. Met name Summers plannen om weer tot de klassieke wereld toe te treden door terug te keren naar waar ze vandaan kwam. En de mogelijkheid een album uit te brengen van haar optreden met Groucho Nights in Sarajevo. Summer verwachtte dat ze pas laat in de middag weer vrij zou zijn. Dan zou ze naar Chris’ appartement in Camden Town gaan om de rest van de spullen die ze daar had bewaard te verzamelen en naar Dominiks woning over te brengen.

Dominik bood aan Lauralynn met haar spullen naar het huis van Viggo te rijden.

Toen hij op de bel drukte, moest hij denken aan de keer, nog net geen week geleden, dat hij de in het geheim nagemaakte sleutels had gebruikt om binnen te komen. Die sleutels had hij inmiddels aan Viggo teruggegeven.

Deze keer was het Luba die de deur opende.

Ze vloog op Lauralynn af om haar te omhelzen. Na een poos liet ze haar los en wendde ze zich tot Dominik. Ze kuste hem op beide wangen en liet hen binnen.

Gezien alle seksuele betrekkingen waarin ze verwikkeld waren geweest of elkaar een rol hadden zien spelen, verraste het Dominik hoe doodgewoon het allemaal aanvoelde. Als een verhaal dat uitloopt op een natuurlijk einde. Een verhaal dat misschien wel was gedicteerd, van heel ver, door de vloek van de Angelique, bedacht hij met een glimlach.

‘Viggo hangt ergens rond. Hij zal straks wel beneden komen,’ zei Luba.

Nu Dominik de twee vrouwen samen zag, werd hij getroffen door hun gelijkenis. Eerder had hij dat niet gezien. Ze waren allebei lang en blond en hadden allebei de lichaamsbouw van een amazone. Luba was minder wulps, wat ongetwijfeld een gevolg was van haar opleiding tot danseres. Ze stond rechter, met haar borsten hoog en trots vooruit. Lauralynns houding was losser, gewoner. Haar schouders, fors van het zwemmen, verstevigden haar rondingen en maakten haar aardser.

Ze pasten duidelijk bij elkaar.

Als ik toch een vlieg zou kunnen zijn op de muur van hun slaapkamer, dacht Dominik.

Lauralynn en hij sleepten haar twee zware Samsonites naar binnen en Dominik liep terug naar de openstaande kofferbak van de bmw om een stel grote kartonnen dozen te halen waarin Lauralynn haastig haar boeken en nog wat andere spullen had gegooid.

Luba, die verrassend huiselijk deed, bood hun koffie en cupcakes aan, maar Dominik kreeg algauw het gevoel dat hij het vijfde wiel aan de wagen was. De twee vrouwen zaten er overduidelijk op te wachten dat hij zich zou excuseren en hen aan zichzelf zou overlaten. Op het moment dat hij afscheid wilde nemen, kwam Viggo de kamer binnen. Zijn broek zat weer bijzonder strak, alsof hij net een halfuur onder de douche of in een stoomcabine had doorgebracht om hem nog nauwer om zijn ijle gestalte te laten sluiten. Zijn t-shirt had betere dagen gekend; er zaten evenveel gaten in als in een stuk emmentaler.

‘Hé, maat van me,’ zei hij tegen Dominik, even nonchalant als altijd.

Daarna richtte hij zijn aandacht op de nieuwkomer.

‘Dit is Lauralynn,’ zei Luba.

De rockmuzikant staarde naar de rijzige blonde vrouw. Vervolgens gingen zijn ogen van haar naar Luba en weer terug.

‘Welkom, pop. Ik heb al veel over je gehoord.’

‘Bedoel je de cellotrack die ik heb opgenomen voor je nieuwe nummer?’ vroeg Lauralynn.

‘O ja,’ grinnikte Viggo. ‘Dat ook…’

Geamuseerd door het feit dat Viggo nu al op de versiertoer ging, nam Luba Lauralynn bij de hand en liep ze met haar de gang in om haar naar boven te brengen.

‘Kom, ik zal je de kamer laten zien die voor jou is bestemd,’ zei Luba.

Lauralynn wuifde naar Dominik.

Viggo’s ogen volgden de silhouetten van de twee vrouwen die samen wegliepen. Hij had weer dat lachje van een ondeugend jongetje.

‘Ze is een goede vriendin,’ merkte Dominik op. ‘Ze is leuk. Maar ik moet je voor één ding waarschuwen…’

‘Ja?’

‘Ze heeft niet zoveel met mannen.’

Viggo’s lach werd breder.

‘Zeg nooit nooit, maat.’

Ik raakte in paniek toen de meubels arriveerden.

Het was de eerste keer in mijn leven dat ik iets van mezelf had wat blijvend leek.