Tachtig dagen rood(206)

Na het tragikomische incident in de kluis had hij hun voorgesteld naar boven te gaan. Hij wist dat ze in bed zouden belanden, onder het oog van zijn verborgen camera, en de verleiding om het bewakingssysteem in te schakelen was te sterk geweest. Hij had het bijna opgegeven, omdat ze uitzonderlijk lang in de badkamer waren gebleven, wat hem deed vermoeden dat hij alle pret had gemist. Maar uiteindelijk waren ze verschenen, gehuld in witte badlakens. Ze draaiden om elkaar heen, als uitgehongerde roofvogels leek het, klaar om zich op elkaar te storten en zich helemaal te laten gaan.

Viggo had er geen spijt van dat hij had toegekeken. Ze zouden het niet te weten komen. Niet gekwetst raken. Alleen jammer, dacht hij even, dat hij naast de lens niet ook een microfoon had laten installeren.

Hij zou het bewakingssysteem hierna laten weghalen. Niets kon Summer en Dominik navolgen. Anderen zouden nooit de intensiteit evenaren van datgene waar hij getuige van was geweest. Het was het best op een hoogtepunt te stoppen.

Hij stond op en trok de verschuifbare boekenkast opzij waardoor het kleine beeldscherm aan het oog werd onttrokken.

Dominik en Summer zouden nu wel slapen, dacht hij.

Misschien moest hij ook maar naar bed gaan om de herinnering aan hun vrijpartij opnieuw te beleven, er volop van te genieten. Luba zou gauw terug zijn uit de galerie, realiseerde hij zich. De eerste keer dat hij haar had zien dansen, was hij in even grote vervoering geraakt, en had hij geweten dat hij haar moest hebben. Ze had heel snel toegestemd, hoewel hij zich ervan bewust was dat ze nooit aan iemand zou toebehoren en dat hij voor haar slechts iets tijdelijks was, iets wat haar goed uitkwam en waar ze plezier aan beleefde, maar niet meer dan een tussenstop. Hmm… daar kon wel eens een liedje in zitten, dacht Viggo.

Hij liep naar zijn studio en zette de elektrische piano aan. Het was vreemd hoe ideeën, woorden, de aanzet tot een melodie zich gewoon aandienden. Uit het niets en ongevraagd.

Dominik werd wakker. Hij wreef in zijn ogen, wiste het gevoel van desoriëntatie weg. Gisteravond waren ze vergeten het rolgordijn neer te laten en nu baadde de slaapkamer in stralend zonlicht.

Hij voelde de zachtheid van Summers achterwerk tegen zijn buik. Ze lagen lepeltje lepeltje. Zij sliep nog. Haar rustige ademhaling was nauwelijks hoorbaar.

Hij kuste haar hals en ze bewoog.

Hij had nog steeds zijn horloge om en keek hoe laat het was. Het was nog maar een uur of tien. Dat viel hem mee.

Zodra Summer haar ogen had geopend en hem glimlachend had aangekeken, had hij haar gevraagd: ‘Heb je veel spullen hier?’

‘Niet veel. Een paar dingen maar,’ antwoordde ze. ‘Het meeste staat nog steeds bij Chris.’

‘Zodra we zijn opgestaan, wil ik dat je alles bij elkaar zoekt. Hier. En daar. We halen je spullen bij hem op. Je gaat met mij mee naar huis. Je komt bij mij wonen.’

‘O ja?’

‘Ja.’ Hij meende het echt.

Summer knikte. Want nu wilde ze wel. De eerste keer, in New York, was het mislukt. Maar ze was bereid om het opnieuw te proberen.

Ze gaapte en ging op haar zij liggen. ‘Jezus, wat heb ik een honger. Maar meer nog heb ik een flinke dosis cafeïne nodig.’

‘Ik ben ook uitgehongerd,’ merkte Dominik op. Het laatste wat hij had gegeten, was een chocoladebroodje van Patisserie Valerie. Dat was gisterochtend, toen hij zich voorbereidde op zijn bezoek aan Viggo’s huis, waarna hij was meegesleept door de stroom van gebeurtenissen.

Hij rekte zich uit, maakte zich los van de aangename warmte van Summers naakte lichaam, en stapte uit bed. Hij keek naar haar en de verwarde hoop lakens, naar haar rode haren, die uitwaaierden over de kussensloop. Zijn pik jeukte. Ze glimlachte naar hem.

Hij trok zijn zwarte broek aan en gaf haar het witte t-shirt dat ze de vorige dag had gedragen. Ze trok het aan, zittend op de rand van het bed. Wachtte erop dat hij haar iets anders zou geven, ondergoed of een spijkerbroek, maar dat deed hij niet. Hij bleef gewoon naar haar kijken, met een grijns op zijn gezicht.

Summer stond op. Het gekreukelde t-shirt reikte tot vlak onder haar navel, zodat haar vagina en billen in hun volle glorie te zien bleven. Het was een bijzondere vorm van ontkleed zijn, natuurlijk en speels. Thuis, waar je niet bang hoefde te zijn dat iemand het zag, zou je er zo bij kunnen lopen.

‘Kom,’ gebaarde Dominik naar haar. ‘Laten we de keuken opzoeken.’

‘Zo?’ vroeg Summer.

‘Ja,’ zei hij.

‘Misschien is Viggo daar. Of iemand anders…’

‘Weet ik,’ zei Dominik. ‘Je bevalt me op deze manier. En Viggo heeft het toch ook al allemaal gezien? Ik gun het anderen jou zo te zien. Ik vind het niet erg.’

‘Je bent nu toch van mij,’ had hij er bijna aan toegevoegd.

Toen ze de kamer uit liepen, hij bloot van boven en zij van onderen, aarzelde Summer even, huiverend bij de gedachte dat ze de Bailly weer achterliet. Maar toen besefte ze dat de viool veilig was. Het noodlot zou niet twee keer toeslaan.