Tachtig dagen rood(196)

De volgende was een foto van twee vrouwen die elkaar omhelsden, de een zat op een stoel en de ander zat schrijlings op haar schoot. Hun lichamen waren zo dicht tegen elkaar dat de rondingen van hun borsten, die elkaar raakten, nauwelijks te zien waren. Een van hen speelde trompet en de ander staarde in de verte, haar handen vervlochten in het haar van haar partner.

We liepen langs de ene foto na de andere, sommige waren simpelweg prachtig, andere choquerend. Viggo bleef lange tijd staan voor een serie foto’s van beeldschone vrouwen die de liefde bedreven met hun instrumenten: fluiten, strijkstokken en zelfs een klarinet waren in hun vagina’s geschoven. Steeds waren het gezicht en de ogen van het model het middelpunt van de foto, hun gezichtsuitdrukkingen varieerden tussen lust en een ongewone spiritualiteit. Op een andere foto zag je een vrouw die op handen en knieën zat, haar volle, ontblote borsten naar beneden hangend, haar gezicht volledig ontspannen, uitdrukkingsloos als een meubelstuk, terwijl een volledig geklede man op haar rug sloeg met een stel trommelstokken.

De foto’s van mijzelf waren bij elkaar geplaatst aan het einde. Er zat bij allemaal al een klein stickertje met ‘verkocht’ op de onderste rand. Viggo had niet gelogen, hij had ze allemaal gekocht. Ze waren anders dan de andere foto’s, omdat ik het enige model was dat anonimiteit had gewild. Alleen mijn lichaam werd getoond, zonder mijn gezicht. Omdat ik had geëist dat Grayson mijn rode haar buiten beeld zou laten, had hij zelfs geen hint van mijn kaak of mijn lippen kunnen laten zien, dus ik was volkomen onthoofd in alle foto’s.

Grayson was er desondanks toch in geslaagd om een idee van seksualiteit te vangen in de houding van mijn lichaam, de manier waarop mijn handen bezitterig om de nek van de viool waren geslagen, de manier waarop ik de rondingen van het instrument dicht bij mijn huid hield.

Op het meest markante beeld zat ik op de vloer, mijn rug iets naar achteren gebogen, met mijn benen wijd open gespreid. De viool hield ik vast net boven mijn geslacht, alsof ik net was bevallen van mijn instrument. Mijn armen waren kaarsrecht en mijn vingers strak in elkaar gevlochten, alsof ik een wapen vasthield, maar het was niet duidelijk of ik van plan was om mezelf met de viool te verwonden, of dat ik hem omhoog hield als verdediging. Op een andere foto lag ik op mijn zij, met de viool voor me, zoals ik een geliefde zou strelen. Mijn lichaam was volkomen ontspannen, behalve mijn voeten, die gespannen waren als die van een ballerina, alsof ik, hoewel ik ontspannen lag, elk moment zou kunnen opvliegen.

Ik had verwacht dat ik het bezichtigen van de galerie in de aanwezigheid van andere mensen opwindend zou vinden. Niemand wist wie ik was, ze realiseerden zich niet dat ik tussen hen stond als een gewone toeschouwer, terwijl ze naar mijn meest intieme delen staarden. Maar in plaats daarvan vond ik het beangstigend. Zonder hoofd was ik teruggebracht tot een bestaan als lichaam, geslachtsdelen en meer niet. Geen geest of hart, en ik realiseerde me waarom Grayson deze beelden had uitgekozen om als laatste te worden gezien bij de expositie. Ze waren het meest choquerend, hoewel ze niets lieten zien van penetratie of seksuele activiteit, zoals de meeste andere. Het waren de enige foto’s zonder ogen, zonder uitdrukking, zonder liefde, genegenheid of menselijke betrokkenheid.

Ik begon te rillen toen een golf ellendigheid over me heen spoelde.

Viggo draaide me om zodat ik hem aankeek.

‘Hé, waarom ben je zo overstuur, liefje?’

Ik kon hem geen antwoord geven, omdat ik geen antwoord had. En al had ik dat wel gehad, dan had ik het nog niet onder woorden kunnen brengen, tussen mijn geluidloze snikken.

‘Sssh…’ zei hij, en hij sloeg zijn armen om me heen. ‘Kom, dan zoeken we even een plekje waar we kunnen zitten. Dan kun je me er alles over vertellen.’

12

Een schets van Degas

zodra hij de voordeur achter zich had dichtgetrokken, was Dominik naar het alarmpaneel gelopen. Met trillende handen van opwinding voerde hij de code voor het systeem in, nadat hij herhaaldelijk op de deurbel had gedrukt en vijf volle minuten had gewacht of er iemand reageerde. Summer had hem verzekerd dat er overdag niemand zou zijn, maar hij was zenuwachtig, omdat inbreken geen normaal tijdverdrijf voor hem was, en wilde zelf nagaan of die informatie klopte.

De set sleutels die Summer had laten namaken, werkte prima. De sloten klikten keurig open en de deur bood geen enkele weerstand. Tot nu toe ging het bijna té makkelijk.

3.3.1.3. r.p.m.

Bij elk teken dat hij intoetste, sprong het lcd-schermpje geruisloos van rood op groen, totdat het hele paneel hem het gelukzalige groene licht gaf.

Dominik glimlachte. Je kon er gerust van uitgaan dat Viggo Franck, een musicus uit het tijdperk van de cd en het digitale downloaden, een wachtwoord had dat was geïnspireerd op het toerental van de meeste langspeelplaten. Het was een persoonlijk grapje dat aan menigeen niet besteed zou zijn, maar het was tenminste origineler dan een verjaardag of een beroemde datum in de geschiedenis, waarvoor de meeste mensen kozen.