Tachtig dagen rood(195)

Ik veranderde van gedachten toen ik me realiseerde dat het een perfecte afleidingsmanoeuvre was voor Dominiks inbraak om Viggo en Luba mee te nemen naar de besloten voorvertoning. Ik belde Grayson terug en gaf hem toestemming om een deel van de foto’s te gebruiken.

Ergens vanbinnen werd ik best opgewonden bij de gedachte aan een ruimte vol mensen die allemaal staarden naar foto’s van mij zonder kleren aan. Dat was geen ijdelheid, maar een omgekeerd soort voyeurisme. Het gaf me hetzelfde gevoel van angstige opwinding die ik had gevoeld toen ik naakt voor Dominik speelde bij zijn voordrachten, of toen ik een striptease had opgevoerd bij besloten feesten.

Grayson was gekleed in een spijkerbroek, een losvallend designershirt en een zacht, zandkleurig jasje. Zijn haar was naar achteren en opzij gekamd, op zijn gebruikelijke manier. Hij begroette me met een kus op elke wang. Er was heel even een oppervlakkige chemie tussen ons, maar zijn blik was vriendelijk en een beetje afstandelijk, alsof hij een collega was, of een beleefde kennis.

Hij keek met duidelijke interesse naar Luba, maar waarschijnlijk beoordeelde hij haar mogelijkheden als model. Ze was beeldschoon natuurlijk, maar het waren haar expressieve gezicht en haar bekoorlijke bewegingen, door haar jaren als danseres had ze het vermogen om poses vast te houden, en de manier waarop haar huid bijna onnatuurlijk licht leek te geven, dat alles maakte haar de droom van elke fotograaf.

Viggo ging er meteen vandoor, om de foto’s te bekijken. Hij hoopte snel te kunnen beoordelen of er afdrukken bij zaten die hij aan zijn verzameling zou willen toevoegen, zodat hij die kon reserveren.

Ik liet Luba bij Grayson achter om kennis te maken en baande me een weg door de mensenmassa om de expositie te bekijken. We bevonden ons op de op één na hoogste etage in een kantoorgebouw in Southwark, dicht bij het Tate Modern. Hier in de buurt was ik ooit naar een seksfeestje geweest in de penthousesuite van een hotel, in de tijd dat Dominik en ik elkaar nog niet zo lang kenden. Hij had me toen aangemoedigd om mijn seksualiteit verder te verkennen. Het uitzicht door de dikke ruiten, die een onderbreking vormden van de wanden waaraan de foto’s hingen, was vergelijkbaar met het uitzicht over Londen dat ik op die nacht had gehad, toen ik uit het hotelraam staarde terwijl ik de enthousiaste geluiden in me opnam van de copulaties die achter me plaatsvonden.

De lampjes van de London Eye schitterden aan de linkerkant, ze draaiden en knipperden bij hun bijna niet waarneembare beweging. Het water van de Thames glom als onyx, een zwart lint dat de stad in twee helften verdeelde, noord en zuid, dag en nacht, brave en kinky seks, sub en dom… Summer en Dominik misschien, als het vannacht goed afliep. In mijn geest waren hij en de Bailly met elkaar verbonden geraakt, zodat ik me niet kon voorstellen dat ik de een bezat zonder de ander. Ook voelde ik een soort zekerheid die samenging met onlogische voorgevoelens; als deze nacht me mijn Bailly terugbracht, dan zou hij me ook Dominik terugbrengen.

‘Durf je niet naar je eigen foto’s te kijken, lieverd?’ zei een schorre stem achter me. Viggo verscheen onverhoeds als een schaduw. De klank van zijn stem was hypnotiserend in mijn oor, en ik leunde tegen hem aan zonder erover na te denken, ik gaf me willoos over aan zijn woorden, zoals een slang reageert op zijn bezweerder.

Ik was opgelucht dat ik de foto’s had als een excuus voor mijn trillende handen, zwetende handpalmen en het luide bonzen van mijn hart. Ik had nog steeds niets van Dominik gehoord, en door het wachten op het bericht dat ik elk moment verwachtte, dat alles volgens plan was verlopen, was ik één bonk zenuwen.

Ik probeerde aan te geven dat hij gelijk had, met een soort schouderophalen waarbij ik tegelijk dieper mijn gezicht verborg, als een schildpad die zich in zijn schild terugtrekt. Ik overdreef een beetje mijn ongemakkelijke gevoel bij de ons omringende uitstalling van mijn naaktheid.

‘Je bent beeldschoon,’ zei hij zachtjes. ‘Ik heb ze allemaal gekocht. Kom eens kijken.’

***

De foto’s waren in een lange rij rondom de ruimte geplaatst, met een pijl die aangaf waar de kijker moest beginnen, zodat de beelden van begin tot eind een verhaal vormden.

Grayson had zowel mannen als vrouwen gefotografeerd, sommigen gekleed, en sommigen naakt. Naar het schijnt waren er echte muzikanten bij, of dat leek in ieder geval zo door de manier waarop ze zaten en de instrumenten vasthielden op de foto. Ik herkende geen van allen, ongekleed of gekleed.

Op de eerste foto zag ik een knappe blonde man in een pak, hij speelde saxofoon, zijn das hing los en een paar van zijn knopen stonden open. Hij leek volledig op te gaan in de muziek, zijn ogen waren dicht, hij hield zijn hoofd achterover en zijn instrument was omhoog gericht. Een andere – naakte – man lag op zijn knieën bij zijn voeten. Het leek alsof hij de saxofonist aan het pijpen was, hoewel je geen penis of mond in beeld zag. Een fluit was het middelpunt van de foto, een streep zilver op de vloer, naast zijn knieën.