Tachtig dagen rood(191)
Dominik verbleekte.
‘Ik had gehoord dat ze bij Viggo Franck was ingetrokken. Ik kon wel voelen dat ze nog steeds iets voor mij voelde. Ik wilde niet dat dat haar tegenhield. Ik heb nooit tegen haar gezegd dat wij samen iets hadden,’ zei hij. ‘Alleen dat je bij mij was ingetrokken.’
‘En wat had je dan gedacht dat ze daaruit zou opmaken; welke conclusies ze daaruit zou trekken? Jullie zijn allebei gewoon ontzettende sukkels.’
‘Allebei?’
‘Ja, jullie zijn allebei de grootste vijand van jezelf. Halsstarrig, trots, laat me een lijstje voor je maken…’
‘Je hebt haar verteld hoe het zit tussen jou en mij?’
‘Natuurlijk heb ik dat verteld. Ik heb het volkomen duidelijk gemaakt, en dat had jij ook moeten doen, direct toen jullie elkaar tegenkwamen in Brighton. Jullie zijn net kinderen, zoals jullie met emoties omgaan, ik zweer het je.’
‘En Viggo?’
‘Kom op, zie je dat dan niet? Hij is gewoon een doekje voor het bloeden. Ziet hij eruit alsof hij het bij één vrouw houdt? En trouwens, hij heeft toch dat Russische mokkel?’
‘Luba.’
‘Heet ze zo? Ze is gewoon ook een swinger, denk ik. Niet van het jaloerse soort.’
‘Ik ben haar tegengekomen.’
‘Fijn voor je.’
‘Ze is aardig,’ zei hij. ‘Ik denk dat je haar wel zou mogen, echt.’
‘Stel ons maar eens aan elkaar voor.’
‘Dat zal ik doen.’
‘Dat is wel het minste, om het weer goed te maken.’
‘Hoe reageerde Summer op het nieuws over jou en mij?’
‘Boos, verbaasd, opgelucht. Ik weet het niet. Het was in ieder geval niet wat ze verwacht had.’
‘En nu?’
‘Bel haar, sukkel. Hou op met die spelletjes. Jullie zijn voor elkaar bestemd. Maar het is nu aan jou om te zorgen dat het werkt, doe je best.’
Dominik huiverde even. Het slaapkamerraam stond half open en buiten begon het te schemeren. De bomen op de Heath stonden zachtjes heen en weer te wiegen in het opkomende avondbriesje.
‘En trek iets aan,’ zei ze, op hem neerkijkend. ‘Anders krimpt die heerlijke pik van jou nog tot een wat minder aantrekkelijk formaat.’
11
Naakten aan de wand
viggo en luba lagen in elkaar verstrengeld als twee varens, Viggo’s armen lagen over de rug van Luba heen en haar lange benen lagen over die van hem.
Ik was iets verderop wakker geworden, aan het randje van het bed, en ik was stilletjes onder de dekens vandaan gekropen en naar de badkamer getrippeld, zo voorzichtig mogelijk om hen niet wakker te maken. Viggo was diep in slaap, maar Luba had katachtige reflexen en ik verwachtte elk moment haar lange wimpers open te zien knipperen.
Ik wilde niet uitleggen waarom ik zo vroeg op was, of waar ik heen ging.
De tijden dat we met zijn drieën als lepeltjes lagen waren verdwenen. Ik voelde me nu verstikt als ik de lakens met meerdere mensen moest delen. Maar als ik deze relatie zou beëindigen betekende dat misschien het einde van de carrière van Chris, en moest ik voorgoed afscheid nemen van mijn Bailly, dus voor nu zat ik aan hen vast, in goede en slechte tijden.
De tournee was een groot succes geweest, zowel voor mij als Groucho Nights. Chris, Ella en Ted waren nu druk aan het schrijven en opnemen voor hun eerste studioalbum. Marija, Baldo en Alex waren teruggegaan naar New York om zich weer bij het Gramercy Symphonia te voegen, en de meer bezadigde klassieke wereld, maar ze zouden later nog terugkomen om solo’s in te spelen. Viggo had beloofd om hun kosten te dekken, als het zover was.
En ik ging me klaarmaken voor een afspraakje met Dominik.
Tenminste, ik hoopte dat het een afspraakje was. We hadden samen een plan bedacht om de Bailly terug te krijgen, waarvan we allebei overtuigd waren dat die ergens in het herenhuis van Viggo lag opgeslagen. Ons afspraakje was om de laatste details te bespreken.
Ik had alle instructies van Dominik nauwgezet opgevolgd. Van een set huissleutels had ik kopieën laten maken en ik had een avond gepland om Viggo en Luba het huis uit te lokken. Ik had ook een plattegrond voor hem getekend van alle kamers, inclusief de locatie van de kelder en de afgesloten kamer waar ik dacht dat mijn viool hoogstwaarschijnlijk verborgen lag.
Het enige waar ik nog niet achter had kunnen komen was de code voor het alarm op de kluisdeur. Ik had nooit gezien dat Viggo die deur openmaakte, of zelfs maar dat hij naar de kelder was gegaan. Hij bekeek zijn kunstcollectie eigenlijk nauwelijks, hij leek er tevreden mee om dingen in zijn bezit te hebben.
Ik had alles meerdere keren gecontroleerd, had alle hoeken van de kamers afgezocht naar beveiligingscamera’s die ik over het hoofd gezien kon hebben, had mijn tekeningen nog eens bekeken om te zien of ik niets was vergeten, maar ik was er nog steeds niet gerust op. De hele week had ik door het huis rondgezworven, heen en weer geslingerd tussen mijn angst dat Dominik betrapt zou worden, wat dan helemaal mijn schuld zou zijn, en mijn opwinding dat ik hem weer zou zien.