Tachtig dagen rood(15)

Was ze verpleegster in het naburige Royal Free-ziekenhuis, of misschien student, huisvrouw, bankier, verkoopster of secretaresse? De mogelijkheden waren eindeloos, evenals de duizenden fantasieën die aan hem voorbijtrokken. ‘Stop’, ‘Kleed je uit’, ‘Onthul jezelf aan mij’… Haar niet alleen uitkleden, maar haar ook zover krijgen dat ze onthulde wat ze in haar binnenste verborgen hield, wat er in haar omging… Zoals hij ooit bij Summer had geprobeerd. Allemaal zo absurd. Snel verdrong hij de gedachten.

Hij haalde zijn schouders op, ging staan en liep verder. Maar de herinneringen aan Summer bleven. Haar bedachtzaamheid toen ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Zijn voorstel, de privéconcerten die ze had gespeeld, alleen voor hem. Het vuur en de passie die haar verteerden als ze haar viool vasthield en de Heath onderdompelde in haar muziek.

De muziektent. Hij wilde de koepel weer opzoeken. De plek waar Summer had gespeeld, het beeld stond zo diep in zijn herinnering gegrift dat hij het niet uit zijn hoofd kreeg. Het landschap, de kleuren van het gras en de lucht erboven en de uitdrukking op haar gezicht als ze zichzelf in de muziek verloor.

Summer spelend in de muziekkoepel: zijn vervlogen meesterwerk.

Dominik zocht zijn weg door het bos, zag in de verte vage vlekken met onnatuurlijke kleuren. Bewegingen. Gestalten achter de dunne bomenrij. Hij liep behoedzaam verder, zorgde ervoor dat zijn kleren niet aan het struikgewas bleven haken en kwam uit op een open plek. Rondrennende kinderen, fietsen raceten over de paden, de muziekkoepel in de verte.

Hij liep de flauwe helling op die naar het bouwwerk van beton en ijzer leidde en voelde de eerste druppels, vervolgens kwam de regen met bakken naar beneden. In de muziektent stond een bizarre verzameling kinderjuffrouwen, afgepeigerde moeders en onhandelbare kleuters te schuilen, ze keken onverschillig naar het noodweer.

In een hoek stond een moeder, haar blouse was losgeknoopt, ze gaf haar baby de borst. Het hoofdje van de kleine was bijna helemaal kaal en de schedel zachtroze, het gezichtje helemaal gekreukeld als karikatuur van concentratie, óf slaap. Dominik keek hevig geboeid naar hen, kon zijn ogen niet van hen afhouden tot de moeder merkte dat hij staarde en hem de vuilste blik zond die ze maar kon oproepen. Hij moest wel weglopen, de trap af en het opklarende weer in, boos op zichzelf en geïrriteerd omdat hij deze magische plek nu met zo veel vreemden had moeten delen.

Lauralynn had gisteravond iemand meegenomen.

Hoewel haar slaapkamer op een andere verdieping lag, had Dominik bijna de hele nacht niet geslapen door het rumoer dat de twee vrouwen onbewust maakten: gesmoord gekreun, schrille kreten, gedempt gegrom van genot of pijn, onduidelijke, half gefluisterde of uitgeschreeuwde woorden op hoogtepunten, een merkwaardige symfonie van zich ontrollende lust.

Hij zag Lauralynns gast kort toen hij de volgende dag laat beneden kwam om te ontbijten en het meisje net vertrok. Een gothicachtige zwerfster, gitzwart geverfd haar, knullig kort geknipt met een botte schaar, een gruwelijke zilveren schedelketting als halsband die haar hoofd van de rest van haar lichaam scheidde en onduidelijke, vervagende tatoeages die langs haar rechterbeen naar beneden kronkelden. Hij was blij dat Lauralynn hem niet had uitgenodigd erbij te komen.

Nadat Lauralynn haar vriendin had uitgelaten, met alleen een broekje aan en een los mannenoverhemd, kwam ze de keuken in en gaf Dominik een mok verse koffie.

‘Een nieuwe?’ vroeg hij en hij pakte de koffie aan.

‘Ja. Opgepikt bij een concert,’ zei Lauralynn.

‘Het leek me geen type voor klassiek,’ merkte Dominik op.

‘Nee, joh, rock-’n-roll. Ze hing rond bij de jongens voor wie ik wat partijtjes in heb gespeeld voor hun opnamen. Neopunkers noemen ze zichzelf, geloof ik. Ze vroegen of ik bij hun optreden kwam kijken in Camden Town. Ze was er ook en, je weet wel,’ zei Lauralynn met een wellustige lach om haar volle lippen, ‘van het een kwam het ander.’

‘Ik blijf me verbazen over jouw uiteenlopende voorkeuren,’ bracht hij naar voren.

‘Je moet alles een keer proberen,’ zei Lauralynn. ‘Maar ze is jouw type niet, daarom heb ik je niet wakker gemaakt.’

‘Daar ben ik je eeuwig dankbaar voor–’

Hij spuugde zijn koffie bijna uit. Ze had er geen suiker in gedaan.

‘Voorzichtig…’

‘En wat ga je vandaag doen?’ vroeg hij haar.

‘Ik zit de hele middag in de opnamestudio in Willesden. Ik ben de hele week volgeboekt. De jongens uit de band lijken niet precies te weten welke richting ze op willen met hun muziek. De enige reden waarom ze een cello nodig hebben, is omdat de bassist een “Eleanor Rigby”-achtige sfeer op de cd wil, of zoiets.’

Dominik knikte, nam de stortvloed van woorden in zich op.