Soixante neuf(15)

Rudi grinnikte. ‘Des te beter. Heb je verder al iets kunnen zien?’

Sanne schudde haar hoofd. ‘Er is me niks opgevallen. Maar dat zegt niet zoveel. Ik wilde niet al te opzichtig rondkijken en bovendien lijkt het me sterk dat de moordenaar met een bebloed shirt aan en een bijl in zijn hand rondloopt.’

Rudi lachte nu voluit. ‘In zo’n club vinden ze niks raar.’

‘Dat zou je denken, maar het was een stuk minder excentriek dan ik had verwacht. Natuurlijk waren de bardames topless en hadden de andere meisjes ook niet veel aan, maar ik vond het nou niet direct een ordinaire hoerenkast.’

‘Zo willen ze zichzelf ook in de markt zetten: als een chique club. Maar reken maar dat achter die deuren een hoop gebeurt.’

‘Dat zal ik dan binnenkort wel meemaken.’ Sanne speelde met het visitekaartje in haar hand. ‘Ik ga Barbino bellen. Ik laat je weten hoe het ging.’

‘Succes.’

Ze verbrak de verbinding en legde de telefoon weg. Met deze lijn mocht ze alleen naar Rudi bellen. De lijn was honderd procent safe en dat kon alleen worden gegarandeerd als ze er geen andere nummers mee belde. Barbino mocht niet weten dat de telefoonlijn bestond, laat staan wat het nummer ervan was.

Sanne liep naar de slaapkamer om het prepaid mobieltje te pakken dat ze van Rudi had gekregen. Het lag op het kale tafeltje naast haar bed. De hele kamer was nogal karig ingericht. Er stond een tweepersoonsbed met aan weerszijden een tafeltje. Op elke tafel stond een klein lampje en aan de muur hing een canvas Ikea-doek met een foto van twee stenen in het water. De woonkamer van het kleine appartement was niet veel gezelliger. Sanne had het idee dat niet alleen de muurversiering in de slaapkamer, maar ook de complete inrichting van de woonkamer bij elkaar geshopt was in het Zweedse meubelwarenhuis. Niet dat er iets mis mee was, maar veel uitstraling hadden de witte bank, twee blauw-wit gestreepte fauteuils en het lage salontafeltje van eveneens wit glimmend hout ook niet. Maar, moest ze toegeven, functioneel was het allemaal wel. Net als het kleine keukentje, waar ze zichzelf prima kon redden met een klein gasstelletje, een tafelmodel koelkast en een magnetron. Ze was van plan die laatste het meest te gebruiken. Een keukenprinses was ze nooit geweest.

Met het mobieltje in haar hand ging ze op de bank zitten. Ze toetste het nummer van Barbino in en wachtte. In haar buik voelde ze een lichte spanning. Gisteravond had ze duidelijk de interesse bij hem gezien, maar vooralsnog moest ze natuurlijk nog wel worden aangenomen.

Net toen ze dacht dat ze de voicemail zou krijgen, hoorde ze wat gekraak. Een mannenstem zei kortaf: ‘Ja?’

Sanne likte even aan haar lippen. ‘Meneer Barbino?’ vroeg ze een beetje nerveus.

‘Ja?’

‘U spreekt met Sandy G. Ik heb u gisteravond ontmoet. In de Soixante Neuf’, voegde ze er snel aan toe.

Hij moest duidelijk even nadenken voor hij zei: ‘O ja, het meisje.’

‘Ja.’ Ze vermande zich. Misschien moest ze bluffen. ‘Ik vroeg me af wanneer ik kan beginnen.’

Het had effect. Barbino klonk toeschietelijker toen hij zei: ‘Zo werkt het niet. Maar je kunt langskomen voor een sollicitatie. Ik wil eerst zien wat je kan.’

‘Natuurlijk. Vandaag?’

‘Ik heb geen tijd.’

‘Dan doen we het snel. Ik heb niet veel tijd nodig om u te overtuigen.’

Ze merkte dat Barbino geamuseerd was toen hij zei: ‘Vooruit. Vanmiddag, drie uur. Wees op tijd.’

Hij hing op. Sanne knikte tevreden. Ze stond op en liep naar de slaapkamer. Het was tijd om de juiste outfit te gaan zoeken.

Sanne trok het ceintuurtje van haar trenchcoat iets strakker om haar middel toen ze over het grindpad naar de voordeur van de club liep. Ze had haar auto op de parkeerplaats gezet en vroeg zich voor de tweede keer in vierentwintig uur af hoe je elegant op hakken over een grindpad kon lopen. En nu was Patrick er niet om haar een arm te geven.

Bij daglicht zag de villa er minder statig uit dan ’s avonds, maar het was nog steeds een mooi pand. Bij de voordeur hing een bordje met de openingstijden en een verkorte versie van het reglement. Sanne ging er snel doorheen. Ze las niks bijzonders. De Soixante Neuf leek een onberispelijke club, maar dat verklaarde niet waarom hier in twee weken tijd twee moorden waren gepleegd. Ze knikte ferm toen ze haar vinger op de bel legde. Het spel kon beginnen.

Het duurde even voor de deur openging. Een slank meisje in een spijkerbroek en een shirtje deed open. Ze keek om een hoekje, een beetje afwijzend. ‘We zijn gesloten.’

‘Dat weet ik. Ik heb een afspraak met meneer Barbino.’

De afwijzing op haar gezicht werd groter. Ze liet haar blik over Sannes lichaam gaan en keek haar daarna weer aan. Onwelwillend deed ze de deur verder open. ‘Ik zal hem even halen.’ Ze verdween in een kleine gang aan de zijkant van de hal, die Sanne gisteravond niet was opgevallen.