Soixante neuf(13)

Ze haalde diep adem en wisselde voor de zware, houten deur een blik met Patrick. Hij pakte de deurklink en duwde die naar beneden, maar de deur gaf niet mee. Sanne keek naar de bel die ernaast zat. Patrick drukte erop. Ze vroeg zich af of gasten altijd al moesten aanbellen of dat dat na de moorden was ingesteld.

De deur ging open en een aantrekkelijke, schaars geklede brunette verscheen in de deuropening. ‘Welkom bij Soixante Neuf’, zei ze met een zwoele, donkere stem. Sanne meende een Spaans accent te herkennen. Ze voelde de blik van de jonge vrouw over haar lichaam gaan en zag dat ze haar best moest doen om haar verbazing te verhullen. Het gebeurde waarschijnlijk niet al te vaak dat een man en een vrouw zich samen bij de club meldden. Hoewel, eigenlijk wist Sanne dat niet eens zeker. De Soixante Neuf was geen parenclub, maar misschien waren er wel stellen die samen van de diensten van de dames gebruik wilden maken. Ze maakte een mentale aantekening dat ze dat verder moest uitzoeken. Als Rudi het idee had dat de dader een vrouw was, was dit een interessante denkrichting.

Patrick stapte langs de brunette heen naar binnen, Sanne volgde hem. De medewerkster sloot de deur achter hen. Ze kwamen binnen in een hal met een hoog plafond, waar een grote kroonluchter aan hing. Een trap van witgelakt hout leidde naar de bovenverdieping. Sanne keek omhoog, maar de trap maakte een bocht en meer dan een klein stukje van de overloop was niet te zien.

Ze zag dat Patrick zijn jas aan de brunette overhandigde en volgde zijn voorbeeld. Ze voelde zich naakt in haar blote topje en minirokje en moest haar best doen het ongemakkelijke gevoel niet uit te stralen. Ze rechtte haar rug, stak haar kin in de lucht en probeerde het zelfvertrouwen terug te vinden dat paste bij haar nieuwe rol.

De brunette verdween met hun jassen en keerde nog geen halve minuut later terug met twee glazen champagne. ‘Alsjeblieft’, zei ze enigszins zangerig. ‘Jullie kennen het principe hier?’

‘Zeker’, zei Patrick met een knikje. Sanne wist dat hij net als zij hier nooit eerder was geweest, maar ook hij had natuurlijk in de gaten dat de brunette niet degene was die ze moesten hebben. Ze keek steels om zich heen. Hopelijk was Barbino er vanavond, of anders die zoon van hem.

De dame verdween en liet hen alleen in de hal. Er kwamen vier deuren op de centrale ruimte uit, op één ervan was een bordje met “geen toegang” geschroefd. Sannes blik werd ernaartoe getrokken. Die kamer zou ze later moeten bekijken. De andere drie deuren waren open. Ze keek naar binnen in de ruimtes. Een ervan was ingericht als bar. Achter een hoogglans witte bar stond een mooie blondine, slechts gehuld in jarretels, een leren slipje en een topje van hetzelfde materiaal dat haar borsten onbedekt liet. Ze bediende de vier mannen die op de hoge barkrukken van strak, zwart leer zaten. Af en toe leunde ze subtiel voorover en zelfs van een afstand zag Sanne de blikken van de mannen, die strak op haar borsten waren gericht.

Ze verplaatste haar aandacht naar de volgende ruimte. Die was schemerig, net als de kamer ernaast. Ze kon niet goed zien wat zich daar afspeelde. Ze keek naar Patrick, die naast haar stond. ‘Kom, we gaan een kijkje nemen.’

Ze gingen de ruimte binnen. Er klonk gedempt geroezemoes, op de achtergrond speelde popmuziek. De muren waren bekleed met fuchsiakleurig fluweel, op de grond lag grijze vloerbedekking. Sanne moest haar nogal clichématige beeld van een seksclub bijstellen. Waar ze rood fluweel en zwart leer had verwacht, moest ze toegeven dat de Soixante Neuf best smaakvol was ingericht.

De ruimte was groot, maar door de schaarse verlichting was zij niet erg massaal. Sanne telde drie bars, allemaal bemand door vrouwen die net zo’n uniform droegen als hun collega hiernaast. Her en der stonden statafels. Een paar meisjes liepen rond met drankjes, om ervoor te zorgen dat geen man droogstond. Ook figuurlijk gezien was dat duidelijk het doel van de werkneemsters. Geen man stond in zijn eentje, de vrouwen hadden de opdracht er zorg voor te dragen dat de bezoekers geen moment alleen werden gelaten.

Een tweetal liep langs haar heen. Zij jong, knap en zo te zien buitenlands, hij een vijftiger met een wijkende haarlijn en een overhangend buikje. Sanne keek hen na toen ze naar de trap liepen. Zijn hand lag bezitterig op haar linkerbil en zij giechelde hoog en nep toen hij erin kneep. Sanne slikte even. Dit was haar voorland.

Ze merkte dat zij en Patrick de aandacht trokken en blikte even opzij. ‘Blijf jij hier, dan ga ik hiernaast kijken.’

Hij knikte. Sanne draaide zich om en verliet de ruimte. In de kamer ernaast was het licht op dezelfde manier gedimd. Hier was het kleurenthema zwart en paars, maar verder was de ruimte vergelijkbaar. Ze probeerde te tellen hoeveel meisjes de Soixante Neuf vanavond aan het werk had, maar raakte de tel kwijt. Het waren er alleen al in deze ruimte zeker veertien. Hiernaast ook, en dan waren er nog de barruimte en de kamers boven. Ze had op de website gezien dat er tien suites waren, en twee penthouses. Elke suite had een kingsize bed, een kleine badruimte en was ingericht in een bepaalde stijl. Sanne had die middag foto’s zitten bekijken van de Duizend-en-één-nacht-suite, de Afrikaanse suite en de Moulin Rouge-suite. Ze vond de thema’s behoorlijk afgezaagd, maar de uitvoering had er op de foto’s in elk geval smaakvol uitgezien. De verhuur van de kamers ging per uur, stond op de site. De tijd werd altijd naar boven afgerond en ging automatisch in als een bezoeker met een meisje de ruimte betrad. Uiteraard betaalde de klant ook voor het meisje en de drankjes die zonder vragen werden aangeboden en zo kon de rekening oplopen tot enkele honderden of duizenden euro’s. Maar de Soixante Neuf was dan ook een club die zich aan de bovenkant van de markt positioneerde, zoals Rudi het had omschreven.