Soixante neuf(14)

Sanne keek rond in de grote ruimte. Dit gebouw was ooit neergezet als villa en Sanne vermoedde dat deze ruimte bedoeld was als woonkamer. Het achterste deel lag verzonken in de grond en een grote open haard verspreidde een oranje gloed. Er stonden zwartleren chesterfieldbanken en aan de muren hingen schilderijen die Sanne niet mooi vond, maar die duidelijk prijzig waren.

Deze ruimte was groter dan die ernaast, en duidelijk de belangrijkste. Het was er ook drukker. Er klonk zachte muziek, afkomstig van diverse boxen. Hier geen popmuziek, maar iets wat meer opzwepend was. Het volume stond echter te laag om het gepraat en gelach van de gasten te overstelpen. Sanne probeerde zich een beeld te vormen van de gemiddelde bezoeker van de Soixante Neuf, maar dat ging niet. Er waren veel mannen van rond de vijftig, zestig jaar, maar her en der zag ze ook jongere of oudere bezoekers. Sommigen straalden het zelfvertrouwen van een topmanager uit, anderen keken onzeker of ronduit ongemakkelijk. Sanne zag een paar figuren die ze onder de stereotype seksclubbezoeker zou scharen. Hun spiedende oogjes en enigszins viezige voorkomen pasten bij het plaatje dat ze in haar hoofd had. Ze zag de meisjes die hen bedienden en gruwelde even bij het idee dat zij dat ook zou moeten doen. Meteen vermande ze zich. Dit was haar werk.

Ze hoorde gelach dat opsteeg uit een groepje mannen in het achterste deel van de kamer. Eén stem kwam erbovenuit. Ze richtte haar blik op het clubje en stelde vast dat ze haar doelwit van die avond had gevonden. Ramses Barbino maakte zich net los uit het gezelschap en liep richting de bar. Vanaf de andere kant kwam een jongere versie van hem aanlopen. Alexander.

Sanne kneep haar ogen samen. Precies het tweetal dat ze nodig had. Ze zette koers in hun richting.

Nog eerder dan ze het zag, wist ze dat ze hun aandacht had getrokken. Ze voelde hun blikken op haar gericht toen ze door de ruimte op het tweetal afliep. Vlak voor hen bleef ze staan en keek op. Vader en zoon hadden precies dezelfde oogopslag, stelde ze vast.

‘Ramses Barbino?’ vroeg ze, alsof ze niet allang wist wie hij was.

Hij was langer dan zij en keek op haar neer. Hij knikte. ‘En jij bent?’

‘Sandy G.’ Ze sprak de letter G Engels uit en keek Barbino vanonder haar wimpers aan. Hij nam haar onderzoekend op. Zijn interesse was gewekt.

‘Wat wil je?’

‘Hier werken.’

Sanne zag een klein glimlachje rond zijn lippen krullen. Ze keek even naar zijn zoon, die inmiddels met iemand anders in gesprek was.

‘En waarom zou ik dat ook willen?’ vroeg Barbino licht geamuseerd.

‘Omdat ik ervaring heb. Zes jaar in de Entourage, drie jaar in Bar Fatale, in Londen. Ik kan je mijn cv laten zien.’

‘De Entourage?’

‘Groningen. Al jaren gesloten, jammer genoeg. Het was een mooie club.’

Ze merkte dat Barbino een beetje langs haar heen keek en onderdrukte de neiging om ook om te kijken. Nu moest ze juist zijn aandacht vasthouden.

‘Ben je alleen?’ vroeg hij.

‘Met een vriend.’ Ze hoopte dat Patrick in de andere ruimte was gebleven.

De blik in Barbino’s ogen werd afwijzend. ‘Dat kun je weer gaan. We werken niet met pooiers. Al onze meisjes zijn hier in dienst en worden door ons betaald.’

‘Hij is mijn pooier niet. Hij is een vriend. Ik wilde niet alleen komen.’

Barbino keek nog steeds een beetje wantrouwend. Even vreesde Sanne dat het een slecht idee was geweest om samen met Patrick te komen. Rudi had erop gestaan dat ze eerst samen een kijkje gingen nemen, al wist Sanne niet precies waarom. Aan de andere kant, het zou vreemd zijn als zij in haar eentje was gekomen. Sollicitaties verliepen niet op die manier. Wie in de Soixante Neuf wilden komen werken, kon een mail sturen, vergezeld van foto’s. Binnen vier weken zou er dan reactie komen, had ze op de site gelezen. Tijd die ze niet had. Bovendien was bij zo’n internetsollicitatie het risico groter dat ze werd afgewezen.

Ze keek Barbino strak aan. ‘Ik heb ervaring. Ik weet hoe het werkt. En ik doe veel. Geef me een kans.’

Ze zag lichte aarzeling op zijn gezicht, maar ook interesse. En waardering. Hij haalde een kaartje uit zijn zak, dat hij tussen haar borsten stak. ‘Bel me morgen.’

Sanne onderdrukte een triomfantelijke grijns toen hij zich omdraaide en wegliep.





3


‘Dus nu?’

‘Nu ga ik hem bellen.’ Sanne keek op de klok. Iets over elf uur in de ochtend. De Soixante Neuf sloot op maandag om twee uur ’s nachts, dus Barbino moest nu toch wel zo’n beetje wakker zijn. Ze wilde zo snel mogelijk bellen. Misschien kon ze vandaag nog langskomen voor een sollicitatie.

‘Heb je al verteld waar je hebt gewerkt?’

Met de telefoon aan haar oor ging ze op de bank zitten en knikte. ‘Ja, maar volgens mij kende hij beide clubs niet. Het leek hem ook niet echt veel uit te maken. Je wordt beoordeeld op je cupmaat, niet op je referenties.’