Soixante neuf(19)

4

‘Je mag kiezen.’

Sanne keek naar de twee topjes die voor haar neus werden gehouden. Beide waren zwart, gemaakt van doorschijnend kant en voorzien van een rij glimmende knoopjes aan de voorkant. Beide waren ze ook laag uitgesneden, maar de ene zou haar borsten wel bedekken en de andere niet.

Ze aarzelde. Ze had allebei de varianten gezien bij de meisjes in de club.

‘Wat vind jij?’

Het meisje voor haar, dat zich even daarvoor had voorgesteld als Romy, bekeek de beide kledingstukken alsof ze ze voor het eerst zag. Daarna liet ze haar blik over Sannes lijf gaan. De zoveelste vleeskeuring. Het begon al te wennen. Vlees keuren was hier de corebusiness.

‘Bedekken’, was Romy’s oordeel en ze gooide een van de twee topjes naar Sanne toe. ‘De eerste avond is dat beter. Mannen houden van nieuw, en ze willen je nog ontdekken. Het zijn jagers, weet je. Ze moeten iets te jagen hebben.’

Sanne fronste en vroeg zich af of Romy een grapje maakte, maar het meisje lachte niet. Blijkbaar geloofde ze in haar eigen theorie. En misschien had ze ook wel gelijk.

Sanne keek toe hoe Romy voor zichzelf een topje pakte dat haar borsten wel bloot liet en vervolgens haar gestreepte T-shirt uittrok. Ze droeg geen beha. Haar borsten waren perfect rond en stonden zo naar voren, dat Sanne vermoedde dat ze niet echt waren.

Romy merkte dat haar nieuwe collega naar haar keek. ‘Siliconen’, zei ze, toen ze Sannes blik volgde. Ze raakte even haar eigen borst aan. ‘Ik heb het thuis laten doen.’

Sanne keek verward. ‘Hoe bedoel je?’

‘Thuis in Rusland.’

Nu herkende Sanne de tongval van het meisje pas als Russisch. Ze schatte Romy hooguit vijfentwintig en vroeg zich af hoe ze hier terecht was gekomen. Maar omdat ze niet nieuwsgierig over wilde komen, knikte ze alleen maar en wachtte af.

‘Het is daar goedkoper en bovendien willen de artsen elke maat geven’, ging Romy verder. ‘Als je maar betaalt. In Nederland kreeg ik niet meer dan een C-cup, omdat de arts dat groot genoeg vond voor mijn lichaam. Maar voor dit werk is dubbel D het minimum.’

Sanne gaf de Nederlandse arts groot gelijk. Romy was een tenger meisje, niet al te lang, en de borsten die ze nu had staken onnatuurlijk groot af bij haar lijf.

‘Je komt dus uit Rusland?’

Romy humde terwijl ze haar topje aantrok. ‘Ja, maar ik ben al tien jaar in Nederland. Legaal’, voegde ze er snel aan toe. ‘Ik heb een verblijfsvergunning.’

‘Doe je dit werk al lang?’

‘Zolang ik in Nederland ben. Eerst in Amsterdam, maar dat was niet leuk. Sinds een jaar werk ik hier. Veel beter.’

‘Werkte je op de Wallen?’

Romy knikte. Ze leek niet van plan veel los te laten over die tijd en Sanne vroeg niet verder. Destijds moest ze een jaar of vijftien zijn geweest. Sanne huiverde bij het idee.

Romy had haar kleding inmiddels aan en keek tevreden in de spiegel. Het kanten bandje aan de zijkant van het topje drukte haar borsten tegen elkaar, waardoor ze een perfect decolleté kreeg. Ze knikte naar haar eigen spiegelbeeld. ‘Het wordt druk vanavond’, zei ze tegen Sanne. ‘Er komt een of ander gezelschap. Zakenlui uit Brasschaat, vriendjes van Barbino. Ik hoop op zeker vijftien klanten.’

Sanne deed alsof die info haar koud liet, maar vanbinnen voelde ze de spanning opbouwen. Vriendjes van Barbino, dat kon interessant worden. Luchtig knikte ze in Romy’s richting. ‘Vandaar dat topje?’

‘Precies. Ik heb de grootste tieten van alle meiden van vanavond. De borstenmannen zijn voor mij.’ Ze grinnikte, terwijl ze haar spijkerbroek uittrok en zich in het minirokje wurmde dat bij het tenue hoorde. ‘Zeg, ga jij dat nog aantrekken of niet?’

Sanne realiseerde zich dat ze nog steeds met het topje in haar handen stond. Ze trok haar eigen shirt over haar hoofd, maakte haar beha los en trok daarna het kanten geval aan. Het scheen enorm door. Ze trok het rokje erbij aan en liet haar voeten in de zwartfluwelen pumps met huizenhoge hakken glijden, die bij de outfit hoorden. Romy droeg zo’n zelfde paar.

‘Heeft iedereen zo’n beetje hetzelfde aan?’ vroeg Sanne.

Het blonde meisje schudde haar hoofd. ‘Nee, sommigen dragen jurkjes. Barbino wil dat er voor iedere man iets te kiezen is. Hij of Alexander bepaalt meestal wat we dragen. Voor mij vindt hij dit de juiste outfit, maar misschien wil hij jou wel liever in een jurk zien.’ Ze gooide haar blonde haar over haar schouders en rechtte haar rug. ‘Doe je spullen in je kluisje, dan laat ik je de suites zien.’

Sanne borg haar tas op, sloot het kluisje af met een code en liep nog even naar de gezamenlijke badkamer om een blik in de spiegel te werpen. Ze moest zich inhouden om niet in de lach te schieten bij het zien van haar eigen gezicht. Ze leek niet eens op zichzelf.