Soixante neuf(11)

Uiteindelijk verbrak Sanne de stilte. ‘Die slachtoffers’, zei ze nadenkend. Ze wachtte even om haar gedachten goed te kunnen verwoorden. ‘Er zit veel woede achter de moorden, lijkt het. Wraak, misschien wel.’

Rudi knikte. ‘En vlak het gegeven van de seksclub niet uit. Een seksueel motief? Al ligt dat er dik bovenop als je een seksclub als plaats delict uitkiest. Maar voor een fetisjist moet het een droom zijn.’

‘Necrofilie?’ gooide Sanne een balletje op.

Rudi schudde zijn hoofd. ‘Er is geen enkel bewijs voor seksuele handelingen na het tijdstip van overlijden. Het zou ook een zeldzaamheid zijn, necrofilie zie je eerder bij vrouwelijke slachtoffers.’ Hij pauzeerde even. ‘Vooralsnog hebben we niks kunnen vinden wat duidt op een motief. Wees alert op alles wat je hoort, we hebben het vermoeden dat er veel is waar de dames hun mond over houden. De muren van de Soixante Neuf zijn net Las Vegas: wat daar gebeurt, blijft daar ook. De werkneemsters zijn er niet erg happig op om met onze mensen te praten. Ze zijn duidelijk bang hun baantje kwijt te raken.’

‘Maar je denkt dat ze meer weten?’

Rudi haalde kort zijn schouders op. ‘Het woord “wraak” is ook door mijn hoofd gegaan. Het is een motief, zoveel is zeker. En als dat in het spel is, is het idee van een vrouwelijke dader heel aannemelijk. Op dit moment zelfs aannemelijker dan een mannelijke.’

Sanne keek weer naar de foto die op het scherm was blijven staan en knikte langzaam. Rudi had gelijk. Deze moord was geen afrekening in het criminele circuit en ze geloofde ook niet in een motief als roof. Hier zat een idee achter. Dat waren de gevaarlijkste, wist ze inmiddels. Het was duidelijk dat de dader nog meer plannen had. Ze voelde spanning in haar maag. Het was tijd om aan de slag te gaan.

Sanne streek over haar rokje en probeerde het iets verder naar beneden te trekken. Dat ging natuurlijk niet. Het ding zat niet alleen loeistrak, er was gewoon niet meer stof om haar benen te bedekken. ‘Een iets te brede riem’, zo zou haar moeder het kledingstuk omschrijven. Ze schudde kort haar hoofd. Haar moeder zou sowieso een hartaanval krijgen als ze wist waar haar dochter vanavond uithing.

‘Ben je er klaar voor?’ Patrick, haar collega, keek haar van opzij aan. Sanne knikte ferm. Ze zag op het navigatiesysteem dat het nog zeven minuten rijden was en probeerde zich mentaal voor te bereiden. Het was iets na halfnegen, de Soixante Neuf zou al behoorlijk vol moeten zijn. Ook al was het maandagavond, dat maakte niks uit. Barbino had in een van de verhoren verteld dat de club elke avond vol zat. En juist op maandag, als een hele rits braaf getrouwde mannen het hele weekend thuis had doorgebracht. Die waren op maandag meer dan toe aan hun favoriete meisje. Sanne had op de site gezien dat dat er nogal wat waren, de een nog hitsiger dan de ander. Geen van de meiden was herkenbaar in beeld gebracht, maar de foto’s lieten op zich weinig aan de verbeelding over. Ernaast stond een lijstje met wat ze wel en niet deden. De meeste meiden waren niet bereid ook maar iets uit te voeren zonder condoom, maar verder waren de mogelijkheden legio. Ze moest bepalen wat ze zelf zou invullen als ze hier zou komen te werken. Waarschijnlijk kon ze niet te vaak ‘nee’ aankruisen op het lijstje. Dat ze binnenkwam bij de Soixante Neuf was immers essentieel en meneer Barbino nam vast geen meisjes aan die al hun bedenkingen hadden bij een triootje. En ach, misschien was het zo erg niet. Dan hoefde ze tenminste niet alleen te zijn met zo’n vent.

Ze liet de afgelopen uren door haar hoofd gaan, waarin ze langzaam was getransformeerd tot callgirl Sandy Gerrits, oftewel Sandy G. Aan het einde van de briefing had ze van Rudi een envelop gekregen met haar nieuwe paspoort, een beschrijving van het leven van Sandy en de sleutel van haar tijdelijke onderkomen in een buitenwijk van Breda. Ze had ook een autootje tot haar beschikking gekregen, een rode Fiat Panda van zes jaar oud. De operatie was goed voorbereid. Zelfs als het kenteken van de auto zou worden nagetrokken, zou er geen enkele link met de politie gelegd kunnen worden. Dan zou degene die informatie inwon erachter komen dat de Fiat vier jaar geleden op naam van Sandy was komen te staan. In werkelijkheid hoorde de auto tot het wagenpark van anonieme politieauto’s en was hij bij de vorige inzet zwart geweest en de keer daarvoor blauw. Niet alleen de kleur, ook het nummerbord veranderde elke keer en de auto was op geen enkele manier terug te leiden naar andere politieacties. Hij stond zelfs niet eens bij de politie geparkeerd, iemand had hem al voor de deur van haar appartement in Breda gezet. Bij een undercoveractie waren zulke details ontzettend belangrijk. Eén foutje, één lek, en de hele operatie kon worden stopgezet. Als iemand in de club erachter kwam dat zij van de politie was, was de undercoveroperatie zinloos. Daarom was het ook van het grootste belang dat ze vanaf nu haar nieuwe identiteit aannam. Ze moest niet alleen haar nieuwe naam gebruiken, ze moest haar nieuwe zelf worden. Ze kende het levensverhaal van Sandy inmiddels uit haar hoofd: opgegroeid in een gebroken gezin, geleefd in armoede, via een fout vriendje in de prostitutie beland en uiteindelijk terechtgekomen in een seksclub in het noorden van het land. Ze had een telefoonnummer dat nagebeld kon worden voor referenties. Dat het 06-nummer niet dat van de eigenaar van de club was, maar dat van Patrick die nu naast haar zat, daar zou Barbino niet zo snel achter komen. De club waar het om ging, was immers al jaren gesloten en de voormalige eigenaar was na een jarenlang verblijf in Mexico-Stad vorig jaar om het leven gekomen bij een roofoverval. Er was gecheckt of Barbino geen banden met hem had, wat niet het geval bleek, en al zou hij hem hebben gekend, dan kon hij niet meer checken of Sandy inderdaad voor de club had gewerkt.