Slaven van de Klau(42)

Hack moest met dit voorstel tevreden zijn. De vergadering werd verdaagd en de heren waggelden trots de kamer uit. Rammelend en kletterend passeerden ze een voor een Hacks stoel en elk keek hem aan met een dreigende, minachtende of honende blik. Hack stoorde zich er niet aan. Eén kleine overwinning had hij behaald: de edelen hadden eindelijk toegegeven dat de conflicten met Sabo bespreekbaar waren. Voor zijn communicator gezeten verzond hij een oproep op de golflengte van Argus.

Hij kreeg onmiddellijk antwoord, bijna alsof de vertegenwoordiger van Argus erop had zitten wachten. Een stem zei: 'Argus Systems, Sabo-contract, in Peraz in Sabo; hier Ben Dickerman.'

'Hier Milton Hack van Zodiac in Grangali. Wij hebben het Phronus contract, zoals u misschien heeft gehoord.'

'Ah ja, Hack.' Dickermans gezicht verscheen in het beeldscherm. Hij had een gelige tint, een gekwelde trek om zijn mond en zijn linker ooglid had een tic. 'We hebben elkaar al eens ontmoet. Had jij niet te maken met Isbetta Rock?'

'Ja,' zei Hack. 'Ik was - nou ja, aanwezig.'

' "Aanwezig"?' Dickerman lachte droevig, alsof de herinnering tragikomisch was. 'Als ik me goed herinner ging het contract naar Efficiency Associates, was het niet zo?'

'Er waren wat moeilijkheden met de moeder van de Zamindar. Vreemde vrouw... Maar dat is lang geleden. Hoe loopt het contract met Peraz?'

Opnieuw werd het gezicht van Dickerman troosteloos. 'O, best. Ik bereid een structuuranalyse voor, ik ben bezig een organisatie in te richten... Het is wel een uitdaging.' De poging om zich groot te houden mislukte. 'Eerlijk gezegd-' Hij aarzelde en barstte toen bitter los: 'Het is de ellendigste situatie die ik ooit heb meegemaakt. De stad - als je het een stad wilt noemen - die moet je zien, anders geloof je het niet. De stank, het vuil, de monumentale haveloosheid - het gaat je fantasie te boven!'

'Grangali is net zo,' zei Hack. 'Waarschijnlijk erger.'

'Uitgesloten.' Dickerman leefde even op. Hij boog zich vertrouwelijk naar voren. 'Ik wil wedden - om tien dollar, bij voorbeeld - dat Peraz smeriger is dan Grangali. Afgesproken?'

'Maar niet,' zei Hack. 'Je zou wel iets dramatisch uit je hoed moeten toveren als je de riolering van Grangali wilt overtreffen.'

'Niemand schijnt zich hier ergens iets van aan te trekken,' klaagde Dickerman. 'Niemand wil schone straten en nieuwe huizen, ze willen alleen maar Phrones afmaken. Ze willen dodende stralen hebben, en pantserrobots en automatische kanonnen.'

'Hier zijn ze net zo,' zei Hack. 'De Opaalberg schijnt de grootste twistappel te zijn. Ik zit me af te vragen of jij en ik onze invloed zouden kunnen gebruiken om ze tot een of ander vergelijk te brengen.'

Dickerman schudde knorrig zijn hoofd. 'Ik heb helemaal geen invloed. Wat mij aangaat mogen ze elkaar aan repen snijden zolang ik mijn salaris maar krijg, al zal ik dat wel niet krijgen als de vrede niet wordt gehandhaafd.'

'Ik heb de Phrones in ieder geval zover gekregen dat ze bereid zijn om met de Sabols te praten,' zei Hack. 'Waarom probeer jij jouw kant niet over te halen?'

Dickerman weifelde. 'Ze willen niet praten, ze willen moord en doodslag. Iemand heeft ze de indruk gegeven dat wij scheepsladingen wapens zouden aanvoeren en hen zouden helpen om de Phrones de zee in te jagen. Ze denken dat ik de lijn trek; ze willen me mijn geld niet eens geven. Ze willen dat Argus de oorlog financiert en meedoet aan de plundering.'

'Hier hebben ze ons hetzelfde voorstel gedaan,' zei Hack. 'Zeg tegen jouw mensen dat een compromis de enige manier is om de zaak op te lossen en dat ze eerst moeten praten voordat ze zo'n compromis kunnen sluiten.'

'Dat werkt nooit,' zei Dickerman somber. 'Zo'n stelletje woestelingen kunnen we toch nooit in de hand houden.'

'We hoeven ze toch niet bij elkaar in één kamer te stoppen,' zei Hack nu een beetje scherp. 'Laat ze maar over de radio praten. Poot een delegatie in jouw kantoor. Dan doe ik het hier.'

'Zinloos, nutteloos, doelloos.'

'Probeer het eens zo,' zei Hack. 'Zeg ze dat Phronus bereid is het conflict op te lossen en een beroep doet op hun welwillendheid.'

Dickerman gilde van het lachen, bijna hysterisch. Maar ten slotte beloofde hij zijn best te doen.





4



Op het afgesproken uur dreunden de Heren Oufia, Drecke en Turste de kamer van Hack binnen. De geur van bloeddorst was te snijden. Ze hadden hun jassen opnieuw gevernist en zilveren wangplaten omlijstten en accentueerden de juwelen kanjers van neuzen.

'Nou, vooruit,' knarsetandde Heer Drecke, 'zet die radio van je aan, dan zullen we 's horen wat ze te zeggen hebben.'





De conferentie per radio begon. Hack was ervan uitgegaan dat een uitwisseling van beelden de edellieden alleen zou ophitsen. Hack en Dickerman stelden de edelen aan elkaar voor. Beide partijen reageerden grijnzend, maar beheersten zich verder.

Hack zei: 'Het is ons doel de geschillen te vereffenen die tot dusver uw twee grootse staten van elkaar hebben vervreemd. Ik geloof dat onze eerste stap zou moeten zijn dat wij allemaal erkennen dat wij in wezen allemaal mensen van goede wil zijn.'