Slaap(95)

‘Al deze jaren heb ik geen enkele mogelijkheid gehad om te ontsnappen,’ vervolgt hij. ‘Ik heb altijd geweten dat het besluit voor forensisch psychiatrische behandeling nooit herzien zou worden, ik heb begrepen dat ik nooit verlof zal krijgen... maar nu jij hier bent kan ik het ziekenhuis eindelijk verlaten.’

Saga draait zich om en kijkt recht in het magere gezicht en in de lichte ogen.

‘Wat zou ik kunnen doen?’ vraagt ze.

‘Het kost een paar dagen om alles voor te bereiden,’ antwoordt hij. ‘Maar als je zorgt dat je aan slaappillen komt... Ik heb vijf tabletten Stesolid nodig.’

‘Hoe zou ik daaraan kunnen komen?’

‘Je blijft wakker, beweert dat je niet kunt slapen, vraagt om tien milligram Stesolid, verstopt de tablet en gaat naar bed.’

‘Waarom doe je dat zelf niet?’

Jurek glimlacht met zijn korstige lippen: ‘Ik zou nooit iets krijgen, ze zijn bang voor me. Maar jij bent een sirene... iedereen ziet de schoonheid, niemand ziet het gevaar.’

Saga denkt dat dit het kleine beetje kan zijn dat nodig is om dichter bij Jurek Walter te komen. Ze zal doen wat hij zegt, ze zal deel uitmaken van zijn plan zolang dat niet gevaarlijk wordt.

‘Je hebt de straf voor wat ik heb gedaan op je genomen, dus ik zal proberen je te helpen,’ antwoordt ze zacht.

‘Maar je wilt niet mee?’

‘Ik heb geen enkele plek waar ik heen kan.’

‘Die zul je wel krijgen.’

‘Vertel eens,’ glimlacht ze.

‘Het dagverblijf gaat zo dicht,’ zegt hij en hij loopt weg.

Ze voelt een wonderlijke duizeling, alsof hij alles al van haar weet voor ze het ook maar heeft verteld.

Natuurlijk waren het geen cytostatica. Dat nam ze gewoon aan, zonder erover na te denken. Zo krijgt iemand geen chemo. Ze weet eigenlijk best dat die altijd met strikte tussenperiodes worden ingenomen. Waarschijnlijk was de kanker al veel te ver gevorderd. Het enige wat nog restte, was het stillen van de pijn.

Als ze eenmaal in haar cel is, heeft ze het gevoel alsof ze aan één stuk door haar adem heeft ingehouden tijdens het gesprek met Jurek.

Ze gaat op de brits liggen, doodop.

Saga bedenkt dat ze zich vanaf nu passief zal opstellen en Jurek zijn plannen aan de politie zal laten onthullen.





122


Het is nog maar vijf voor acht ’s ochtends als iedereen van de groep Athena in het topappartement aanwezig is. Nathan Pollock heeft de koffiekopjes afgewassen en ze omgekeerd op een blauwgeruite theedoek gezet.

Nadat de deuren van het dagverblijf gisteren dichtgingen, zijn ze tot zeven uur ’s avonds gebleven om het omvangrijke materiaal te analyseren. Ze luisterden naar het gesprek tussen Jurek Walter en Saga Bauer, structureerden en ordenden de informatie.

‘Ik ben bang dat Saga wat te persoonlijk met hem praat,’ zegt Corinne en ze knikt glimlachend als Nathan haar een kopje koffie aangeeft. ‘Het is natuurlijk een evenwichtsoefening, want zonder iets van zichzelf te geven kan ze geen vertrouwen creëren...’

‘Ze heeft de situatie onder controle,’ zegt Nathan en hij slaat zijn zwarte notitieblok open.

‘Laten we dat hopen,’ zegt Joona.

‘Saga is echt fantastisch,’ zegt Johan Jönson. ‘Ze krijgt hem aan de praat.’

‘Maar we weten nog steeds niets over Jurek Walter,’ zegt Nathan en hij tikt met zijn pen op de tafel. ‘Behalve dan dat hij waarschijnlijk heel anders heet...’

‘En dat hij wil ontsnappen,’ zegt Corinne en ze trekt haar wenkbrauwen op.

‘Ja,’ zegt Joona.

‘Maar hoe stelt hij zich dat eigenlijk voor? Waar heeft hij vijf slaaptabletten voor nodig? Wie wil hij drogeren?’ vraagt Corinne met een rimpel in haar voorhoofd.

‘Het personeel kan hij niet drogeren... want die mogen niets van hem aannemen,’ zegt Pollock.

‘We laten Saga doorgaan met waar ze mee bezig is,’ zegt Corinne na een tijdje.

‘Ik vind het niet prettig,’ zegt Joona.

Hij staat op, loopt naar het raam en ziet dat het weer is gaan sneeuwen.

‘Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag,’ zegt Johan Jönson en hij pakt een Daim.

‘Voor we verdergaan,’ zegt Joona, en hij draait zich weer om naar de kamer, ‘zou ik de opname nog een keer willen horen... het gedeelte waar Saga vertelt dat ze misschien niet uit het ziekenhuis weg wil.’

‘We hebben er nog maar vijfendertig keer naar geluisterd,’ zucht Corinne.

‘Ik weet het, maar ik heb het gevoel dat we iets missen,’ legt hij uit met een stem die nors klinkt van de koppigheid. ‘We hebben het er niet over gehad, maar wat gebeurt er daar? Eerst klinkt Jurek Walter net als anders als hij zegt dat er betere plaatsen op de wereld zijn dan de beveiligde eenheid... maar als Saga antwoordt dat er ook slechtere zijn, krijgt ze hem uit balans.’