Schaduwland(75)

‘Wij, zij, wat maakt het uit?’ Als ik me hieruit wil redden, moet ik vlug van onderwerp veranderen. ‘Ik wil ze nu gewoon het boek laten zien, kijken of het wel een echte versie is. Ik bedoel – we weten helemaal niet of het magisch is. Misschien was mijn reactie... nou ja, misschien lag dat wel gewoon aan mij. Kom nou, Damen, alsjeblieft? Het kan toch geen kwaad?’

Hij kijkt me aan alsof hij wil zeggen dat het meer kwaad kan dan ik denk.

‘Heel even snel kijken,’ houd ik vol, ‘zodat we zeker weten of dat het echt is. Daarna gaan we meteen naar huis en kun jij met de volgende les beginnen. Goed?’

Het blijft stil. Hij knikt alleen en gebaart me naar binnen te gaan.

Ik loop naar de stoel achter het bureau, ga zitten en leun naar de la toe. ‘Mocht je het je afvragen,’ zegt Rayne opeens, ‘we hebben alles kunnen horen. Ons gehoor is uitzonderlijk goed. Misschien moeten jullie het toch maar bij telepathie houden.’

Ik doe mijn best haar te negeren en leg mijn hand op het slot. Met gesloten ogen concentreer ik me op het openen ervan en daarna werp ik een vlugge blik op Damen als ik in de la rommel. Ik moet langs de stapel papieren en mappen, gooi het rekenmachientje opzij en bereik dan de dubbele bodem. Ik pak het boek en laat het op het bureau vallen. Mijn vingers tintelen en mijn oren zoemen, zoveel energie bevat de dikke pil.

De tweeling haast zich naar voren en staart vol respect en ontzag naar het oeroude boek. Ook dat is nieuw voor me om te zien.

‘En, wat denken jullie? Is het boek echt?’ Ik kijk van de een naar de ander, zo ademloos dat ik naar lucht moet happen.

Romy houdt haar hoofd scheef en kijkt moeilijk. Rayne steekt haar hand uit en opent het boek op de allereerste bladzijde. Ze happen tegelijkertijd naar lucht. Hun ogen worden groot en ze gaan helemaal op in wat ze zien.

Rayne laat zich langzaam op de rand van het bureau zakken. Ze kantelt het boek zodat alleen de tweeling de inhoud kan zien. Romy leunt half over de schoot van haar zusje heen en laat haar vinger glijden langs de serie symbolen – tekens waar ik niets van kan maken. Maar als ik hun lippen zachtjes zie bewegen, merk ik dat zij wel begrijpen wat er staat.

Damen staat vlak achter ze en ik kijk hem aan. Hij weet zijn gezicht in de plooi te houden en kijkt zonder enige emotie hoe de meisjes mompelen, giechelen, elkaar aanstoten en enthousiast verder bladeren.

‘En?’ De spanning wordt me te veel. Kunnen ze niet even iets laten weten?

‘Echt.’ Rayne knikt zonder haar ogen van de bladzijde af te halen. ‘Degene die dit gemaakt heeft, wist zeker wat hij of zij deed.’

‘Dus je wilt zeggen dat er meer dan eentje is?’ Ik kijk de tweeling vragend aan, al is dat lastig met hun dikke wimpers en de ietwat lange pony die voor hun ogen hangt.

‘Ja, natuurlijk,’ antwoordt Romy. ‘Er zijn er honderden. Het Boek der Schaduwen is een algemene titel voor een boek vol spreuken. De naam is waarschijnlijk ontstaan doordat het boek altijd verborgen moest worden – in de schaduwen, letterlijk. Vanwege de inhoud.’

‘Ja,’ valt Rayne haar bij, ‘maar het kan ook komen doordat deze boeken vaak geschreven en gelezen werden bij kaarslicht. En kaarslicht werpt schaduwen, zoals je weet.’

Romy haalt haar schouders op. ‘Hoe dan ook. Ze zijn in een soort geheimtaal geschreven, voor het geval ze in verkeerde handen terechtkomen. Maar de echt krachtige boeken, zoals deze...’ Ze prikt met haar wijsvinger op de opengeslagen bladzijde. Haar nagel heeft de roze kleur van balletspitzen. ‘Deze zijn extreem zeldzaam en heel moeilijk te vinden. En om die reden ook altijd goed verborgen.’

‘Dus het is krachtig? En echt?’ herhaal ik omdat ik het toch graag nog een keertje bevestigd wil horen.

Rayne kijkt me medelijdend aan alsof ik achterlijk ben. Haar zusje knikt. ‘Je kunt de energie van de woorden die hier staan echt voelen. Het is een waardevol boek, dat weet ik zeker.’

‘Denk je dan dat het kan helpen? Dat we – jullie – er iets aan hebben?’ Mijn blik gaat van het ene gezicht naar het andere en ik hoop vurig op een bevestiging. Ondertussen blijf ik Damens blik ontwijken.

‘Nou ja, het is allemaal een beetje weggezakt,’ begint Romy. ‘Dus we weten het niet heel zeker...’

‘Praat voor jezelf,’ valt Rayne haar in de rede. Ze bladert terug tot ze de bladzijde vindt die ze zoekt. Ze leest een verzameling woorden voor – die ik totaal niet snap – alsof het haar moedertaal is. ‘Zie je dit?’ Ze zwaait met haar hand in de lucht en lacht als de lichten beginnen te flikkeren. ‘Ik wil niet zeggen dat het heel diep is weggezakt, hoor. Dat lukt nog aardig.’

‘Ja, maar het was wel de bedoeling dat ze in vlammen zouden opgaan,’ merkt Romy op met haar armen over elkaar geslagen en haar wenkbrauwen opgetrokken. ‘Dus je bent er nog niet.’