Schaduwland(72)

Ik doe een stap naar hem toe en leg mijn hoofd op zijn schouder. Wat doet de tweeling hier eigenlijk? vraag ik hem stilletjes. Ze vonden het toch zo eng om naar buiten te gaan?

De meisjes staan bij Haven. Twee identieke gezichtjes met grote, droevige ogen en hun pony zo kaarsrecht dat hij met een scheermesje gesneden moet zijn. Maar daar houdt de gelijkenis dit keer op. Ze hebben hun gebruikelijke kostschooluniformen verruild voor een nieuwe outfit. Romy kiest voor het doorsnee Amerikaanse meisje dat winkelt bij J. Crew. Rayne houdt blijkbaar meer van Hot Topic als ik haar punkrockachtige, zwarte mini-jurkje zie met de zwarte panty vol zogenaamde scheuren en de Mary Jane-schoenen met gigantische plateauzolen. Alleen geloof ik geen moment dat ze een voet in die winkels hebben gezet. Niet als Damen alles kan manifesteren wat ze maar wensen.

Hij schudt zijn hoofd en trekt me dichter tegen zich aan terwijl hij telepathisch antwoord geeft. Nee, denkt hij, dat is dus niet zo. Langzaam durven ze naar buiten. Ze zijn benieuwd naar de wereld buiten de tv, de tijdschriften en het hek van mijn woonwijk in Crystal Cove. Geloof het of niet, maar ze hebben die kleren helemaal zelf uitgekozen – en er zelfs voor betaald. Uiteraard wel met geld dat ze van mij hebben gekregen. Hij glimlacht en kijkt me aan. Maar stel je eens voor, Ever, gisteren naar het winkelcentrum, vandaag Charms begrafenis en morgen... wie zal ’t zeggen?

Terwijl Haven haar afscheidswoorden uitspreekt voor een kat die niemand hier echt kende, draait Damen zich met een vrolijke blik naar me toe.

‘Hadden we niet iets mee moeten nemen?’ fluister ik. ‘Bloemen of zo?’

‘Dat hebben we ook.’ Damen knikt en buigt dichter naar me toe. In mijn oor fluistert hij: ‘We hebben niet alleen dat boeket meegebracht dat daar staat,’ hij wijst naar een enorm boeket voorjaarsbloemen, ‘we hebben ook nog eens een grote, maar anonieme, donatie gedaan aan de dierenbescherming. Speciaal ter nagedachtenis aan Charm. Ik dacht dat ze dat wel zou waarderen.’

‘Hmm... anoniem anderen helpen?’ Ik kijk naar de half opgetrokken wenkbrauw, de ronde vorm van zijn lippen en zou ze het liefst tegen de mijne drukken. ‘Ik dacht dat je daarop tegen was?’

Hij kijkt me niet-begrijpend aan en heeft blijkbaar niet door dat het sarcastisch bedoeld is. Net als ik dat wil rechtzetten, komt Josh op ons af.

Hij werpt vlug een blik op Haven om zeker te zijn dat ze hem niet hoort. ‘Luister, ik heb jullie hulp nodig. Ik heb iets stoms gedaan.’

‘Wat dan?’ Ik tuur naar hem, al zie ik het antwoord net in mijn hoofd verschijnen.

Hij duwt zijn handen diep in zijn zakken en de zwartgeverfde plukken van zijn haar vallen in zijn ogen terwijl hij naar zijn schoenen staart. ‘Ik heb een jong katje voor haar gekocht. Een van de anderen uit mijn band... nou ja, zijn vriendin zat net met een heel nest jonkies en ik dacht dat het Haven zou helpen over Charm heen te komen. Dus koos ik de zwarte uit. Maar nu wil ze niet eens meer met me praten. Ze zegt dat ik er niets van begrijp. Ze is echt kwaad.’

‘Ze draait vast wel weer bij als je haar wat tijd geeft. Dan zal ze...’

Josh schudt zijn hoofd. ‘Geloof je het zelf? Heb je niet gehoord wat ze zei?’ Hij kijkt van mij naar Damen. ‘Dat ze maar bleef herhalen dat Charm uniek was en niets haar kan vervangen?’ Hij wendt zijn blik af en schudt zijn hoofd opnieuw. ‘Dat was allemaal tegen mij gericht, dat weet ik zeker.’

‘Maar zo voelt iedereen zich nadat ze een huisdier hebben verloren. Misschien als je...’ Ik wacht als ik de verslagenheid op zijn gezicht zie. Mijn preek heeft duidelijk geen zin.

‘Nee, echt niet.’ Hij trekt zijn schouders omhoog en kijkt nog een keer naar haar. Hij voelt zich verloren. ‘Ze meende elk woord. Ze is verdrietig vanwege Charm, maar ook kwaad op mij. En nu heb ik een katje op de achterbank van mijn auto en geen idee wat ik met haar aan moet. Ik kan het beestje niet mee naar huis nemen, dan vermoordt mijn moeder me. Miles kan haar niet meenemen vanwege dat hele Italië-gedoe. Dus ik hoop eigenlijk dat jullie haar willen adopteren.’ Hij kijkt ons stil, maar smekend aan.

Ik haal diep adem en kijk naar de tweeling. Ik zag hoe ze op Charm reageerden; die meisjes willen niets liever dan hun eigen huisdier. Maar wat moet ik met de kat als hun magie weer werkt en ze teruggaan naar Zomerland? Kunnen ze het beestje dan meenemen? Of wordt het dan mijn verantwoordelijkheid?

Dan draaien de meisjes zich om. Romy vertoont een glimlach, Rayne haar eeuwige frons. Ik kan alle hulp gebruiken als ze me ooit weer aardig moeten vinden. Een lief, klein katje is alvast een goed begin.

Als ik Damen aankijk, zie ik dat hij er precies hetzelfde over denkt.

Dus lopen we met Josh mee naar zijn auto. ‘Laat haar maar eens zien.’