Schaduwjury(131)

'De auto in!' siste de eerste man. Hij duwde Jasons hoofd naar beneden en schoof hem op de achterbank van een of ander voertuig. Bij iedere ademhaling voelde Jason een hevige pijn in zijn zij. Het leek wel of hij een paar gebroken ribben had, en hij kon alleen maar oppervlakkig ademen.

'We zeiden je geen schikking te treffen.' De stem was schor en raspend. Jason herkende hem niet. Hij zat op de achterbank tussen twee mannen in.

Een van de mannen boog zich naar hem toe, zodat zijn mond slechts een paar centimeter van Jasons oor was.'Met mijn vuist heb ik een vent zo hard geraakt dat ik zijn neusbeen in zijn hersens geslagen heb. Heb je enig idee hoe dat voelt?'

Jason schudde nadrukkelijk zijn hoofd.

'Waarom wilde je een ontmoeting met Kelly Starling?'

Jason probeerde zijn adem in te houden. 'We hadden iets te bespreken voor komende maandag. Alleen maar... logistiek... '

'Umf!' Een nieuwe stomp in zijn ribben perste de lucht uit zijn borstkas. Hij sloeg dubbel en kreunde van pijn.

'Ga rechtop zitten!' Een van de mannen rukte hem weer overeind, waardoor een nieuwe golf van pijn door Jason heensloeg. De man trok het onderste deel van de kap die Jasons gezicht bedekte, omhoog en ramde het harde staal van de loop van een pistool in zijn mond. Jason kokhalsde. Op zijn rug en voorhoofd brak het koude zweet hem uit.

'Als je weer liegt, sterf je,' siste een van de mannen.'Begrepen?'

Jason knikte.

Hij verstijfde toen hij de haan hoorde spannen. 'Wil je nog steeds schikken?'

Bevend van top tot teen schudde Jason zijn hoofd.

'Goeie jongen,'fluisterde zijn overweldiger.'Want ik zal je een klein geheimpje vertellen.'

Hij wachtte, Jason kwellend met zijn zwijgen.'Dit pistool is een revolver met drie kogels in de kamer. Zoiets als in die film Dirty Harry. Ben je daar niet blij mee?'

Jason schudde opnieuw zijn hoofd. Heftig. Maar hoe harder hij achteruit deinsde, hoe dieper de man de loop in zijn keel duwde.

'Stoer,' zei zijn overweldiger.'We zullen eens kijken hoe stoer je echt bent.'

Hij haalde de trekker over.

Jason kromp ineen... maar er gebeurde niets.

'Nou, je hebt geluk gehad,' zei de man. Hij haalde de loop uit Jasons mond en drukte die tegen zijn nek.

'Kom op,' zei de man. Hij trok Jason uit de auto. De man was groter dan Jason, sterk als een beer.'Als ik je vrijlaat, loopje rechtstreeks naar je auto. Als je omkijkt, doorzeef ik je met kogels.'

Nadat hij dit gezegd had, maakte hij de handboeien los en trok hij de kap van Jasons hoofd. Hij duwde Jason vooruit, in het licht van de koplampen. Jason struikelde en krabbelde weer overeind, nauwelijks in staat om adem te halen. Voorovergebogen wankelde hij naar zijn auto. Net op het moment dat hij het portier opentrok, hoorde hij piepende banden en keek achterom.

De zwarte sedan was van zijn parkeerplaats gekomen en reed nu met grote snelheid de hoek van de garage om. Een tweede volgde.

Jason stapte met moeite in zijn auto en pakte zijn pistool. Hij probeerde weer bij zijn positieven te komen. Hij was duizelig van de pijn en probeerde zich van de schok dat hij was aangevallen te herstellen.

Dit was iets wat in films gebeurde, niet in het echte leven van een civiele advocaat.

Hij besefte dat hij waarschijnlijk de politie op de hoogte moest brengen, maar hij wilde hen er niet bij betrekken. Ze zouden vragen gaan stellen die Jason ertoe zouden dwingen te kiezen tussen liegen en opbiechten dat hij door Luthor gechanteerd werd. De waarheid vertellen over het ongeluk van tien jaar geleden.

In plaats daarvan belde Jason het nummer van zijn vader. Toen die niet opnam, liet hij een dringend bericht op zijn voicemail achter.

Op dat moment van pijn, waarin iedere oppervlakkige ademteug hem meer moeite kostte dan de vorige, kwam er plotseling een gedachte bij hem op. Iets wat hij zich al veel eerder had moeten realiseren. Iets wat plotseling zo voor de hand liggend leek dat hij zich afvroeg waarom hij er nu pas aan dacht.

Justice Inc. had hem zijn BlackBerry gegeven, als onderdeel van de ontslagpremie, en had ook zijn abonnement voor een jaar betaald. Het was mogelijk - nee, zeer waarschijnlijk - dat iemand hem in de gaten hield. Zijn gesprek met Bella was afgeluisterd. Daarom wisten ze dat hij hiernaartoe zou komen.

Deze theorie bevestigde heel veel dingen. Justice Inc. wilde de uitkomst van het proces beheersen. Misschien hadden ze honderd miljoen of meer op de zaak gezet. En tot nu toe waren ze in staat geweest om hem stap voor stap te volgen.

Jason zette zijn BlackBerry uit en staarde ernaar alsof het de bron van al het kwaad was. Hij dacht aan zijn tijd bij het bedrijf. Bij iedere zaak zette het bedrijf miljoenen dollars van zijn eigen kapitaal in. Hoe konden ze er zeker van zijn dat de advocaten die de schijnprocessen voerden, hun informatie niet doorgaven aan de beheerders van de hedgefondsen aan de andere kant? Die advocaten wisten net als Jason de uitkomst van iedere schaduwjury.

Misschien had Justice Inc. alle gesprekken afgeluisterd die hij tijdens zijn dienstverband bij het bedrijf had gevoerd. Dat zou een verklaring kunnen zijn voor het feit dat ze achter de ware toedracht van het ongeluk gekomen waren - de gesprekken die hij met zijn vader had gehad, hadden daarop gewezen. Jason had waarschijnlijk ook van tijd tot tijd Matt Corey genoemd. Het zou niet moeilijk zijn om daarachter te komen.