Schaduwjury(132)

Hij voelde zich door het apparaatje, dat hij iedere dag op zijn heup bij zich had gedragen als het paard van Troje, verraden. En zelfs nu hij het telefoontje had uitgezet, had Justice Inc. er misschien een of ander GPS-systeem in laten bouwen, waardoor ze al zijn bewegingen konden volgen. Hij had te maken met een grote, machtige organisatie waarbij het om miljoenen ging.

En hij had nog steeds hetzelfde, hardnekkige probleem dat hij ook een halfuur geleden had gehad. Het spelletje meespelen en zijn cliënt verraden, of weigeren mee te spelen en zijn vader verraden. Weigeren mee te spelen en de familie van LeRon kwetsen. Weigeren mee te spelen en de gevangenis indraaien.

Hij zette het telefoontje weer aan en draaide Kelly's nummer. 'Ik kan vanavond niet,' zei hij.'Er is iets tussengekomen.'

'Wil je eronderuit?'

'Nee, ik moet het gewoon afzeggen. De omstandigheden hebben het min of meer overbodig gemaakt.'

'Oké,' zei Kelly. Ik zie je maandag in de rechtszaal.'

'Ja. Tot maandag.'

Na het telefoongesprekje wachtte hij een paar minuten en probeerde weer op adem te komen zonder de scherpe pijn die iedere ademhaling hem opleverde.

Hoe vreemd ook, de overval had hem nog vastberadener gemaakt. De afgelopen weken was het wachten tot er weer iets zou gaan gebeuren een kwelling geweest. Het denken aan wat er in het verschiet lag als zijn bedrog zou uitkomen, was verlammend geweest.

Maar een paar minuten geleden had hij gedacht dat hij dood zou gaan. En op dat moment was het enige wat hij wilde, een nieuwe kans krijgen in het leven.

Denken dat je het niet zou overleven, deed iets met een mens.

Hij moest naar het ziekenhuis om zijn ribben te laten controleren. Maar eerst moest hij voor een paar andere dingen zorgen. Hij reed de parkeergarage uit een eindje de Atlantic Avenue op. In een zijstraat vond hij een parkeerplaats, gespte zijn schouderholster met de MD-45 om en trok een jack aan, hoewel het nog steeds in de twintig graden was.

Van nu af aan zouden Jason en zijn pistool onafscheidelijk zijn; zijn BlackBerry zou in de auto achterblijven. Hij zou hem echter niet weggooien, want dan zou Justice Inc. begrijpen dat hij wist hoe hij in de gaten gehouden werd.

Hij dook een paar minuten onder in de stroom voetgangers en keek een paar keer achterom. Zijn snelle pas veroorzaakte hem veel pijn in zijn borst. Uiteindelijk liep hij de lobby van het Hilton binnen, waar hij met de telefoon van het hotel Kelly belde.

'Ik sta in de hal,' zei hij. 'Ik weet dat het een beetje schizofreen klinkt, maar ik moet je echt spreken.'





80




Het was over tienen in de avond. Het was al meer dan een uur geleden dat Kelly Jason Noble gesproken had, maar ze kon met geen mogelijkheid gaan slapen. Ze liep het balkon van haar kamer op dat uitkeek op de promenade en snoof de avondlucht op.

Ze hield van dit uitzicht en ze had zich hier de afgelopen dagen met alle druk die het proces op haar uitoefende, talloze keren teruggetrokken. Hier had ze, luisterend naar de ritmische golfslag van de oceaan, de laatste hand gelegd aan haar openingsbetoog. De vorige avond had ze zich, al heen en weer lopend op het kleine balkon en starend naar de zee, iedere minuut van het kruisverhoor van Melissa Davids voorgesteld.

De avondlucht was drukkend, maar er kwam een aardig briesje over zee en de lucht voerde een vreemde vermenging van zout water en het aroma van het restaurant Catch 31, twaalf verdiepingen lager, met zich mee. In het Neptune Park, dat naast het hotel lag, hoorde ze een muziekband spelen. Ze zag de toeristen over de promenade wandelen, anderen op het strand, kinderen die aan de voet van Koning Neptunus in de speeltuin speelden.

Maar vanavond kon niets van dit alles haar zenuwen kalmeren. Deze zaak bracht op zichzelf al genoeg spanning met zich mee. Maar na haar ontmoeting met Jason waren de intrige en gedachtespelletjes vertienvoudigd.

Kon ze Jason Noble vertrouwen? Niets in de geschiedenis van deze zaak wees erop dat hij bijzonder integer was.

Kelly voelde zich verward en rusteloos. Ze was op de rand van emotionele uitputting, maar tegelijkertijd voelde ze een nerveuze energie. In zekere zin was dit te verwachten na een lange week van procesvoering. Ze had de hele week niets aan lichaamsbeweging gedaan. De adrenaline stroomde door haar lichaam zonder enige productieve uitlaatklep, waardoor haar reserves opraakten.

Ze moest zich op de een of andere manier ontspannen. Ze moest nadenken. Misschien zou ze naar het zwembad kunnen gaan om een paar baantjes te trekken. Misschien zou ze daarna wat helderder kunnen denken.

Ze trok haar badpak aan dat ze voor haar training gebruikte, een paar slippers en een korte broek, hing haar duikbril om haar nek en greep een handdoek van het hotel.

Het openluchtzwembad van het Hilton bevond zich op het dak, twintig verdiepingen boven de promenade, omgeven door een tot het middel reikende stenen muur met daarbovenop een afrastering van gaas.