Schaduwjury(127)

Jason hield zichzelf voor dat zijn vader het niet meende. Het was de alcohol. Maar hoewel hij zijn best deed om zich te beheersen, kreeg hij niettemin tranen in zijn ogen.

'Ja, ja,' zei zijn vader. 'Laten we een potje gaan janken. Net iets voor een echte man.' Hij klopte Jason op de arm, schudde verachtelijk zijn hoofd en keerde zich om en wilde weglopen.

'Wacht,' zei Jason. Hij pakte zijn vader bij de arm waardoor hij bijna struikelde. 'Ik houd van je, pa.' De woorden ontglipten hem voordat hij wist wat hij eigenlijk zei.'Het kan mij niet schelen dat je me haat. Je bent mijn vader en je bent de enige die ik heb.'

Zijn vader bleef even bewegingloos staan alsof hij zijn uiterste best deed om te begrijpen wat hij zojuist gehoord had. Voor Jason zag hij er meelijwekkend uit - in de war gebracht en helemaal sprakeloos. Als Jason hem een stomp gegeven had, zou hij dat hebben kunnen verwerken. Dronken of niet, hij zou automatisch teruggevochten hebben.

Maar hij had er geen idee van hoe hij hierop moest reageren.

Hij liet zijn blik zakken en duwde Jasons hand van zijn arm. 'Ik ga slapen.' Hij wankelde naar de lift.

Jason keek hem na tot hij uit het zicht verdwenen was.

'Welterusten, pa,' zei hij.





76




Vrijdagochtend in de overvolle rechtszaal had Jason een verwarrend soort déja vu. Hij had al eerder dezelfde argumenten aangevoerd en dezelfde rechter had ze afgewezen.

Voor de stelling dat in dit soort zaken niet een onduidelijk causaal verband naar een jury verwezen moest worden, haalde Kelly Starling vrijmoedig de zaak Farley versus Guns Unlimited aan. Deze keer versterkte ze haar argumenten met citaten van rechter Garrisons eigen besluit inzake de eerdere motie tot nietigverklaring.

Net als eerder probeerde Jason aan te voeren dat deze zaak belemmerd werd door de Wet op bescherming van de wapenhandel. Maar Garrison schoof dat argument meteen terzijde. 'We hebben te maken met een uitzondering op de wet, raadsman. Het gaat erom of het gedrag van uw cliënt de illegale activiteiten van Peninsula Arms heeft gesteund of uitgelokt.'

Toen Kelly Starling aan het woord was, waren Garrisons vragen zo eenzijdig dat Jason zich naar voren boog en Case toefluisterde:'Ik dacht dat jouw jongens in de legislatuur hem tot de orde zouden roepen.'

Case haalde alleen zijn schouders maar op.

Garrison liet de twee advocaten bijna twee uur lang hun standpunten beargumenteren, waarbij de gezette, kleine rechter kennelijk genoot van alle aandacht die hij kreeg. Om elf uur verdaagde hij de zitting voor een korte pauze en vijftien minuten later keerde hij terug om zijn besluit aan te kondigen. Hij waarschuwde de toeschouwers dat hij geen gevoelsuitbarstingen zou tolereren, alsof hij dacht dat zijn besluit zo controversieel zou zijn dat die tot emotionele toestanden zou leiden.

Hij las zijn besluit vanaf zijn rechterstoel voor, waarbij hij af en toe opkeek naar de camera's, zodat niet alleen zijn kale kruin in beeld zou komen. Hij zei dat hij verplicht was de wet te volgen. Hij had de wetten niet gemaakt, en dikwijls was hij het zelfs met die wetten niet eens, maar het was zijn taak deze wetten uit te leggen zoals ze bedoeld waren. 'Een rechter die probeert de wetten te herschrijven, werkt voor de verkeerde tak van regering,' zei Garrison. Na die zin wachtte hij even, erop vertrouwend dat iedere nieuwsuitzending die avond met die zin beginnen zou.

'Het is duidelijk,' zo besloot hij,'dat de eiser onder de huidige wetgeving een deugdelijke zaak heeft aangespannen. Dienovereenkomstig wijs ik de motie om de zaak niet ontvankelijk te verklaren, af.'

.

Kelly Starlings opluchting over het overleven van de motie om de zaak niet ontvankelijk te verklaren, duurde slechts kort. Na de lunch riep Jason zijn eerste getuige op. Hij verspilde geen enkele tijd met het opvoeren van toneelstukjes.

'De verdediging roept Melissa Davids als getuige op,' kondigde hij aan.

De directeur van MD Firearms had er kennelijk voor gekozen er zo alledaags mogelijk uit te zien. Ze droeg een spijkerbroek, laarzen en een witte bloes. Ze stak haar hand op en legde met opgeheven hoofd trots de eed af.

'Belooft u de waarheid, de volledige waarheid en niets dan de waarheid te vertellen, zo waarlijk helpe u God?'

'Dat beloof ik.'

De jury nam haar achterdochtig op. Door alle publiciteit over het voorproces en haar getuigenverklaring was de kleine vrouw naar hun mening al berucht.

Kelly was geen expert in lichaamstaal, maar als Osama bin Laden in de getuigenbank had plaatsgenomen, betwijfelde ze of de gezichtsuitdrukkingen van de juryleden anders geweest zouden zijn.

Jason stond op en glimlachte naar de getuige. 'Goedemiddag, mevrouw Davids.'

'Je kunt mij Melissa noemen,' zei ze.'Mijn bedrijf heeft je al zo veel betaald dat we elkaar nu wel bij de voornaam kunnen noemen.'

Kelly liet haar ogen rollen, in de hoop dat een paar juryleden het zouden zien.

In de daaropvolgende twee uur kreeg Kelly het gevoel dat ze ieder moment zou kunnen gaan overgeven. Jason slaagde er goed in om haar persoonlijkheid aan het licht te brengen en als gevolg daarvan ook het karakter van haar bedrijf. Ondanks Kelly's ingediende bezwaren werd het Davids toegestaan om te praten over het feit dat ze op zestienjarige leeftijd verkracht was en dat ze om zich beter te kunnen beschermen op judo was gegaan. Ze praatte over een andere seksuele aanranding een paar jaar later en dat die tweede slechte ervaring haar ertoe had gebracht haar eerste vuurwapen te kopen.