Schaduwjury(130)

.

Jason zou vrijdagavond eigenlijk naar kantoor moeten om de terugkoppeling van de schaduwjury met Bella en Andrew Lassiter door te nemen, maar het interesseerde hem niet meer wat ze dachten. Als commissaris Poole maandag in de getuigenbank zou plaatsnemen, zou toch alles veranderen. Jason belde Bella om haar te vertellen dat ze hun vergadering tot zaterdagmorgen moesten uitstellen.

'Hoe dat zo?' vroeg ze.

'Kelly Starling belde,' loog Jason. 'Ze wil over een schikking praten.'

'Wat zeg je? Weet meneer McAllister daarvan?'

'Nog niet,' zei Jason.'En ik zou het waarderen als je er niets over zou zeggen.'

'Hij komt vanavond niet terug. Alleen Andrew en ik zijn er.'

Bella aarzelde even en overwoog waarschijnlijk of ze er een punt van moest maken.

'Wat is er?' vroeg Jason.

'Nou ja, met alle respect hoor, maar ik denk dat het in sommige zaken alleen maar om principes gaat. Ik vind meneer Crawford heel aardig, maar ik denk niet dat MD Firearms hem ook maar een dubbeltje zal willen betalen.'

'Dat begrijp ik wel,' zei Jason. 'Maar het kan nooit kwaad om te luisteren.'

Jason verbrak het gesprek met Bella en probeerde Kelly Starling op haar mobieltje te bereiken, maar hij moest een bericht inspreken. Hij reed naar zijn appartement, trok een korte broek en een T-shirt aan en ging voor de tv zitten.

Hij zapte van het ene station naar het andere en zette hem toen af. Als de zaken niet veranderden, zou hij commissaris Poole maandagmorgen als getuige oproepen en zou het proces imploderen. Jurylid zeven zou de aanval voor de eiser inzetten. Jason zou zijn cliënt verraden om zichzelf, zijn vader en Matt Corey te beschermen.

Als Poole eenmaal in de getuigenbank zat, was Jasons beslissing onherroepelijk. Hoe zou hij zichzelf in de ogen kunnen kijken als dat zou gebeuren?

Ook als hij de eerzame weg zou bewandelen en Poole niet zou oproepen, dan nog was er geen manier om het proces nu nog te redden. Als Poole niet als getuige zou optreden, zou Marcia Franks zich waarschijnlijk niet tegen hem keren. Maar hij zat nog steeds opgescheept met jurylid drie, Rodney Peterson, wat op zijn best betekende dat de jury niet tot een beslissing zou komen.

En Luthor zou de wereld nog steeds laten weten wat er tien jaar geleden gebeurd was. Jason zou geroyeerd kunnen worden en nationale schande en de verachting van LeRons familie onder ogen moeten zien, en wie weet zou hij de gevangenis indraaien. De zaak Crawford zou van voren af aan door iemand anders behandeld moeten worden.

En dat was het scenario waarin het allemaal nog meeviel.

Jasons enige hoop was er achter zien te komen wie Luthor in feite was. Dat was de werkelijke reden waarom hij Kelly moest spreken. Hij zou haar rechtstreeks vragen hoe ze aan die informatie over Poole gekomen was. Hij zou Luthors naam noemen. Hij wilde zien hoe ze dan zou reageren.

Tegen de tijd dat Kelly terugbelde, was het bijna negen uur. Ze had wat tv-interviews gedaan en ze had haar telefoontje uit moeten zetten. 'Ik voer mijn processen liever in de rechtszaal dan op tv,' zei Jason.

'Oké, dan zie ik je maandag weer.'

'Eigenlijk... zou ik vanavond graag een paar minuten van je tijd in beslag willen nemen.'

'Waarvoor?'

'Kan ik je dat onder vier ogen vertellen? Het is iets wat ik liever niet over de telefoon bespreek.'





79




Ze spraken af elkaar te ontmoeten in Catch 31, een bar en restaurant op de parterre van het Hiltonhotel. Een paar minuten over negen vond Jason een plaatsje in de parkeergarage net tegenover het Hilton. Hij liet zijn pistool achter onder de passagiersstoel en begon naar de hoek van de garage te lopen, waar zich de trap en de lift bevonden.

Zijn gedachten waren bij de ontmoeting met Kelly. Hoe zou ze reageren als hij Luthor noemde? Hoeveel moest hij haar vertellen?

De garage was donker en halfvol op de vierde etage waar hij zijn auto geparkeerd had. Beneden hem op straat hoorde hij mensen, een band die in het Neptunepark speelde en de drukte van toeristen op de Atlanta Avenue.

Hij was in gedachten zo bezig met de op handen zijnde ontmoeting dat hij zelfs niet zag dat er op deze etage een paar auto's rondreden. Zonder enige waarschuwing zetten twee auto's aan de andere kant van de garage hun lichten aan - felle lichtstralen die recht op Jason schenen. Hij draaide zich om, zijn hand boven zijn ogen tegen het licht.

De klap kwam van achteren, iets hards tegen de achterkant van zijn hoofd. Jason probeerde zich vliegensvlug om te draaien, maar zijn knieën knikten. Voordat hij zich realiseerde wat er gebeurde, had iemand hem vastgegrepen en een zak over zijn hoofd getrokken.

Vrijwel gelijktijdig gaf iemand hem een stomp in zijn zij en hij voelde de lucht uit zijn longen geperst worden, zijn ribben krijsend van de pijn.

'Als je gaat schreeuwen, ben je dood,' zei een dikke stem in zijn oor. De man trok de zak strakker om zijn hoofd.

Een tweede persoon trok Jasons handen op zijn rug en klikte plastic handboeien om zijn polsen.