Schaduwjury(133)

Kelly stond in de lift met zakenlui die gekleed waren om een avondje de stad in te gaan. Op het dak van het Hilton bevond zich ook een bar, en het was kennelijk ook een geliefde plek voor de betere kringen van de lokale bevolking.

Toen ze uit de lift stapte en naar het zwembad liep, wist ze onmiddellijk dat dit een dom idee was. Er lagen stelletjes in ligstoelen. Een paar vrouwen stonden in bikini met hun vriend of echtgenoot in het water, soms dicht tegen elkaar aan en sommigen hadden een drankje bij zich. Kelly grinnikte bij de absurde gedachte dat ze hier een paar baantjes zou kunnen trekken. De mensen wierpen achterdochtige blikken op haar, alsof ze zojuist met een krat bier op een geheelonthoudersbijeenkomst was binnengekomen.

Ze draaide zich om en liep terug naar de lift.

In plaats van op de knop voor de twaalfde verdieping te drukken, drukte ze op die voor de begane grond. Ze liep de hal uit en stapte de zwoele avondlucht van Virginia Beach in. Ze stak de promenade over, liep het strand op en trok haar slippers uit.

Het zand was zacht en koel aan haar voeten. Het brede strand was 's avonds toegankelijk voor toeristen en velen maakten er gebruik van. Stelletjes zaten op het zand, pratend of elkaars hand vasthoudend en anderen liepen tot hun enkels het water in. Een paar jongens gooiden elkaar in het maanlicht een frisbee toe. Een gezinnetje was met hun hond aan de wandel.

De maan was bijna vol en er was geen wolkje aan de hemel te zien. De lichten op de promenade wierpen een zachte gloed over het water, een verleidelijke uitnodiging om echt te gaan zwemmen.

Kelly legde haar slippers, handdoek en korte broek ergens op het strand en begroef, toen er niemand naar haar keek, haar hotelsleutel in het zand. Ze zette haar duikbril op, waadde tot aan haar knieën het water in en plensde wat water op haar schouders en rug.

Een echtpaar op het strand bekeek haar of ze niet goed bij haar hoofd was. Anderen keken waarschijnlijk ook naar haar. Ze haalde een keer diep adem en waadde verder. De koude golven sloegen tegen haar aan en ze hapte naar adem. Daar gaan we! Ze dook een grote golf in.

Ze kwam verfrist weer boven, veegde haar haren naar achteren, controleerde haar bril en dook opnieuw een golf in. Deze keer zwom ze verder. Eerst een eindje van de kust af, en even later was ze door de branding heen en zwom ze evenwijdig aan het strand. Ze liet haar lichaam meedrijven met het ritme van de zee.

Het was heerlijk om in haar element te zijn en met elke slag voelde ze de opgebouwde spanning wegvloeien. Ze trapte harder en nam grotere slagen en schoot door het water heen.

Ze wist dat ze voorzichtig moest zijn en dat ze voldoende energie moest overhouden, want ze zou door een onderstroom in een mum van tijd een halve kilometer uit de kust getrokken kunnen worden. Maar vanavond interesseerde het haar niet echt.

De vermoeidheid sloeg sneller toe dan ze verwacht had, maar niettemin zwom ze verder. Na twintig minuten stopte ze lang genoeg om een blik op haar horloge te werpen. In het zwembad zwom ze meestal een halfuur, maar hier, worstelend tegen de golven, had ze al meer dan twintig minuten gezwommen zonder terug te keren.

Ze was wat verder van het strand afgeraakt dan haar bedoeling was geweest. Ze stak haar hoofd weer in het water en toen ze nog een paar slagen deed, voelde ze haar spieren branden. De pijn was precies wat ze nodig had. Het gevaar was precies wat ze wilde.

Na vijfentwintig minuten begon ze weer terug te zwemmen. Als ze haar hoofd bij iedere slag even optilde, zag ze de lichten op de promenade.

Tien minuten later begon ze echt moe te worden. Haar ademhaling werd moeizaam en het leek wel of haar armen en benen van lood waren. Ze was nog steeds een heel eind uit de kust, maar vanavond had ze het onverklaarbare verlangen om het gevaar te tarten. Ze wist hoe gevaarlijk dit was. Grenzend aan waanzin. Ze had een veelbelovende carrière. Familie die van haar hield. Ze stond op het punt een nationale figuur te worden, een held in het gevecht tegen wapengeweld.

Maar dat scheen er nu allemaal niet toe te doen. Want het enige wat Kelly echt interesseerde - haar reputatie, haar integriteit - stond op het punt vernietigd te worden. Luthor zou zich gedwongen voelen om openbaar te maken wat hij wist. De Monica-Lewinsky-smet zou Kelly voor altijd blijven volgen. Hoe vaak had haar vader niet gezegd dat je, als je je integriteit verloor, alles verloor.

Ze begon harder te zwemmem, grotere slagen te maken. Nog een minuut... weer een ademhaling... nog een slag.

Ten slotte raakte ze uitgeput en begon ze onder een hoek naar het strand te zwemmen. Zodra ze het strand zou bereiken, zou ze even uitrusten op het zand en dan teruglopen naar haar hotel.

Maar toen ze, doodmoe, even opkeek naar de kust, voelde ze de subtiele trek van de stroom en besefte ze dat ze een misrekening had gemaakt. Het getij trok haar verder de zee in. Niet een echte onderstroom, maar iets wat er dichtbij kwam.