Schaduwjury(124)

Hij bleef voor een rood verkeerslicht staan, zijn knokkels wit op het stuur. Hij beefde letterlijk van alle spanning en zijn gedachten gingen van het ene onderwerp naar het andere.

Het licht sprong op groen en hij haalde een paar keer diep adem. Hij dwong zichzelf om logisch na te denken. Linker hersenhelft, Jason; laat je niet beheersen door je emoties. Kalm aan. Hij moest dit stap voor stap aanpakken. Als zijn motie morgen zou worden toegekend, zou de zaak voorbij zijn. En ook als dat niet het geval zou zijn, zou hij Melissa Davids als zijn eerste getuige kunnen oproepen. Dat zou de zaak over het weekend heen tillen.

Hij zou maandagochtend niet voldoende tijd meer hebben - of zijn bewijsvoering kunnen staken of commissaris Poole als getuige oproepen. Eer of reputatie? Moest hij zijn eigen vader of MD Firearms opofferen?

Zijn handen begonnen weer te beven toen hij langzaam het kruispunt overstak.

.

Toen Jason op kantoor aankwam, was alleen Case McAllister er nog. De doorgewinterde advocaat zat in het keukentje een maaltijd van De paarse koe uit het plastic bakje op te eten.

'Ik ga zo meteen Melissa van het vliegveld ophalen,' zei Case.'Ik zal haar voorbereiden op de getuigenverklaring.'

'Bedankt.'

'Je ziet er niet best uit,' zei Case. 'Je moet iets eten en een paar uur rust nemen.'

Hij schoof een paar plastic bakjes naar Jason toe. Een boterham met kip of kalkoen en een salade. Het kon Jason allemaal niet schelen.

'Ik moet aan mijn motie werken,' zei Jason. Hij probeerde opgewekt te klinken, maar voelde zich een robot. 'Ik neem het weekend wel wat rust.'

'Je moet Bella bellen. Ze probeert contact met je op te nemen.'

Jason glimlachte. 'Dat weet ik. Vier berichten op mijn BlackBerry.'

Nadat Case was weggegaan, belde Jason Bella. Ze zat in het Courtyard Marriott Hotel aan de kust bij de schaduwjury Zij en Andrew Lassiter hadden hun de openingsverklaringen en de eerste paar getuigen laten zien. Ieder jurylid had een vragenformulier ingevuld.

'Andrew zegt dat we hun niet kunnen vertellen voor wie we werken,' bracht Bella verslag uit. 'Hij zegt dat het hun mening zou beïnvloeden.'

'Ja, dat is standaardprocedure,' antwoordde Jason.'Ze mogen niet weten door welke partij ze betaald worden.'

Bella snoof verachtelijk. 'Dat zou mij niet beïnvloeden. Als iets me niet aanstaat, zeg ik dat gewoon. Het maakt geen verschil wie me betaalt.'

'Ja, dat wist ik al.

'In ieder geval mogen ze je graag. Maar ze vinden mevrouw Starling ook heel sympathiek.'

Dat verbaasde Jason niet. Hij zou later met Andrew praten en een volledig rapport krijgen over alle subtiele strategiewijzigingen die hij, op grond van de terugkoppeling van de schaduwjury, moest aanbrengen.

'Ik moet je van Andrew vertellen dat de twee juryleden die hij gekozen zou hebben, gunstiger zijn dan de twee juryleden die jij hebt laten zitten,' zei Bella. 'Maar ik zeg nog steeds dat je op je gevoelens moet afgaan.'

Bij het ter sprake brengen van de juryleden drie en zeven trok Jasons maag samen. 'Is mijn vader daar?' vroeg hij, van onderwerp veranderend.

Bella aarzelde even. 'Je vader is nu niet bepaald de makkelijkste man om mee samen te werken.'Jason kon zich de wrijving tussen Bella en zijn vader wel voorstellen - de agressieve secretaresse en de zakelijke rechercheur. 'Hij is halverwege de dag weggegaan, zei dat hij wat onderzoek moest doen. Hij wilde me niet vertellen wat het was.'

Jason bedankte Bella en liep van het keukentje naar zijn kantoor. Er lag een envelop op zijn stoel met zijn vaders handschrift erop:

Jason Noble, vertrouwelijk. Mag door niemand anders geopend worden.

Jason scheurde de envelop open en haalde er een memo uit, waaraan zijn vader een aantal achtergronddocumenten had gehecht. De memo was geschreven met de klinische afstandelijkheid van een rechercheur die een verhoor documenteert. De informatie bevestigde Jasons ergste vrees.

Zijn vader had onder andere wat studenten geïnterviewd die college hadden gelopen bij Rodney Peterson, jurylid drie. Ze hadden de colleges van professor Peterson allemaal geprezen, maar hem aangeduid als 'progressief of 'links.' Ten aanzien van wapenbeheersing herinnerden de meeste zich hoe vurig Peterson werd als hij over de moorden op Martin Luther King en Kennedy sprak. Hij betreurde de fascinatie van de maatschappij voor wapens en geweld. De meeste studenten hadden verbaasd gereageerd op het feit dat hun docent tot de jury was toegelaten.

Maar Jason herinnerde zich dat de man tijdens de juryselectie had beweerd dat hij onbevooroordeeld was. Hij had alle vragen openhartig beantwoord en deze aanvullende informatie gaf Jason geen legale reden om hem nu te diskwalificeren.

Aan het eind van de memo had Jasons vader geen weerstand kunnen bieden aan zijn neiging om zijn afstandelijkheid terzijde te schuiven en commentaar te leveren.

Waarom is iemand als Peterson toegelaten tot de jury? Is dit je andere onderzoeker ontgaan? Ik heb in zijn map gekeken en er waren geen interviews met vroegere studenten in opgenomen.