Schaduwjury(125)
Ja, waarom was dat niet gebeurd, dacht Jason.
De memo over Marcia Franks, jurylid zeven, was nog verontrustender. Niets in Rafaels onderzoek was verkeerd: Marcia was lid van de Democratische partij en had geen religieuze affiniteit; ze stuurde haar kinderen naar een privé-school en had een Obama-sticker op haar bumper.
Maar door wat Rafael Johansen niet in haar rapport had opgenomen, voelde Jason zijn knieën knikken. Hij was bedrogen. Daar was geen twijfel meer over mogelijk.
Hij nam de gegevens somber gestemd door. Meer dan tien jaar geleden had Marcia een vervelende echtscheiding doorgemaakt. Ze had haar man ervan beschuldigd dat hij geld achterhield, maar kon dat niet helemaal bewijzen. Er was sprake geweest van een langdurige strijd om het voogdijschap en het leek erop dat Marcia de verliezer was geweest.
Ze waren beiden als voogd benoemd tot hun zoon zestien zou worden, waarna hij besloten had voor zijn vader te kiezen. Marcia Franks zou commissaris Poole, een man die haar ongetwijfeld zou herinneren aan haar voormalige echtgenoot, haten.
Jason liet zich in zijn stoel onderuit zakken toen de realiteit van zijn probleem goed tot hem doordrong. Luthor had het slim gespeeld. Geen van beide juryleden had iets in zijn achtergrond waardoor ze niet in aanmerking zouden komen om in de jury zitting te nemen. Maar het giftige mengsel van commissaris Poole, Marcia Franks en Rodney Peterson zou slechts één resultaat garanderen.
Jason kon zich de finale nu wel voorstellen. Als rechter Garrison de motie om de zaak niet ontvankelijk te verklaren afwees, zou er geld stromen naar kortetermijnaankopen van de aandelen en putopties van wapenfabrikanten - opties die bijzonder waardevol zouden worden als de aandelen kelderden.
Het justitiële spel was nu in volle actie. En het huis had alle kaarten in handen.
75
Die avond nam Luthor nog een laatste keer de cijfers door. Buitenlandse bedrijven stonden klaar om de miljoenen dollars weg te sluizen die binnen zouden stromen als de wapenfabrikanten, MD Firearms in het bijzonder, zouden gaan instorten. Nadat Ed Poole in de getuigenbank had plaats genomen, zou de zaak van Jason Noble verloren zijn en zouden de aandelen een duikvlucht maken.
Luthor had ook rekening gehouden met een scenario dat alles fout zou lopen. Plan B was uitgegaan van het onwaarschijnlijke geval dat Jason Noble zou proberen de held uit te hangen en de chantage aan de autoriteiten zou rapporteren. Door met papieren te knoeien en handtekeningen te vervalsen, had Luthor zich ervan verzekerd dat het eigendom van de buitenlandse bedrijven tot niemand anders zou leiden dan tot Jason Noble en Kelly Starling.
Luthor wist dat de autoriteiten van nature wantrouwig stonden tegenover beweringen van chantage. Het kwam nogal eens voor dat het 'slachtoffer' in feite de bedenker van de misdaad was, die een uitgewerkt plan had bedacht om onschuldige derde partijen hun geld afhandig te maken, zoals schuldige moeders soms probeerden de kidnapper de schuld te geven voor de 'verdwijning' van een kind. De politie had geleerd om de persoon die de chantage aangaf op de lijst van verdachten te zetten.
Luthor zou die geneigdheid een handje helpen door een aantal subtiele referenties naar de buitenlandse bedrijven in de e-mailgeschiedenis van Jason en Kelly te plaatsen. Er zouden voor de politie net voldoende aanwijzingen zijn om de zaak te reconstrueren. Luthor zou er met het geld vandoor gaan, maar de politie zou denken dat Jason en Kelly het land ontvlucht waren en nu ergens, op een of ander paradijselijk tropisch eiland, onder een nieuwe identiteit, hun miljoenen aan het uitgeven waren. Iedereen zou zich verwonderen over de vermetelheid van het plan van de jonge advocaten. Ze zouden de Bonnie en Clyde van de eenentwintigste eeuw worden.
Er zouden over de twee advocaten allerlei geruchten de kop opsteken, dat ze in dit of dat land zouden zitten, maar de geruchten zouden allemaal vals blijken te zijn.
Als moest worden overgegaan naar plan B zou het gedaan zijn met Jason Noble en Kelly Starling.
.
Jason probeerde zich voor te bereiden op de zitting over de motie om de zaak niet ontvankelijk te verklaren, maar hij kon zich niet goed concentreren. Hij controleerde voortdurend het Kryptoniteblog, hoewel hij wist dat zijn naam daar niet te vinden zou zijn. Althans voorlopig nog niet. Zijn gedachten gingen terug naar de familie van LeRon Tate - hun verbijstering als ze er ooit achter zouden komen dat hun zoon, in de nacht dat hij was omgekomen, niet de auto had bestuurd. Het vooruitzicht dat hij LeRons ouders onder ogen zou moeten komen, was erger dan het vooruitzicht dat hij de gevangenis in zou draaien.
'Hoe heb je ons hier tien jaar lang mee kunnen laten leven?' zouden ze hem vragen.
Het andere beeld dat hij niet uit zijn gedachten kon krijgen, was dat commissaris Poole in de getuigenbank zou plaatsnemen. Het kruisverhoor van Kelly Starling zou vernietigend zijn. Voor Marcia Franks, jurylid zeven, zou woede net onder het oppervlak smeulen. Het ergst van alles zou de blik op het gezicht van Case McAllister zijn als het proces in vlammen op zou gaan.