Nacht in Italie(53)

Hij had zulke mooie ogen. Maar nu keek hij zo moe, dat ze zich afvroeg waar hij was geweest. Niet dat ze dat durfde te vragen. Tenslotte ging het haar niet aan. Omdat zij altijd zijn agenda bijhield, wist ze echter dat het niet met werk te maken had gehad.

‘Heb je gegeten?’ vroeg ze.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik heb geen honger. Kom even bij me zitten, Kara. Ben je hier gelukkig?’

Wat een vreemde vraag, dacht ze fronsend. ‘Ik zou thuis natuurlijk gelukkiger zijn,’ zei ze, ‘maar niet in de huidige omstandigheden.’

Haar antwoord leek hem teleur te stellen, maar het was de waarheid. Bij hem wonen zonder echt samen met hem te zijn, zonder met hem te vrijen, was een pure hel. Ze kon wel huilen omdat hun vroegere intimiteit was verdwenen. Ze begreep niet waarom hij van een attente minnaar was veranderd in een bijna vreemde. Hij was beleefd, en dat was niet de Blake die ze kende, de Blake van wie ze hield.



Helaas verliepen de volgende dagen volgens hetzelfde patroon. Op kantoor was hij zakelijk en thuis was hij aardig en attent, maar verder niets. Haar moeder bleef ’s avonds nog steeds in haar kamer omdat het haar het beste leek om hen alleen te laten. En Kara vertelde haar niet wat er aan de hand was.

Ze was niet echt verbaasd toen hij haar op een avond tijdens het eten vroeg of ze liever naar huis wilde.

‘Is dat een strikvraag?’ vroeg ze fronsend. ‘Je weet dat ik liever naar huis zou gaan. Maar dat kan niet.’

Nadat hij diep had ademgehaald, zei hij: ‘Je hoeft nergens meer bang voor te zijn.’

‘Hoezo niet?’ vroeg ze, nog dieper fronsend.

‘De kwestie met de lening is opgelost. Mr. Draydon, jullie geldschieter, zal jullie niet meer lastigvallen.’

Kara’s mond viel open. ‘Hoe weet je dat?’

‘Ik heb hem een bezoek gebracht. Hij heeft jullie lening afgeschreven.’

Hoewel ze wist dat de woekeraar dat niet zo gemakkelijk zou hebben gedaan als Blake het deed voorkomen, gloorde er hoop. ‘Hoe heb je hem gevonden?’ Al die jaren had zij nooit geweten waar hij woonde.

‘De juiste wegen,’ zei hij achteloos. ‘Het belangrijkste is dat je moeder en jij geen schuld meer hebben. Jullie hoeven nergens meer bang voor te zijn.’

‘O, Blake.’ Instinctief stond ze op, en ze rende om de tafel heen en omhelsde hem. ‘Dank je wel. Ik bedank je uit de grond van mijn hart. Je bent een fantastische man. Dank je wel!’ En voor ze zich kon inhouden, kuste ze hem.

De kus duurde echter niet lang. Hij duwde haar zachtjes naar achteren. ‘Moet je het je moeder niet vertellen?’

‘Zo meteen. Ze zal net zo opgelucht zijn als ik. Ik kan je niet genoeg bedanken, Blake. Dit is een droom die is uitgekomen. Nu kunnen we naar huis en hoeven we jou niet langer lastig te vallen. Wanneer de baby geboren is, mag je hem of haar natuurlijk altijd zien.’ De verdrietige trek op zijn gezicht ontging haar. ‘En je mag met me meekomen voor de scans. Ik wil je geen enkel deel van het leven van ons kind onthouden.’

Beseffend dat ze te snel had gepraat en niet had gelet op Blakes reactie, stopte ze toen ze de pijn in zijn ogen zag. ‘Sorry. Ik liet me meeslepen.’

‘Ik wil niet alleen komen voor de scans, Kara. Ik wil je hele zwangerschap bij je zijn. Ik geef toe dat ik doodsbenauwd ben bij het idee dat ik vader word, maar de gedachte om jou te verliezen, maakt me nog veel banger. Ik houd van je. Ik houd zowel van jou als van ons ongeboren kind.’

Kara hoorde wat hij zei, maar vroeg zich af of ze het zich verbeeldde. Hoorde ze wat ze wilde horen of had hij dat echt gezegd? ‘Houd je van me?’ vroeg ze. Ze wist dat het dom klonk, maar zijn liefdesverklaring was gekomen als een donderslag bij heldere hemel.

‘Met heel mijn hart.’

‘Maar… Maar…’

‘Niets geen maar. Het is waar. Je hebt me behekst. Ik twijfelde een tijdje, maar nu weet ik dat ik niets liever wil dan jou. Voor altijd. Ik wil dit kind en ik wil meer kinderen met jou. Ik weet dat ik op de zaak vooruitloop, maar…’

Nauwelijks meer naar hem luisterend, deed Kara haar ogen dicht en ze ademde langzaam uit. Ze kon nauwelijks geloven dat het waar was. Blake hield van haar. Hij hield onvoorwaardelijk van haar. Het was een wonder.

Het volgende moment kuste hij haar. Het wonder was echt!

‘Wil je met me trouwen?’ vroeg hij zachtjes.

Ze kreeg tranen in haar ogen. ‘Ja, dolgraag!’

Ze bezegelden hun voornemen met een lange intense kus, en een tijdje later gingen ze naar boven om haar moeder te vertellen dat ze in het huwelijk wilden treden.

‘Dat heb ik de hele tijd al geweten,’ zei Lynne. ‘Het was alleen een kwestie van tijd,’ voegde ze er met een glimlach aan toe.