Nacht in Italie(50)

Dat wist Kara ook wel. Maar Blake bood hun alleen maar onderdak ter wille van de baby en om haar in zijn macht te houden. Het alternatief was echter hier blijven en elke dag bang zijn voor de woekeraar.

Ze moest ook om haar moeder denken. Al die zorgen waren niet goed voor haar gezondheid. Ze verdiende beter. Ze had in haar leven al zoveel geslikt, dat het niet eerlijk was haar nog meer ellende te laten verduren. Niet nu Blake hun een reddingslijn aanbood.

‘Ik heb niet veel keus, hè?’ zei ze, zich er niet van bewust hoe verdrietig ze keek.

‘Niet als je weet wat het beste voor je is. Voor jullie beiden.’

Kara haalde diep adem en zuchtte.

‘Je stemt dus in? Jullie trekken bij me in?’

Ze knikte. ‘Ik ga het mijn moeder vertellen.’ Ze durfde hem niet in de ogen te kijken. In zekere zin redde hij hun leven, maar ze was er niet blij mee.

Haar moeder was echter verrukt en onder de indruk. ‘Dank je, Blake,’ zei ze steeds opnieuw. ‘Dank je, Blake. Je hebt geen idee hoeveel dit voor me betekent.’

‘Ik denk het wel,’ zei hij bruusk. ‘Ik wil dat jullie nu inpakken wat jullie voorlopig nodig hebben. Morgen laat ik iemand de rest ophalen.’

Alles ging zo snel dat het Kara duizelde. Haar moeder, daarentegen, leefde helemaal op. Ze was druk in de weer met het inpakken van alles wat ze volgens haar nodig hadden.

Ten slotte vertrokken ze uit het huis waarin ze zoveel ellende hadden meegemaakt. Hoewel Kara wist dat het maar voor korte tijd zou zijn, was ze onwillekeurig opgelucht. Niet dat ze verwachtte helemaal gelukkig te zijn in Blakes huis. De intimiteit van vroeger was weg, en ze kon niet permanent bij hem blijven wonen. Ze was er zeker van dat hij dat ook niet zou willen. Hij speelde de barmhartige samaritaan, maar het was alleen een tijdelijke oplossing van hun problemen. En eigenlijk deed hij het alleen ter wille van de veiligheid van hun baby.

Haar moeder was echter in de zevende hemel. ‘Wie had kunnen denken dat we in zo’n huis als dit zouden komen te wonen?’ vroeg ze. ‘Blake is een goede man, Kara.’

‘Het is niet permanent, mama,’ zei Kara onbewust scherp. ‘Ik wil niet bij hem in het krijt staan.’

‘Hoe kun je bij hem in het krijt staan als je zijn baby verwacht?’ vroeg Lynne fronsend.

‘Je vergeet dat we alleen nog maar vrienden zijn. Verder is er niets meer tussen ons.’ Ook al weigerde haar hart dat te geloven. Het sloeg op hol telkens als hij in de buurt was. Maar ze kon niets anders doen dan het te negeren, te doen alsof het niet gebeurde. De wittebroodsweken waren voorbij. Hun relatie hield alleen nog stand door de baby.

‘Weet je dat zeker, Kara?’

‘Ja. En we blijven hier geen dag langer dan nodig is.’

‘Maar we zijn hier veilig,’ zei Lynne ontsteld. ‘Begrijp je dat niet? Voor het eerst in ons leven zijn we veilig.’

‘Ja, maar… Oké, we zien wel,’ zei Kara met tegenzin. Ze dacht meer aan zichzelf dan aan haar moeder, wat ongelooflijk egoïstisch was. Maar ze vond het niet fijn om bij Blake te wonen.

Later die avond, toen haar moeder al naar bed was, nodigde Blake Kara uit om iets met hem te drinken.

‘Warme chocolademelk,’ zei ze.

Hij trok een wenkbrauw op. ‘Ja, eigenlijk is dat wel lekker. En Mrs. Beauman zal blij zijn. Ze vindt dat ik te veel alcohol drink.’

Het was een alledaags gesprek, terwijl Kara vermoedde dat hij veel liever over hun omstandigheden zou praten. ‘Mijn moeder waardeert heel erg wat je voor ons doet,’ merkte ze op. ‘Er is een last van haar schouders gevallen.’

Blake knikte. ‘Dat kan ik me voorstellen. Ik kon jullie onmogelijk daar laten blijven. Jullie waren een volmaakt doelwit voor die gewetenloze geldschieter. Waarom heb je me niet eerder over hem verteld?’

‘Dat kon ik niet. We schaamden ons allebei vreselijk en wilden niet dat iemand het wist.’

‘Het was toch niet jullie schuld?’ zei hij verbaasd. ‘Het was toch de schuld van je vader?’

Kara deed haar ogen dicht. Alleen in Italië was haar leven goed geweest. Alleen daar had ze haar problemen kunnen vergeten. Ze was nog nooit zo gelukkig geweest als daar. Maar daardoor had ze nu een heleboel nieuwe problemen. Onbewust legde ze een hand op haar buik.

Blake kneep zijn ogen samen. ‘Is er iets? Al die commotie kan niet goed zijn voor je… Voor onze baby.’

‘Ik ben alleen maar een beetje moe.’

‘En is onze kleine man ook oké?’

Onwillekeurig glimlachte ze. ‘Hij of zij maakt het goed. Het kan ook een meisje zijn, hoor.’

Toen zijn huishoudster binnenkwam en een blad op de salontafel zette, had ze nog steeds haar hand op haar buik.

Mrs. Beauman glimlachte hartelijk. ‘Fijn je weer te zien, Kara. Ik hoop dat jij en je moeder het hier naar jullie zin hebben. Zeg het alsjeblieft als jullie iets nodig hebben.’