Hoofdstuk 1
Dit was een kans uit duizenden, dacht Kara. Met je baas naar Italië gaan voor de jaarlijkse conferentie van het bedrijf, was de droom van iedere vrouw. Ze wilde dat het ook haar droom was, maar dat was het helaas niet. En dat kon het nooit zijn.
Het was niet zo dat Blake Benedict geen indruk op haar maakte – integendeel. Hij was vreselijk knap, met krachtige gelaatstrekken die garandeerden dat je nog eens goed naar hem keek. En dat had ze heel vaak stiekem gedaan.
Volgens de roddelpraatjes had hij een bijzonder onaangename scheiding achter de rug en had hij gezworen nooit meer te trouwen. Maar aan vriendinnen had hij geen gebrek. Verre van dat! De vrouwen zwermden om hem heen als bijen om een pot honing en vochten om zijn aandacht.
Zij echter niet. Ze wilde juist voorkomen dat hij haar opmerkte. Ze had altijd geprobeerd om zichzelf onzichtbaar te maken door donkere klassieke mantelpakjes te dragen, zich bijna niet op te maken en haar haar strak naar achteren in een staartje te dragen, wat haar absoluut niet stond. Haar kastanjebruine haar was haar grootste trots, maar ze vond dat ze het op kantoor onmogelijk los kon dragen.
Het feit dat hij haar nooit een tweede blik waardig keurde, zei genoeg. Haar pogingen om haar vrouwelijkheid te verbergen hadden blijkbaar succes. Ze zorgde ervoor buitengewoon efficiënt te zijn, en hoewel hij haar zelden een complimentje gaf, wist ze dat hij meer dan tevreden was over haar werk.
Door de gedachte dat ze met hem naar Italië moest, liep er een rilling over haar rug. Het was onmogelijk; ze kon echt niet met hem mee. Maar hoe moest ze hem dat vertellen? Stel dat hij erop stond? Stel dat hij zei dat het bij haar werk hoorde?
Ze was dolgelukkig geweest met deze baan als persoonlijk assistente van Blake Benedict, de directeur van de Benedict Corporation. Het was een wereldwijde organisatie waarvan het hoofdkantoor in Londen gevestigd was. Het bemiddelingsbureau had een andere vrouw op het oog gehad, maar omdat die op het laatste moment ziek was geworden, had het Kara gestuurd. Toen ze Blake Benedict voor het eerst zag, had haar lichaam zo vreemd gereageerd, dat ze er bang van was geworden.
Blake was een kop groter dan de meeste mannen. Hij had vierkante kaken, een kuiltje in zijn kin en donker kortgeknipt haar dat aan de slapen een klein beetje grijs werd. Zijn diepliggende ogen waren grijs, en zijn neus en lippen leken gebeeldhouwd uit steen. Zijn mond was zo fraai gevormd, dat Kara zich af en toe met ingehouden adem voorstelde dat ze erdoor werd gekust. Omdat zo’n gedachte helemaal niets voor haar was, was ze erg van haar stuk gebracht. Ze had nog nooit een man gekust; ze was zelfs nooit met een man uit geweest. Daar had haar vader wel voor gezorgd. En hoewel haar autoritaire vader niet meer leefde, voelde ze zijn aanwezigheid nog steeds.
Niet dat Blake ooit in haar geïnteresseerd zou zijn. Ze was tenslotte niet mooi, blond of opvallend; ze was een alledaagse vrouw met een alledaags gezicht. Geen enkele man keurde haar een tweede blik waardig. Maar ze was de gelukkigste vrouw ter wereld doordat ze deze baan had gekregen. Hij was precies op het goede moment gekomen.
‘Is het een probleem voor u?’ vroeg Blake, verbaasd over haar gebrek aan enthousiasme. Ook al had ze niet gezegd dat ze niet mee wilde, ze keek als een hert dat gevangen stond in de koplampen van een auto. Hij begreep niet waarom. Al zijn andere persoonlijk assistentes hadden de kans om mee te gaan naar hun jaarlijkse conferentie altijd met beide handen gegrepen.
Hij moest echter toegeven dat Kara anders was. Als hij niet zo wanhopig was geweest na Olivia’s vertrek, had hij haar misschien niet eens aangenomen. Hij had graag mooie vrouwen om zich heen, en Kara was… Nou ja, ze deed geen moeite om er aantrekkelijk uit te zien. Maar ze had goede referenties gehad en ze deed haar werk uitstekend. Feitelijk had ze zich onmisbaar gemaakt.
Nu had hij haar nodig in Milaan. Ze had alle onderdelen van de bijeenkomst afgehandeld en had de conferentie praktisch in haar eentje georganiseerd. Ze wist precies wat er op het programma stond. Daarom zou hij ervoor zorgen dat ze meeging, ook al zou ze met allerlei excuses op de proppen komen.
Ze zag er bloednerveus uit zoals ze daar op het puntje van haar stoel zat. Voor het eerst zag hij hoe slank haar enkels waren. Die waren het enige wat hij van haar benen kon zien vanwege de belachelijk lange rokken die ze altijd droeg. En zoiets weinig flatteus als haar platte schoenen had hij nog nooit gezien. Maar hoe zat dat met haar enkels? Waarom waren die hem niet eerder opgevallen? ‘Gaat u vanavond uit, Miss Redman?’ Hij had geen idee waarom hij dat vroeg, maar opeens leek het belangrijk het te weten.
‘Is die vraag relevant, Mr. Benedict?’
Dat onverwachte antwoord amuseerde hem. Haar stem had zelfs een beetje nijdig geklonken, en haar blauwe ogen fonkelden. Ze hadden een mooie donkerblauwe kleur. Nog iets wat hem nooit was opgevallen. Ze waren beslist verbazingwekkend als ze groot werden, zoals nu ze met haar lange zijdeachtige wimpers knipperend op zijn antwoord wachtte. Dit was een nieuwe en interessante kant van zijn persoonlijk assistente. Een kant waarvan hij meer wilde zien.