Nacht in Italie(45)

Toen hij met haar naar de verloskundige ging, twijfelde hij er absoluut niet meer aan dat hij blijvend deel wilde uitmaken van het leven van hun kind. Hij wilde het zien opgroeien. Hij wilde met het kind spelen zoals zijn eigen vader nooit met hem had gedaan.

Hij wilde Kara aan zijn zijde. Hij zou haar ten huwelijk vragen.





Hoofdstuk 10





Kara popelde om haar moeder te vertellen over haar bezoek aan de verloskundige en over Blakes enthousiasme. Maar toen ze thuiskwam en zag dat haar moeder trilde en er bleek en bezorgd uitzag, vergat ze alles.

Geschrokken liep ze de kamer door. ‘Wat is er?’ Haar moeders huid was bijna grijs, zodat Kara bang werd dat ze een hartaanval zou krijgen. ‘Ik bel de dokter.’

Toen ze de telefoon wilde pakken, hield haar moeder haar echter tegen. ‘Hij is hier geweest.’

‘Alweer?’ Ze hoefde niet eens te vragen wie haar moeder bedoelde. ‘Waarom? Wat wilde hij nu weer?’ Hij kwam nu zo vaak dat Kara zich echt zorgen begon te maken, en ze was bang dat haar ongerustheid een nadelige invloed zou hebben op haar baby.

Lynne trok een gezicht. ‘Hij heeft Blake de laatste tijd vaker hier zien komen. Hij weet dat hij rijk is. Hij wil meer geld.’

Toen haar moeder het bedrag noemde, hapte Kara naar lucht. ‘Zoveel verdien ik niet eens. Dat kan hij niet maken. Wat heb je tegen hem gezegd?’ Ze vreesde dat er nooit een eind zou komen aan hun nachtmerrie.

‘Dat onze omstandigheden niet zijn veranderd. Maar hij geloofde me niet.’

‘Je had niet moeten opendoen.’

‘Ik wist niet dat hij het was,’ zei Lynne met een gekwelde blik. ‘Ik dacht dat jij het was, dat je je sleutels was vergeten. Hij drong zich naar binnen, Kara. Ik was doodsbang!’

‘We moeten de politie bellen,’ zei Kara. ‘Dit gaat te ver.’

‘De politie kan niets doen,’ zei haar moeder met van angst trillende stem. ‘Zijn contract is rechtsgeldig. Dat weet je toch? Hij ontkent gewoon dat hij ons heeft bedreigd, en dan is het ons woord tegen het zijne. Maar misschien is er een oplossing,’ voegde ze er hoopvol aan toe. ‘Als je Blake vraagt of hij ons het geld wil lenen, zijn we voorgoed van hem af.’

‘Blake geld vragen?’ Kara schudde haar hoofd. Dat ze zwanger van hem was, was al erg genoeg. Hem geld vragen om hun privéproblemen op te lossen, ging haar te ver.

‘Het is dom van me dat ik het zover heb laten komen. En ik vind het vreselijk dat ik jou ermee opzadel. Maar ik ben bang dat mijn hart niet veel meer kan hebben.’

Toen Lynne tranen in haar ogen kreeg, sloeg Kara haar armen om haar heen. Hoewel het vreselijk pijnlijk en vernederend zou zijn om Blake om geld te vragen, had haar moeder gelijk. Hij verkeerde in de positie waarin hij kon helpen. En dan zou de woekeraar hen niet meer lastigvallen. Het zou een eerlijke overeenkomst zijn. Ze zouden precies weten waar ze aan toe waren. Desondanks was het wel erg veel van hem gevraagd. Hij was nog maar net hersteld van de schok dat hij vader werd.

‘Je zou kunnen zeggen dat het voor babyspullen is,’ zei haar moeder. ‘Mannen hebben geen idee hoeveel die kosten, dus hij stelt vast geen vragen.’

Voor dat bedrag zou ze wel heel veel spullen voor de baby kunnen kopen, bedacht Kara. Maar omdat haar moeder nog steeds bleek zag en hijgde alsof ze inderdaad bijna een hartaanval kreeg, knikte Kara ten slotte met tegenzin. ‘Oké. Ik zal het hem vragen.’

Haar moeder was zo opgelucht, dat ze meteen weer wat kleur op haar wangen kreeg. ‘Je bent een schat, Kara, en het spijt me dat ik je hiermee opscheep.’

Zoiets moeilijks als dit had ze nog nooit hoeven doen. Blake vertellen dat ze zwanger was, was er niets bij.

Toen ze de volgende ochtend op haar werk kwam, ging ze regelrecht naar zijn kamer. Het had geen zin om erover te blijven piekeren. Ze kon het hem beter meteen vragen.

‘Wat is er?’ vroeg hij, haar onderzoekend aankijkend. ‘Je ziet bleek. Voel je je niet goed? Waarom ben je dan niet thuisgebleven?’

Hij keek zo bezorgd, dat ze er bijna van afzag. Maar toen zag ze in gedachten het bleke bezorgde gezicht van haar moeder en besefte dat ze niet anders kon dan doorgaan.

‘Ik voel me goed, maar ik moet je om een gunst vragen. Een erg grote gunst,’ zei ze met bonzend hart. Het zweet brak haar uit en ze trilde van de zenuwen.

‘Vraag maar op,’ zei hij. ‘Heeft het iets te maken met je moeder? Ik vond dat ze er laatst niet goed uitzag.’

‘Ik… Ik heb geld nodig, Blake,’ zei ze zonder zijn vraag te beantwoorden. ‘Ik zou het niet vragen als het niet nodig was.’ Ze slikte en dwong zichzelf hem aan te kijken. Hij mocht niet merken hoe moeilijk dit voor haar was. Ze had de hele nacht liggen piekeren. Maar het ging om de gezondheid van haar moeder. Ze had weinig keus. Als ze Blake niet om hulp vroeg, verloor ze haar thuis of haar moeder – misschien wel allebei.