Nacht in Italie(48)

Haar moeders gezondheid ging haar echter boven alles. Lynne was een heel teruggetrokken vrouw. Ze had altijd voor haar buren verborgen gehouden hoe slecht haar man zowel haar als haar dochter behandelde, en allengs hadden de buren geleerd om geen vragen te stellen.

Dus vond Kara het niet meer dan juist om haar moeders privacy te respecteren, ook al had ze daardoor Blake moeilijk om hulp kunnen vragen. Ze voelde de vernedering nog steeds. En wat ze moesten doen als ze ten slotte vanwege de komst van de baby moest ophouden met werken, wist Kara niet. Hoe kon ze dan de schuld aflossen? Maar daarover wilde ze nu niet nadenken. Haar grootste zorg was haar moeder, en ter wille van haar moest ze vrolijk en opgewekt zijn.

Dat lukte echter niet toen de woekeraar hun opnieuw een bezoek bracht. Ze hadden de hele dag gezellig gewinkeld. Zelfs het kopen van de goedkoopste babykleertjes had hen opgevrolijkt, en toen ze thuiskwamen, waren ze in een goed humeur.

Vroeg op de avond werd er aangebeld. Toen Kara nietsvermoedend opendeed, stond ze oog in oog met de man die hun leven in zijn macht had. Ze stapte snel naar buiten en deed de deur achter zich dicht om te voorkomen dat haar moeder zou weten wie daar stond.

‘Heb je het geld?’ vroeg hij kortaf.

‘Als u bedoelt dat ik u meer kan geven dan we al doen, dan is het antwoord nee,’ zei Kara dapper, hoewel ze inwendig trilde van angst. Ze wist dat deze man niet afkerig was van geweld om te krijgen wat hij wilde. ‘En als u niet ophoudt ons lastig te vallen, bel ik de politie.’

Haar dappere woorden hadden geen effect. Hij trok smalend zijn bovenlip op en keek haar met zijn valse spleetogen afkeurend aan. ‘Dit is een wettige lening. De politie kan niets doen.’

‘Maar u kunt de afbetalingen niet blijven verhogen en u mag ons niet bedreigen.’ Hoewel ze wist dat haar protest tevergeefs was, moest ze toch iets proberen. ‘We kunnen u geen geld geven als we het niet hebben.’

‘Je vergeet je rijke vriendje,’ zei hij smalend. Zijn adem rook naar tabak en naar iets wat net zo onaangenaam was als de man zelf. ‘Dacht je dat ik je niet met hem heb gezien? Wat ik vraag, is voor hem een schijntje. Vraag hem erom.’

‘Dat kan ik niet doen,’ verklaarde ze, verbaasd dat haar stem ondanks haar angst nog steeds vast klonk. ‘Ik weiger iemand anders de dupe te laten worden van uw oplichterij. Als u ons niet met rust laat, ga ik naar de politie.’

Hij greep haar met zijn sterke handen bij de schouders en boog zich naar haar toe. ‘Ik wil mijn geld.’

Ze duwde zo hard ze kon tegen zijn borst. Uiteindelijk liet hij haar los, maar niet voordat hij haar nog een keer had gedreigd. ‘Ik kom elke dag terug tot ik krijg wat ik wil. Je kunt me beter geloven.’

‘En als u dat doet, ga ik echt naar de politie. Dat kunt u beter geloven.’

Pas toen ze de deur achter zich had dichtgedaan, voelde ze zich veilig. Ze leunde ertegen, haalde een paar keer diep adem en dwong zichzelf te kalmeren voordat ze terugging naar haar moeder.





Hoofdstuk 11





Na een slapeloze nacht was Blake moe en kregelig. Hij kreeg Kara niet uit zijn gedachten. Diep in zijn hart geloofde hij niet dat ze zich wilde verrijken ten koste van hem. Onwillekeurig vroeg hij zich af of ze hem om een andere reden zoveel geld had gevraagd. Maar welke? Hij betaalde haar een goed salaris, zij en haar moeder woonden comfortabel, dus waarom had ze meer nodig? Hij begreep er niets van.

Toen Kara was veranderd van een grijze muis in een mooie vrouw was hij verrukt geweest. Ze had zijn hart geraakt, het bijna gestolen. Bijna! Gelukkig had hij haar nog niet ten huwelijk gevraagd. Dat zou een ernstige beoordelingsfout zijn geweest. Hij had gedacht dat hij zijn lesje had geleerd door Melanies bedrog, maar nu besefte hij dat hij nog steeds kwetsbaar was. En als je kwetsbaar was, maakte je vergissingen.

Steeds opnieuw vroeg hij zich af of hij Kara eigenlijk wel kende. Het was geen prettige ontdekking dat ze hebzuchtig was. Hij was boos en verbijsterd geweest. Desondanks vond hij dat hij de situatie niet juist had aangepakt. Misschien moest hij haar opzoeken, met haar praten in haar eigen omgeving, erachter zien te komen waarom ze zoveel geld nodig had.

Die avond had hij een afspraak om met een vriend, een bankier, te gaan eten, maar hij zei de afspraak af. Een gesprek met Kara vond hij belangrijker. Als hij het uitstelde tot de volgende dag, zou hij nog een nacht geen oog dichtdoen. Hij moest dit probleem uit de weg ruimen.

Niettemin werd hij onverwacht nerveus toen hij haar huis naderde. Wat hij nu ook van Kara mocht denken, ze verwachtte zijn kind. Het was het moeilijkste wat hij ooit had moeten aanvaarden en het bezorgde hem nog steeds nachtmerries. Hij had zichzelf nooit beschouwd als een huisvader, hij had er nooit een willen zijn. Daarom kon hij zo moeilijk geloven dat hij dat nu werd.